FanFic.nl

Harry Potter stand-alones (samen met Rivlovee)

A school of wizardry ( De vier stichters)

Vele jaren later (988)
Geachte Slytherin,
Beste Slytherin,
Salazar,
Hoe is het in Merlijnsnaam zo ver gekomen. Dat vraag ik mij nog dikwijls af weet u?
Het is nu iets meer dan veertig jaar geleden dat u ons verliet. Om een reden die wij nog steeds niet kunnen begrijpen. Wij zijn het er alle drie roerend over eens dat het geen reden tot ruzie had. En toch is onze ooit zo onvoorwaardelijke vriendschap, nu al zo'n veertig jaar voor goed voorbij. Het is ook echt niet dat ik u deze brief schrijf omdat u zo gemist word. In tegendeel zelfs de school is zo veel beter af zonder dat eeuwige gezanik van u. Misschien dat gij het fijn vind om dit de horen, ,maar u afdeling is nog in takt en alleen het zuivere bloed zal daar toebehoren. Ik moet eerlijk zijn aangezien deze brief een warrige samenraapsel is van enkele niet boeiende woorden, zult u hem nooit te lezen krijgen. Ik doe hem niet op de post ziet u. De enige reden van deze brief is om mijn eenzaamheid van mij af te schrijven. Ik ben nog als enige over van de vier. Of bijna Helga leeft ook nog, maar daar is niet veel meer van over moet u weten. Rowena heeft ons drie jaar geleden al verlaten en ik ben bang dat Helga ook niet lang meer op zich laten wachten. Dan ben ik als enige van de stichters van Hogwarts nog over, of loopt u ook nog ergens rond? Ik klinkt misschien maar ik ga er vanuit dat u ook nog leeft. Dan voel ik mij misschien iets minder eenzaamheid, al veranderd dat niets aan de situatie. Want onze vriendschap is immers voor altijd verbroken. Ik begrijp geloof ik zelf niet eens wat schijf weet u, het is een rare en niet kloppend verhaal, schiet van het een naar het ander. Ik denk nog elke dag terug aan die prachtig tijd en kan nog altijd mijn ogen niet van dat wonderlijke resultaat afhouden. Denkt u hier nog aan terug?
Nou moet ik stoppen met schrijven Helga roept, dat betekend zeer waarschijnlijk dat het moment daar is.
Hoogachtend,
G. Gryffindor
P.S Ik heb maar besloten dat u ook terug denkt aan die goede tijden, toen wij nog vrienden waren. Want dit geeft mij de kracht om nog verder te leven.


Vele jaren eerder ( 935)
‘En wat gaan wij nu doen?’ vraagt Rowena mij, terwijl zij naar ons pas gebouwde kasteel staart.
Ik haal even diep adem en richt ook mijn blik op het kasteel. Ik sta verstelt over hoe goed ons kasteel gelukt is. Ons prachtige glorieuze Hogwarts staat overeind. Is geboren. Jaren zijn wij bezig geweest met het plannen, en nu is het af. Nu staat daar een prachtig kasteel. Als een kind klap ik in mijn handen. Zo ver vreugd ben ik met onze school.
‘Ik ben het met Rowena eens, wat gaan wij nu doen?’ vraagt ook Helga mij. Vrouwen, moeten altijd meteen verder kijken, altijd meteen met de volgende stap bezig zijn. Wij mannen kunnen veel beter genieten van dat geen dat al af is, zonder meteen verder te willen.
‘Laten wij eerst even genieten van dat wat wij al hebben opgebouwd’ spreek ik tot den andere, zonder mijn ogen van het kasteel af te wenden. ‘Denk niet te snel vooruit, ook het heden verdiend zo zijn momenten’
‘Dat is zeker een feit Godric, maar laten wij met de dames meegaan, wij kunnen niet te lang stil staan bij het heden, als wij aan een toekomst werken’ laat ook Salazar zijn stem klinken.
‘Nou wat willen wij nog meer voor onze school?’ vraag ik hen, met een licht strenge toon in mijn stem.
‘Iets waarmee wij onze leerlingen kunnen verdelen, voor de vier afdelingen’ oppert Rowena. ‘Waardoor wij zeker weten dat zij goed terecht komen, dat zij daar komen waar zij horen te zijn’
‘En waar dacht gij aan vrouwe Rowena?' vraagt Salazar.
‘Nou, ik zat te denken aan iets of iemand die in de hoofden van de leerlingen kan kijken, wat hun kwaliteiten zijn. Dat wat voor hen het meest voor aan staat.’
‘Zoals?’ vraagt ik. Nog altijd naar ons kasteel kijkend. Ik kan niet anders. Ik kan het mij gewoon niet voor de geest halen dat hier binnenkort honderden jonge heksen en toveraars rond lopen. Bij ons in de leer, om hun magisch krachten te kunnen leren beheersen, zoals wij vieren dat gedaan hebben.
'Een test?' oppert Helga waardoor zij mij uit mijn gedachten haalt.
'Klinkt prachtig allemaal' begint Salazar. 'Maar wie neemt die test af en over welke eisen hebben we het dan. Ik bedoel als u ze allemaal daar wilt indelen waar ze het beste te behoren, moet men toch zeker ook weten waar men aan wil voldoen?'
'Daar hebt u wel een punt' doet Helga een duit in het zakje. ' Als ik meteen een eis mag roepen, zou ik zeggen dat we iedereen aannemen en hen behandelen als gelijken'
'Ja ho, eens even!' breng ik in. 'Als we iedereen als gelijken behandelen, hoeven wij ook geen test te bedenken. Ik stel voor dat wij allen tenminste één of mindere punten noemen waar wij onze toekomstige leerlingen op willen selecteren'
'Sluw en laten wij niet vergeten dat zij allen van enkel zuiverbloed zijn, zonder zuiverbloed geen heks of tovenaar'
'IK pleit voor vlijtigheid, een vriendelijk hart en zeer zeker gelijkheid, ook zij die het zuiverbloed niet niet bezitten verdienen de kans om onderwezen te worden'
' Ik vind dat intelligentie er van moet blijken. Als zij niet intelligentie zijn kunnen zij ook niet makkelijk leren'
'Ridderlijkheid, zij die zonder vrees zijn. Moed daar is waar het om draait'
'Prima, zij die sluw en van het zuivere bloed zijn worden in gedeeld in Sytherin. Zij die vlijtig zijn en een vriendelijk har bezitten behoren te Hufflepuff. Zij die intelligent zijn komen enkel in Ravenclaw en als kers op de taart zij die zonder vrees zijn zijn en Ridderlijke moed bezitten horen enkel in Gryffindor thuis' herhaalt Helga onze eisen. Rowena pakt haar bij de arm en kijkt op een strenge manier aan. Ha, zo kunnen alleen vrouwen kijken.
'Mee eens, maar zo hebben wij nog altijd geen test of beter gezegd iets iemand die de leerlingen op een zo eerlijk mogelijke manier kan indelen' meld Rowena. Salazar trekt even aan zijn zilverachtige sikje, iets dat hij altijd lijkt te doen wanneer hij prakkiseer. Na enkele minuten neemt zijn zijn oude versleten tovenaarshoed af en houd deze de dames voor.
'Wat dachten de dames hier van?'
'En heer' hoor ik mezelf toevoegen.
'Wat moeten we met die oude hoed van u?' vraagt Rowena niet begrijpend.
'Ik dacht dat intelligentie er van moest blijken?' grapt Salazar. 'Lieve Rowena Ravenclaw, dit hier is u iets of iemand'
'Die oude hoed, voelt u zich wel helemaal fit?' lach ik.
'Kan niet beter!' roept Salazar. 'Ik was aan het denken'
'Dat hebben wij begrepen' zegt Helga. 'Maar wat hebt u bedacht?'
'Dat deze hoed de leerlingen gaat verdelen of onze afdelingen. Lijkt mij enig sinds logisch'
'Hoe wil je dat dan doen?' vraagt Helga.
'Wij gaan hem beheksen?' opper ik.
'Juist, wij gaan deze hoed zo betoveren dat hij de leerlingen zodanig kan sorteren dat zij op de afdeling komen, daar waar zij het meeste thuis zijn'
'Briljant, Salazar. Dat ik daar zelf niet opgekomen ben!' prijst Rowena hem.
'Nu wij klaar zijn met het bedenken van de test kunnen wij eindelijk genieten van ons wonderlijke kasteel' zegt ik.
'Ik dacht het niet!' zegt Helga streng. 'We moeten leerlingen vinden zonder leerlingen geen school'
'U heeft gelijk, u heeft volkomen gelijk' mompel ik met tegenzin.

Vele jaren later (988)
‘Het zoveelste beraad. Toen zij hier aan begonnen hadden zij geen idee gehad hoelang het zal duren voor het eindelijk af was, alleen al het bouwen van het kasteel heeft heel veel tijd in beslag genomen, maar toch wilden zij hun droom verwezenlijken, zij wilden dat hun dromen werkelijkheid werden. Zij wilden in Harmonie samen aan dit project werken. Om te saam een toverschool te beginnen waar zij jonge heksen en tovenaars konden opleiden maar hoe deed je dat eigenlijk? En hoe kon je de leerlingen verdelen over vier verschilleden afdelingen? Hoe?’ Nu Salazar Slytherin hier vele jaren later aan terug dacht zag hij pas in hoe dom en naïef zij waren. Dat zij vieren dachten dat het kon, dat zij het wel eens zouden worden. Hij was blij dat hij hen verlaten had en hij had ze nog iets nagelaten, iets waar zij niet van wisten en hij hoopte dat het monster alle modderbloedjes binnen de school zal doden. Want daarvoor had hij immers een geheime kamer gebouwd. Nee, spijt had hij zeker niet.

Vele jaren eerder (936)

Aylisa een van mijn favoriete leerlingen -niet omdat ze ijverig is, of dat ze intelligentie is en moedig is ze zeker niet. Niet echt een modelleerlinge zou u zeggen. Nou laat ik het zo zeggen dat ze de allerbelangrijste punten bezit. Alysia is sluw als een vos, bloedzuiver en net als ikzelf een van de weinige sisseltongen- komt vrolijk mijn kant op gehuppeld. Haar lange blonde haar wappert achter haar en die ijsblauwe ogen staan vol verbazing. Ik vraag me af wat die Godric nou weer met haar heeft uitgespookt. Ik heb echt geen flauw idee waarom die man dat het arme kind aan doet. Waarom een hekel aan haar heeft. Misschien is het omdat haar broer tot zijn afdeling behoord. Ik vermoed dat Gyffindor gewoon jaloers dat hij niet beide Qlacks in zijn afdeling heeft. Nee, die voorbeeldige Aylisa is van mij. Ze staat inmiddels voor en kijkt mij aan met die verbaasde blauwe ogen.
'Professor?' vraagt ze met haar schelle stem.
Ja, juffrouw Qlack?'
'Zijn wij raar?'
'Hoe bedoelt u dat?' vraag ik. Wat heeft die laffe leeuw haar nou weer wijs gemaakt.
'Nou, omdat wij met slangen kunnen praten?'
'Lieve Aylisa, professor Gryffindor is gewoon jaloers, op onze uitzonderlijke gave'
'Denkt u?' vraagt Aylisa.
'Dat weet ik zeker' verzeker ik haar. Waarom zo die laffe leeuw anders iedere dag tegen dat arme kind zeggen, dat met de slangen praten de grootse onzin is. Zoals hij in het begin van onze vriendschap dikwijls naar me deed. En nu heeft hij een nieuw slachtoffer gevonden. Eigenlijk is Godric helemaal geen aardig persoon, hij vind zich zelf heel wat en heeft als zwak punt dat hij in het heden blijft hangen., terwijl een mens ook naar de toekomst moet kijken. Maar ondanks dat kan ik mijn geen beter en fijner gezelschap bekende als die goede moedige Gryffindor.

Vele jaren later (983)
Beste Helga en Godric,
Er zijn geen woorden die kunnen beschrijven hoe ik mij nu voel.
Hoe erg ik het vind dat ik ons Hogwarts als tweede dien te verlaten.
Ik had graag nog wat langer bij jullie en de leerlingen willen blijven
maar dat gaat helaas niet.
Mijn lichaam is op, mijn geest is op.
Ik heb mij veelte druk gemaakt om dingen die er niet toe deden.
Dingen die totaal onbelangrijk waren.
Vroeger toen we jongen waren, vroeger toen Salazar onder ons was.
Maar ook later, tot op de dag van vandaag.
Ik weet dat dit een brief is die ver onder mijn intelligentie ligt, met betrekking tot de
schrijfstijl. Maar zoals ik al zijn ik ben op. Ik kan niet meer.

Met vriendelijke groet,
Row

Enkele minuten later vonden Helga en Godric haar met den ganzenveer nog in den hand en het hoofd op den tafel, heel vredig. Ingeslapen het en tijdens het schrijven van haar afscheidsbrief.

Vele jaren eerder (943)
Mijn geluk kan echt niet op. Het blijft gewoon bijzonder om jonge heksen en tovenaars onze kennis mee te geven. U kunt het zich gewoon niet voorstellen hoe ijverige ze zijn en hoe zij allen op hun eigen manier over bijzondere intelligentie beschikken,al zijn die gene die tot mijn afdeling behoren uiteraard te slimste van allemaal. Ik kijk de klas rond en laat mijn ogen even rusten op Nimona Yvens een meisje met dreuzelouders, maar het slimste van de klas. Het is gewoonweg niet mogelijke hoe snel dat kind leert en toch gebeurt het hier voor mij eigen ogen. Als het aan Salazar ligt was ze niet eens toe gelaten op school. Zonde, want zo'n meisje als Nimona wordt later een uitstekend lerares. Iemand moet als het zo ver is het stokje van ons overnemen en ik denk dat Nimona daar de aangewezen persoon voor is. De les is afgelopen de leerlingen rennen opgelaten het lokaal uit, blij dat het vrijdagmiddag is en zij twee dagen vrijaf zijn.

