FanFic.nl

The White Demon - Just Some Horror Story

Het Onverwachte

"Dit is de Pteranodactyl, een soort onder de dinosauriërs dat kan vliegen. Deze wezens hebben scherpe snavels waarmee ze soms vis vingen, terwijl andere soorten Pteranodactyl hun snavels gebruiken om net als gieren vlees te eten van dieren die door andere roofdieren gedood waren..."
De nieuwe ruimte met dinosauriërs was erg mooi, dat moest Emily toegeven, en hier stonden best wel een hoop mensen te kijken naar de beelden en afbeeldingen van deze uitgestorven reptielen. Bij de Brachiosaurus, een enorme soort met een lange nek, stonden een paar kleine kindjes met hun ouders bij te kijken. Blijkbaar vonden die kleintjes het echt geweldig. De gids vertelde een hele hoop dingen over de dino's, maar Emily kon zich niet concentreren. De Witte Demon had enorm veel indruk op haar gemaakt, en dat vond ze vreemd. Toen ze hier aankwam was ze er vol van overtuigd dat het toch maar een nep ding was, maar nu ze hem werkelijk met haar eigen ogen gezien had, dacht ze er toch wel anders over.
De gids hoefde niet meer te vragen of ze nog een antwoord nodig had, dat was wel duidelijk.
Peinzend liep Emily met haar ouders verder langs de beelden van de dino's. En had ze hem nou echt zien bewegen? Ze zou kunnen zweren dat ze iets in zijn gezicht zag veranderen. Hij had zijn hoofd natuurlijk gebogen, maar het leek alsof zijn wenkbrauwen opeens heel even samentrokken. Alsof hij een moment fronste. Maar nu ze er zo over na dacht, leek het haar toch heel onlogisch. Dat had natuurlijk ook gewoon een verbeelding kunnen zijn, toch? Of iets wat ingebouwd was in die robot.
En toch was ze er niet meer van overtuigd dat dit een robot was. En dat maakte haar een beetje bang. Hoe kon zoiets nou écht zijn?

Toen de gids uiteindelijk klaar was met het vertellen over de dinosauriërs, was zijn ronde voorbij.
"Zo, dat was het einde van de rondleiding, mensen. Ik hoop dat jullie genoten hebben van de rondleiding. Ik heb in er in ieder geval van genoten om uw gids te zijn," voegde hij er met een grijns aan toe, waarop Emily met haar ogen rolde.
Typische zin. Totaal niet ingestudeerd of zo.
"Maar er is nog veel meer te zien in dit museum!" ging de gids verder. "Zo kunt u bijvoorbeeld nog een kijkje nemen op de tweede verdieping, waar nog een hele verzameling botten te vinden is. Bedankt voor uw aandacht en nog veel plezier in Zellaan!"
"Nee, u bedankt!" lachte Emily's moeder en haar vader lachte ook.
De gids knikte lachend terug.
"Geen dank."
Hij liep weer terug richting de ingang van het museum, waar hij waarschijnlijk de volgende groep een rondleiding zou gaan geven.
"Nou," zei Emily's vader toen. "Wat vond je d'r van, Emily?"
"Oh, wel leuk hoor," mompelde Emily.
Haar vader lachte. "Zie je nou wel! Hartstikke leuk, man."
Hij keek even naar Emily's moeder.
"Zullen we nog op de tweede verdieping gaan kijken?"
"Oh, is goed. Wil je dat ook, Emily? Of wil je liever wat drinken bij het restaurant?"
Emily dacht even na en schudde toen haar hoofd.
"Nee, ik wil zelf nog wel even rondkijken in het museum."
"Da's goed. Wij zijn boven als je ons nodig hebt!"
Haar vader en moeder gingen de trap op naar de tweede verdieping en Emily keek nog even om zich heen naar de dino's. Ze kon er niets aan doen; ze moest nog even terug naar die Witte Demon, alleen om even te kijken of ze iets op zijn gezicht kon zien.

De kamer was kil, de vloer van beton en de belichting zwak. Emily stond een meter verwijderd van het glas te kijken naar de Demon die doodstil op de stoel in een dwangbuis zat. Emily vond het er griezelig uitzien, maar ze móest gewoon nog even kijken.
Ze keek aandachtig naar zijn gebogen hoofd. Zijn ogen zaten nog steeds dicht, zijn witte lippen zaten op elkaar en er was geen beweging te zien. Geen ademhaling, geen spiertrekkingen, niks.
Ook was het doodstil in de kamer. Alleen van buiten de kamer waren wat pratende mensen te horen die zich amuseerden door naar fossielen en beelden van dino's te kijken, maar het meeste van dat geluid werd gedempt door de houten deuren.
Emily schraapte een keer haar keel toen ze zich bedacht dat het er misschien best nutteloos uit zou zien om hier te staan kijken naar een lichaam in een dwangbuis. Maar als je het zo zou bekijken, was het eigenlijk sowieso nutteloos om naar een museum te gaan. Ze keek naar zijn vorm en vond dat hij aardig het lichaam van een mens had, en dat het niet gek was dat hij als mannelijk omschreven werd. Zijn lichaamsbouw was inderdaad mannelijk. Helaas kon ze er niet veel van zien aangezien bijna zijn hele lichaam bedekt was met de witte dwangbuis. Het haar van de Demon hing glanzend om zijn gezicht, en Emily vond het er best mooi uitzien. Maar dat was dan ook het enige mooie. Echt waar, het leek net een lijk waar ze tegenaan keek.

En toen, totaal zonder waarschuwing, vlogen de ogen van de Demon open. Emily hapte naar adem en deinsde terug. Voor de rest zat hij nog muisstil op zijn stoel, zijn hoofd was nog steeds gebogen, alleen zijn ogen staarden haar aan met een blik die Emily zo onaangenaam vond dat ze weg wilde rennen.
Maar toen ze dat probeerde, lukte het niet.
De ogen van de Demon zagen er best menselijk uit, het enige verschil was dat zijn ogen een vreemde, lichtgrijze kleur hadden en enorm doordringend waren. Emily kreeg een vreemd gevoel in haar buik. Hij leek recht in haar ziel te kunnen kijken.
Ze zette nog wat stappen achteruit en liep toen tegen de muur. De ogen van de Demon waren nog steeds op haar gericht en Emily slikte. Ze wilde wegkijken, maar ook dit lukte niet. Ze kon niets anders dan stil tegen de muur staan, en voelen hoe de Demon haar ziel inkeek. Haar ademhaling ging snel, maar die van de Demon was er niet. Hij zat nog steeds doodstil met zijn hoofd gebogen op de stoel.
En toen gebeurde er iets griezeligs.
De mondhoeken van de Demon krulden langzaam omhoog, zijn blik veranderde in iets wat je 'duivels' zou kunnen noemen en al snel werd het een kwaadaardige blik. Nu voelde Emily zich echt niet goed meer.
Plotseling lukte het haar om haar blik af te wenden. Ze kon zichzelf weer bewegen. Ze liep zo snel mogelijk, half struikelend de deur uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.