FanFic.nl

No Way

Proloog.

Met een schok word ik wakker. Ik zweet en mijn haar zit tegen mijn voorhoofd en nek geplakt. Met trillende handen haal ik het weg en krul ik mezelf op toteen balletje. Het bed waarop ik lig is nog nat en begint koud te worden. Ik wil weg hier.
Ik knijp mijn ogen dicht en denk aan de verhalen die Cassidy altijd vertelde. Over de plek achter de bergen, waar de zon schijnt, je vrij kan zijn en niet hoeft te luisteren naar het Capitool, omdat je over zee moest, en dan kwam je op een plek, zo’n mooie plek, waar mensen ook Engels praten en waar mooie weilanden zijn.
Engeland.
Ik wou dat Cassidy hier was om me te vertellen wat ik moet doen. Cassidy wist altijd raad. Maar helaas waren Cassidy en ik een keer ’s nachts in de boomgaarden aan het lopen, wat eigenlijk verboden was, om extra peren te plukken. Dit was diefstal, omdat de boomgaarden van het Capitool zijn. Net als het eten daarin.
Toen onze vredebewaker Gregg erachter kwam wou hij ons eerst vermoorden, omdat op stelen de doodstraf staat. Nu hebben wij het geluk dat Gregg meestal dronken is, dus hij gaf ons alleen een hele preek en zette het in het dossier.
Het dossier werd uiteindelijk door het Capitool gelezen en zij vonden onze straf veel te luchtig genomen. Cassidy haalden ze op en mij “vermoorden” ze. Dit was mislukt, ik heb nog wel een groot litteken in mijn zij, maar ik leef nog.
Van Cassidy hoorde ik nooit meer iets.

‘Elysah!’ roept mama naar mij. Haar stem is schor en klinkt uitgeput. Ze heeft alleen mij te verzorgen, omdat papa en zij vroeg zijn gescheiden. Maar zelf alleen ik ben moeilijk. Ik ben misschien wel het moeilijkste kind wat je maar kan wensen, voor mijn moeder dan. Ik werk niet, heb geen drang om dingen te leren en ik steel. Mijn rug is vol met littekens van zweepslagen, er zitten zelfs nog verse worden tussen. En in mijn zij siert mijn litteken van de kogel.
Verder ben ik klein en dun. Ondervoed kan je beter zeggen. Omdat ik niks doe op het werk verdien ik heel weinig geld, en mama is te oud om de bomen in te gaan, dus die moet sorteren. En dat verdient bijna niet. Het is wel weer een voordeel voor haar dat ik ook nooit honger heb, ze kan dan dus bijna al ons eten opeten in haar eentje. Ik weet dat ze zich er schuldig over voelt, maar ja. Het leven is zwaar, dat leren we wel in District Elf. En we zijn niet anders gewend, maar waarschijnlijk hebben de andere districten het wel beter. Kijk maar naar 4, niemand zegt dat de zee “van het Capitool” is. Onbeperkt vis!
‘Elysah! Nu moet je komen! Dit is al de vijfde keer dat ik je roep!’ hoor ik mama’s stem chagrijnig vanuit de keuken. Ik spring op van mijn bed en ren de trap af. Beneden staat mama mij boos aan te kijken.
‘Is het nou zo moeilijk om even te luisteren? Ik vraag alleen om even beneden te komen…’ Mama barst al in huilen uit en schokt met haar schouders. Met haar handen zo voor haar gezicht ziet ze er heel kwetsbaar uit. Wat ze ook is.
Maar ik kwam niet naar beneden en dus moet ze huilen. Dat is ook wel sneu.
‘Mam, we leven in 11, het leven is niet altijd makkelijk, okay? Droog je tranen en ga maar eens koken. Je hebt zeker honger.’ Ik probeer mijn stem een beetje emotioneel te laten klinken, wat overduidelijk mislukt.
Mama kijkt me aan over haar handen heen en haar ogen lijken te zeggen: ‘Maak me dood. Wat heb ik voor een zin?’
Meteen voel ik me schuldig dat ik zo bot deed. Maar natuurlijk geen excuses.
Dit kan ik dus nooit over mijn lippen krijgen:
Sorry.

Reacties:

1 2 3

1Dzayn zei op 11 juli 2014 - 19:41:
<3

Madeliefjuhh zei op 11 juli 2014 - 19:41:
Leuk! Melding voor de/het komend(e) hoofdstuk(ken)! En trouwens bedankt voor het lezen van mijn fanfiction!