Die nacht zitten wij met zijn vieren aan een van de lange afdelingstafels. Zoals dat de laatste tijd iedere nacht het geval is. Acht jaar geleden hadden we nooit gedacht dat dit er van moest komen. Dat we ooit uit een leken te vallen en toch is dat er nu lijkt te gebeuren. Een jaar geleden verlieten de eerst leerlingen afgestuurd en wel de school, de leerlingen die wij als allereerst gevonden hadden, waren nu volleerd heksen en tovenaars. En jaar geleden was onze droom pas echt volbracht. En nu lijkt dat alles na acht jaar al voorbij te zijn. En dat alleen maar omdat één iemand het maar niet eens kan worden met de rest. Er gaat een rilling door mij als Godric hard op de tafel slaat.
'Dat kunt u echt vergeten. Bent u helemaal belazerd iedereen heeft het recht om op Hogwarts onderwezen te worden. Of zo nou zuiverbloed,halfbloed of dreuzelgeborene zijn!' buldert hij.
'Ik moet dat walgelijke modderbloed niet op mijn school!' schreeuwt Salazar terug.
'Uw school!' krijst Helga. 'Onze zult gij bedoelen!'
Ik slaak een diepe zucht en wende mijn ogen op de slapende baby in mijn armen.
'Kan het niet iets stiller, straks maken jullie mijn Helena nog wakker' fluister ik. Maar ik weet nu al dat mijn woorden bij de andere het in oor en gaan en het andere oor weer uit. Zoals gaat dat al nachten lang gaat. Ik ben eerlijk gezegd als de dood, dit het einde betekend van ons geliefd Hogwarts. Mijn geliefde Hogwarts.
'Er komt geen verbod op het aannemen van dreuzeltelgen en halfbloeden Slytherin U bent de enige die daar voor pleit!' schreeuwt Helga.
'Wat maakt het nou uit, of het zuivere bloed op den duur uitsterft. Als er maar onderwezen wordt als de leerlingen maar kunnen leren en willen leren. Dreuzelouders of niet een heks is een heks' breng ik de ruzie kracht bij.
'Of een tovenaar' zegt Godric. Ik zie hoe zijn grote brede hand onder de tafel zachtjes in die van Helga knijpt. De schoonheid der vriendschap en die ligt nu op het spel.
'Jullie zijn echt een stelletje stinkstokken!' schreeuwt Salazar woedend. 'Als er nou gewoon eens één keer naar mij geluisterd word. Maar nee, hoor natuurlijk niet luisteren ze niet. Stelletje modderbloedvrienden'
'LUISTEREN!' Godric kookt letterlijk van woede. 'IK DENK DAT WE GENOEG NAAR U GELUISTERD HEBBEN EN ALS U OOK NAAR ONS GELUISTERD HEBT WEET U DAT HET ANTWOORD NEE IS EN NEE BLIJFT!!!!'
Mijn dochters onderlipje begint te trillen, nog enkele seconde en dan zet ze het op een krijsen. Het is de mannen weer gelukt om mijn kind te wekken. Toch knap het iedere nacht weer lukt, het sarcasme druipt gewoon van mijn gedachten af.
'IK NAAR U LUISTEREN DACHT HET NIET!'
'Heren, kan het niet een beetje stiller denk aan Helena'
'U kunt de pot op die Helena. Op deze school word geen modderbloed getolereerd'
'Ik dacht het wel!' roept Helga woest.
'Mee eens!' gilt Godric.
'Ik ga, weg hier. Ik kan niet samenwerken met mensen die het niet met mij eens zijn. Vaarwel' zegt Salazar als hij opstaat en met grote passen in de richting van de deur loopt.
'Tot nooit weer ziens!' roept Godric hem na.
Dat was het dan onze vriendschap is voorbij. In harmonie te saam wat dachten wij eigenlijk op dat moment. Dat wij tot den dood bevriend zouden blijven, tot de dood de school zouden runnen, als we dat al dachten, dan weten we nu dat dat geen werkelijkheid heeft mogen worden. Ik druk de nog altijd huilende Helena tegen me aan, sta op en verlaat de de grote zaal. Op weg naar mijn kamer, waar Helena tenminste ongestoord kan slapen

Vele jaren later (988)
Ik voel mijn einde naderen, het is voorbij. Mijn leven is over. Mijn ogen vallen langzaam dicht, snel open ik ze weer, ik mag nog niet weg vallen. Nog niet. Eerst moet ik nog iets heel belangrijks doen. Iets dat ik al jaren eerder had moeten, maar waar ik nooit de moed voor heb kunnen vinden. Ik heb nog een hele tijd gedacht dat hij die moed wel bezat. Maar daarin had ik mij of vergist of hij wilde mij dat helemaal niet duidelijke maken. Het probleem is echter dat ik nu wel moet. Dat hij nu moet weten, dat ik al die jaren zielsveel van hem gehouden heb en nog steeds doe trouwens. Ik fluister zijn naam. Mijn stem klinkt zo schor en zwak dat ik er van uitga uit hij mij niet gehoord kan hebben. Toch gaat de deur enkele minuten later langzaam open.
'Helga?' zijn prachtige warme stem klinkt bezorgt. Hij treed langzaam de kamer binnen. Bang voor wat hij daar aan zal treffen vermoed ik. Aangezien ik al enkele dagen op het randje van de dood balanceer. Hij zucht op gelucht als hij bij mijn bed aan komt en opmerkt dat ik nog in leven ben.
'U raad nooit wie ik zojuist een brief geschreven heb'
Waarom begint mijn buik altijd zo te vreemd te tintelen als hij spreekt. Voorzichtig neem ik zijn grote brede hand in de mijne. Hij glimlacht mat naar me.
'Slytherin' fluistert hij, als ik niets terug zeg.
'Waarom?' breng ik met moeite uit.
'Dat weet ik niet. Om van me af te schrijven denk ik'
'Waarom?'
'Omdat ik... nou... ja.... weet u.... ik denk....dat'
Even ben ik totaal de kluts kwaad. Ik heb hem nog nooit naar woorden horen zoeken. Die ijzer sterke dappere leeuw. Moediger kan niet. En toch stottert deze moedig man nu, als of hij doodsbang is. Dat geen ik nooit van Godric had verwacht. Nooit.
'Helga, ik...denkt dat.... ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen'
'Zeg maar niets meer' fluister ik. 'Ik vind alleen al fijn dat mijn grote liefde bij mij is op het moment dat ik inslaap' Voordat ik het eigenlijk zelf door heb, is er het er uit. Ik heb hem verteld waar ik zo'n achtenveertig jaar mee rond loop. Nou ik toch ieder moment dood ga kan ik het ook eigenlijk gewoon het beste zeggen ook. Ik bedoel mocht hij me totaal niet willen, dan kan ik daar nooit lang verdriet van hebben. Hij lijkt even de tijd nodig te hebben om mijn woorden te verwerken.
'Ik uw grote liefde?' vraagt hij. Ik knik, te uitgeput om nog te kunnen spreken.
'O, lieve Helga' fluistert hij. Ik voel nog net hoe hij teder zijn lippen op de mijne drukt. Ik probeer hem terug te zoenen, maar dat gaat niet. Het lukt me gewoon niet. Het is tijd. Hij houd van mij!
Ik voel mijn ogen dicht vallen.


Vele jaren eerder (944)
Het is nu precies een jaar geleden dat Salazar Slytherin ons verliet en ik moet toegeven dat ik hem geen seconde heb gemist. Nu we nog maar met zijn drieën over zijn is de vriendschap eigenlijk alleen maar sterker geworden. Eerst waren Rowena en ik bang dat Godric gek zou worden nu hij alleen over bleef met twee vrouwen. Maar het tegendeel is echter waar, hij houd zich prima staande en alle leerlingen liggen iedere dag weer in een deuk om zijn grapjes. Het ideale gezelschap is die man. Zowel voor de leerlingen, als voor mij en Rowena. En hij lijkt zich zelfs als een soort vader opstellen voor de één jaar oude Helena, die al net zo dol op hem lijkt te zijn als ieder ander die hem kent. Die man heeft iets dat geen enkele andere man die ik ken heeft. Iets dat de vlinders in uw buik doet fladderen. Maar nu genoeg over mijn gevoelens. Het gaat hier immers over Hogwarts en niet over mij. Éen van de drie overgebleven stichters. De dag nadat Salazar ons verliet, hadden wij gesproken de school tot onze dood in stand te houden. We willen dat er lang nadat wij overleden, nog altijd kinderen naar Hogwarts komen om te kunnen leren. En zo volleerd heksen en tovenaars kunnen worden. Maar voorlopig runnen wij in harmonie te saam de school en ik hoop dat dat nog vele jaren mag duren.


Nu (2014)
Ook nu de stichters van Hogwarts a school of witchcraft and Wizardy al vele eeuwen geleden zijn overleden. Komen er elk jaar op 1 september nieuwe eerstejaars, klaar om te gaan studeren aan Hogwarts. De droom van de stichters werd werkelijkheid en hopelijk blijven zij nog lang bij ons in de vorm van een grote oud middeleeuws kasteel waar de hedendaags Britse heks of Tovenaar alles geleerd heeft.

En om nog even terug te komen op de vierde stichter, die eeuwen geleden de benen had genomen, die stierf op zelfde dag en in het zelfde jaar als Helga Hufflepuff.

Reacties:

RivLovee zei op 10 juli 2014 - 0:07:
Jezus, dit is goed.
Hoe te beschrijven? Perfect? Nopp. Beter man. Echt..

Andrea zei op 7 juli 2014 - 21:20:
De geschiedenis van Zweinstein is prachtig weergegeven :o Vooral de dood van Rowena en Helga is echt magnifiek beschreven.