FanFic.nl

Inazuma Eleven Reversed.

001: De eerste schooldag!

Luid snurkend lag de twaalfjarige Tom in zijn bed te slapen, zich nog niet bewust van welke dag het vandaag was. De dag waar de twaalfjarige jongen al zolang naar uit had gekeken dat hij zelfs de dagen af had geteld van zijn zomervakantie.. de dag dat hij eindelijk naar Raimon Junior High kon, waar ooit zijn vader kampioen werd van het Football Frontier Internationaal. Het was zelfs zo erg dat hij de vorige avond niet kon slapen en de halve nacht naar de heldere sterren had gekeken met zijn kleine hondje. Deze kon ieder moment de jonge Evans wekken door zijn gezicht schoon te likken en luid te blaffen om aan te geven dat het tijd was om op te staan. Max echter, scheen er vandaag geen zin in te hebben, want hij sliep net als zijn baasje als een blok. “Tom, het is tijd voor school!” weerklonk de stem van zijn vader, die langzaam naar de kamer van zijn zoon liep en op de deur klopte. Tom draaide zich kreunend om in zijn slaap en trok de lakens op zodat hij eronder kwam te liggen, aangevend dat hij niet wakker wilde worden. “Tom!” weerklonk de stem van zijn vader weer en dit keer opende Mark de slaapkamer deur van zijn zoon, die opdat moment overeind schoot en slaapdronken naar zijn vader staarde. De jongen wreef in zijn ogen, waarna hij de brede grijns van zijn vader zag. “Zo slaapkop, tijd om op te staan, mama heeft al ontbijt voor je klaar gezet,” zei de man toen Tom uit bed kwam en zijn pantoffels aantrok, die naast zijn bed stonden. “Ja, ja, ik kom,” reageerde Tom uiteindelijk, hij sprong overeind toen zijn bruine ogen naar de kalender gleden aan zijn muur. Een brede grijns verscheen opdat moment op zijn gezicht en stoof direct zijn kamer uit, zonder te kijken wie er eigenlijk in de gang stond, stopte met rennen toen hij zijn in had gehaald. “Pap! Papa! weet je welke dag het vandaag is?” sprak Tom vrolijk, waar Mark hem even aankeek en een brede grijns op zijn gezicht toverde, die van de jongen gleed nog niet van zijn gezicht. “Ik heb echt geen idee,” reageerde de man met een serieuze blik in zijn ogen.


Tom snoof lichtelijk teleurgesteld, maar wist zich snel te herstellen. “Ik ga vandaag eindelijk naar Raimon!” riep hij toen luid door het gang pad heen en sprong vrolijk op en neer. Zijn vader schudde lachend zijn hoofd en liep daarna langzaam van de trap naar de keuken, daar zaten zijn moeder en kleine broertje waarschijnlijk al te eten. Bij de gedachte alleen al dat zijn moeder voor hem had gekookt voelde hij de rillingen al door zijn lijf gaan. Eenmaal in de keuken waar hij naast zijn vader aan tafel was gaan zitten, keek hij met een nerveuze blik naar de Onigiri ballen, die op zijn bord lag. "Pap? Ik mag hopen dat jij dit heb gemaakt," sprak Tom toen wat onverstaanbaar, die hem met een onvoorspelbare blik aankeek. “Ook goedemorgen,” sprak Nelly toen met een ietwat afkeurende blik naar haar oudste zoon, die haar met een flauwe glimlach aanstaarde. “Niet dat je kookkunsten afgrijselijk zijn..eigenlijk wel,” mompelde Tom toen onverstaanbaar, waarbij zijn moeder hem toch hoorde en haar wangen vol blies waarna ze zich omdraaide met haar armen over elkaar geslagen. Het was opdat moment dat Mark zich verslikte in zijn rijstbal van het lachen toen zijn vrouw verwoed de naam van hun zoon uitriep. Na het ontbijt werd het voor de jongen toch tijd om zich om te kleden en zijn school uniform aan te trekken die al lang en breed klaar lag op een stoel bij zijn bureau. Op het blad van zijn bureau, stond een houder met een foto van Inazuma Japan, die hem best dierbaar was. Het was ooit zijn droom ook met een team regionaal of landelijk kampioen te worden, maar hij wist ook dat hij nog een vrij lange weg te gaan had. Het eerste wat hij dus wilde zodra hij bij Raimon Junior high arriveerde, was zich bij de voetbalclub voegen en trainen tot hij erbij neerviel. Het was dus cruciaal dat hij op tijd van huis wegging.


Nadat hij alles had gecheckt of hij niets was vergeten, zijn lunch en lijstje van zijn klas, liep hij vol enthousiasme naar de voordeur van het huis en deed op de rand van het afstapje, zijn schoenen aan. Toen hij zeker wist dat zijn schoenen vast zaten keek hij op naar zijn ouders die hem veel succes wenste op school en dat hij zich niet teveel op voetbal moest focussen, zijn vader zou later ook naar school komen. Zijn broertje gaf hem nog snel een knuffel en toen kwam het moment dat Tom toch echt moest vertrekken naar school, als hij niet te laat wilde komen.
“Tot vanmiddag Max, ik vertel je vanmiddag alles!” Het hondje blafte als reactie op de jongen, die de tuin al had verlaten en op weg naar school ging, strevend naar het moment dat hij eindelijk in de voetsporen kon treden van zijn vader. “Raimon Junior High.. zet je schrap want hier komt Tom Evans!”

Reacties: