FanFic.nl

Can i be saved (AF)

=Chapter IV=

,,Zayn, je moet echt met de dokter gaan praten.” zegt Harry en kijkt me aan.
,,Hoezo?”
,,Omdat Nola nu al tweeënhalve week in coma ligt. Dat is toch veel te lang?”
,,Ja, maar hoe kan hij helpen? Nola moet het zelf doen, ze moet zelf wakker worden.”
,,Misschien heeft hij een middeltje die haar kan helpen.”
,,Nee, ik wil dat ze zelf wakker word.” zeg ik en pak haar hand. Ik kijk haar aan met de tranen in mijn ogen. ,,Nola, als je me hoort geef me dan een teken. Ik hou van je, dat durfde ik je nooit te vertellen omdat je me anders niet kon geloven.”
,,Zayn, ze hoort je niet.” Liam kijkt me aan en legt zijn hand op mijn schouder. Ik haal droevig mijn schouders op en knik. Waarom word ze nou niet wakker? Waarom word ze niet wakker en zegt ze dat ze ook van mij houdt? Elke avond droom ik over haar, dat we samen zijn en gaan trouwen. Zou ze nu ook dromen of is ze helemaal weg van de wereld?
,,Weet je al wie het was op de tekening?” vraagt Harry. Ik kijk hem verbaasd aan.
,,Tekening?”
,,Ja, die ze gemaakt had.”
,,Geen idee. Wat bedoel je?”
,,Oh, sorry ik dacht dat je het wist. Ze had een man getekend in haar schetsboek. Die man was haar vader.” Ik kijk even naar Nola. Hoe weet Harry dit? Wat is er tussen Nola en Harry aan de hand?
,,Hoe weet je dit allemaal?” Ik sta op en kijk Harry aan.
,,Ik heb de tekening zelf gezien.”
,,Hoe dan? Ik heb niks gezien. Wat heb je met Nola gedaan?”
,,Niks. Ze was op school aan het tekenen en toen zagen Liam en ik haar tekening.”
,,Vond ze dat goed?”
,,Nee, maar we zagen het perongeluk.”
,,Harry ik denk dat je het Zayn toch moet vertellen.” zegt Louis. Huh? Is er toch wat tussen Nola en Harry gebeurd? Ik kijk afwachtend naar Harry, wat moet hij me vertellen?


Ik ben bij het ziekenhuis aangekomen en sta voor de ingang. Steeds zie ik Nola weer voor me. Hoe ze lag op de brancard, helemaal wit en niet reageerde. De tranen staan weer in mijn ogen. Ik heb het zelf verpest, maar waarom durf ik nou niet naar binnen te gaan? Zayn is waarschijnlijk bij Nola, maar ik moet hem toch een keer onder ogen komen. Hij kan niet voor altijd boos op me zijn. Ik kijk even op mijn mobiel, maar nog steeds geen bericht van Rachel. Sinds ze naar Australie gegaan is, heb ik niks meer van haar gehoord. Alsof we nooit wat gehad hadden samen. Ze heeft me uit haar geheugen gewist, net zoals Zayn. Nola kan mij ook vergeten, wie weet heeft ze wel geheugenverlies als ze uit haar coma komt. Ik slik even. Eerst ben ik Rachel kwijt en waarschijnlijk herinnert Nola zich niks meer van mij, door mijn eigen schuld. De tranen prikken mijn ogen uit. Ik heb alles verpest. Eerst met Rachel en daarna met Nola. Als ik gewoon tegen Rachel had gezegd dat ik het kind wel wilde houden, was ze nog bij me geweest. Als ik niet zo uitgevallen was tegen Nola, lag ze nu niet in coma. Ik verpest echt alles.
,,Kom op, je kan het.” hoor ik dan opeens. Ik draai me om en zie Kevin staan. Ik geef hem een 'jongens' knuffel.
,,Hé, ik kan het echt niet. Zayn is daar.”
,,Ik ga met je mee. Je moet toch een keer bij Nola kunnen zijn.”
,,Wat vond jij van dat meisje in de lobby?” vraagt ik en kijk Kevin aan. Hij denkt even na.
,,Nou ja, ze is niet verkeerd. Wat dan, ben je verliefd op haar aan het worden?”
,,Nee joh, ik ken haar amper.”
,,Misschien moet je haar beter leren kennen.”
,,Nu al? Ik heb haar net één keer gezien en gesproken.” ik rol even met mijn ogen. Typisch Kevin! Hij ziet een leuk meisje en hij wilt meteen dat ik een move maak. ,,Misschien wilt ze wel helemaal niks van me weten.”
,,Dat weet je niet als je haar niet mee uit vraagt.”
,,Hoe kan ik nou met iemand anders uitgaan als Rachel nog in mijn kop zit?!” roep ik uit. Hij schrikt van mijn uitbarsting.
,,Sorry hoor, moet ik anders weggaan?”
,,Nee, sorry. Ik kan er niks aan doen. Ik mis Rachel en ik kan niet helpen hoe ik me voel. Ik hou van haar en nu ben ik haar kwijt.”
,,Het komt wel goed en nu gaan we naar binnen.” Kevin trekt me het ziekenhuis in.


Ik open de oven en pak de twee saucijzenbroodjes eruit. Ik had best wel trek en ik vind saucijzenbroodjes erg lekker. Ik leg ze op een bord en ga aan de keukentafel zitten. Snel neem ik een hap en mijn gedachten gaan weer terug naar Jake. Het is echt een leuke jongen. Misschien moet ik hem mee uit vragen of zo. Zal dat niet te snel zijn? Ik bedoel, ik ken hem net en als ik hem nu mee uit vraag, lijkt het net alsof ik dat doe omdat hij mijn zus kent. Ach, ik moet niet zo tobben. Ik neem nog een hap en verbaas me dat ik het zo snel op heb. Ik moet even lachen, blijkbaar had ik trek. Ik kan ook die andere jongen mee uit vragen. Die ene Kevin. Ik loop mijn appartement uit en ga naar beneden, naar de balie. Hij is weg? Er staat iemand anders achter de balie, een jongen die totaal niet aantrekkelijk is. Ik kijk hem aan.
,,Heeft Kevin geen dienst?” de jongen kijkt even op een rooster en schudt daarna zijn hoofd.
,,Nee, die heeft vrij vanavond.”
,,Weet je waar hij is?”
,,Uhm, ik denk dat hij zei dat hij met Jake naar het ziekenhuis ging. Op bezoek bij Nola.”
,,Waar is dat ziekenhuis?” ik vind het vreselijk dat ik dit moet vragen, maar ik moet mijn zus zien.
,,Als je naar buiten gaat, ga je de eerste hoek rechts en dan rechtdoor. Aan het eind van die weg, kom je bij een stoplicht, waar je links gaat en dan loop je nogmaals rechtdoor. Het ziekenhuis ligt dan aan je linkerhand.” ik bedank hem en loop het appartementencomplex uit. Ik kijk even in mijn tas. Ja, ik heb mijn Identiteitskaart en mijn portemonnee. Ik loop precies de route die de jongen gezegd heeft en inderdaad aan mijn linkerhand zie ik het ziekenhuis. Even haal ik adem en loop richting de ingang. Ik loop naar binnen en wacht even met vragen aan de baliemedewerker waar Nola ligt. Zou Jake het wel goed vinden dat ik hier ben? Denkt hij niet dat ik hem achterna gekomen ben? Hij kent me helemaal niet, dus zo erg zou hij het toch niet vinden? Ik loop naar de balie en kijk de mevrouw daarachter aan.
,,Excuseer mij. Zou ik wat mogen vragen?” vraag ik vriendelijk.
,,Natuurlijk. Wat wilt u weten?”
,,Uhm, nou ik vroeg me af of Nola Miller in dit ziekenhuis lag.”
,,Als u even een momentje hebt, kijk ik even in het bestand.” zegt ze. Ze staat op en loopt naar het kamertje achter de balie. Ik kijk even op mijn mobiel en zie twee gemiste oproepen van mijn adoptiemoeder. Oh, shit! Ik ben helemaal vergeten om mijn adoptieouders te bellen toen ik aangekomen was.
,,Lindy?” hoor ik achter me. Ik draai me om en kijk in het verbaasde gezicht van Jake.

Reacties: