Hoofdcategorieėn
Home » Yu-Gi-Oh! » Bekoelde liefde » Hoofdstuk 3
Bekoelde liefde
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 3
Seto stond in gedachten verzonken voor zijn slaapkamerraam. Hij kon zich nog steeds niet concentreren. Mokuba had gezegd dat hij eens een dag vrij moest nemen en nu had hij dat gedaan. Het idee dat hij de hele dag niets zou uitvoeren deed hem niets. Normaal gesproken zou hij gek worden van het idee dat hij niets te doen had, maar nu maakte de gedachte hem heel kalm. Een dag vrij was beter dan een dag lang doen alsof je aan het werk was. Seto zuchtte.
Hij wilde zich net omdraaien toen hij een glimp opving van zijn nieuwe buurmeisje. Ze stond op het balkon dat aan haar slaapkamer grensde en ze staarde naar de lucht. Ze kwam hem bekend voor. Iets te bekend.
Seto vloekte hardop, iets wat hij bijna nooit deed. Wat deed Jani hier? Waarom was ze zijn buurmeisje? ´Shit!´ Seto begon te ijsberen, met zijn handen in zijn haar. Hij wist dat als er iemand binnen zou komen, diegene zou denken dat hij op het puntje van doordraaien stond, maar zo voelde hij zich ook.
Ze zou zijn hele reputatie om zeep kunnen helpen! Ze zou hem voor gek kunnen zetten! Hij wist het, ze was nu veel machtiger dan hij. Ze had bewijs dat ze ooit wat hadden gehad. Misschien zou ze wel een krant bellen en het hele verhaal vertellen, tot hun ruzie aan toe.
“Shit! Shit! Shit!”¯ Hij vloekte nogmaals. ´Nee… Rustig blijven.´
Hij kon natuurlijk de hele boel ontkennen. Maar dan zou hij liegen. Niet dat hem dat wat uitmaakte… Maar…
Maar wat eigenlijk?
Wat zou het hem uitmaken dat hij loog? Er knaagde iets aan hem en het was beslist geen muis. Het was schuldgevoel. Als hij zou liegen, zou hij Jani misschien wel meer pijn kunnen doen. Als hij alles zou ontkennen, zou ze misschien denken dat hij zich schaamde voor haar.
Waarom voelde hij zich schuldig? Hij was Seto Kaiba en hij voelde zich nooit schuldig!
“Seto?”¯ Mokuba kwam de kamer binnen. “Gaat alles wel goed?”¯
“Hn…”¯ Seto stopte met ijsberen en keek zijn jongere broer aan.
“Ik heb net het nieuwe buurmeisje gezien. Wauw!”¯ Mokuba grijnsde.
Seto kreunde inwendig en liet zich op zijn buik op zijn bed vallen. Hij sloeg met zijn vuist een paar keer op zijn kussen.
“Marie!”¯ riep Mokuba. “Marie! Volgens mij is hij flauw gevallen!”¯
Marie, een vrouw van begin dertig kwam de kamer binnen. Ze was al een paar jaar in dienst als huishoudster en Mokuba was een soort van bevriend met haar.
Seto keek kwaad op. “Ik ben niet flauwgevallen.”¯
“Hij gedraagt zich vreemd,”¯ zei Mokuba. “Ik hoorde hem net vloeken en hij liep te ijsberen. En hij kan zich al weken niet concentreren op zijn werk. Zou hij soms overspannen zijn?”¯
“Ik ben NIET overspannen,”¯ protesteerde Seto.
“Kaiba-sama, u gedraagt zich inderdaad een beetje vreemd,”¯ moest Marie toegeven.
“Er is niets met me aan de hand! Ga gewoon weg!”¯ Seto begon zijn geduld te verliezen.
“Weet je,”¯ Mokuba grijnsde naar de vrouw, “Toen ik over het nieuwe buurmeisje begon, werd hij helemaal niet goed. Zou hij soms verliefd zijn op haar?”¯
Marie was zo wijs om haar mond te houden en weg te lopen. Mokuba keek haar verbaasd na. Hij draaide zich weer om naar zijn broer om diens kussen naar zijn hoofd geslingerd te krijgen. Mokuba ontweek het kussen en grinnikte.
“Weet je, grote broer. Je moet leren richten!”¯ Daarna rende hij bliksemsnel de kamer uit, er van overtuigd dat Seto hem zou volgen. Maar Seto verroerde zich niet. Hij bleef op zijn bed liggen.
Het was grappig, hoe goed Mokuba was in raden. Hoewel hij er een klein beetje naast zat had hij toch gemerkt dat zijn oudere broer ´vreemd´ reageerde op het nieuwe buurmeisje.
Seto zuchtte. Hij was niet verliefd op Jani. Hij hield verdomme van haar. Maar zij haatte hem en dat was zijn eigen schuld. En hij peinsde er niet over om haar om vergiffenis te smeken. Dat zou misschien gebeuren als Pasen en Pinksteren op een dag vielen.
Na een half uur kwam Mokuba zijn slaapkamer weer binnen.
“Seto?”¯
“Hn…”¯
“Het spijt me dat ik dat zei daarnet.”¯
“Het is al goed.”¯ Seto keek even op.
“Dit kwam net binnen.”¯ Mokuba hield hem een envelop voor.
Seto maakte de envelop open en keek naar de uitnodiging die erin zat. De nieuwe buren gaven een feestje en hij en Mokuba waren uitgenodigd. Tenminste, uitgenodigd… het betekende niet dat hij welkom was. Die uitnodiging was alleen verstuurd omdat Jani´s vader niet onbeschoft wilde lijken.
“Ah… Toe Seto…”¯ Mokuba keek hem smekend aan.
“Ik heb geen zin.”¯ Seto´s beslissing stond vast.
Mokuba had dat ook door. Hij besloot zijn geheime wapen te gebruiken. Het wapen waar Seto machteloos tegen was. Zijn puppy-ogen!
Seto keek naar zijn pruilende broertje en voelde zijn weerstand langzaam wegzakken. “Oh nee, Mokuba. We gaan niet.”¯
Mokuba pruilde nog meer en grijnsde toen hij de verslagen zucht van zijn oudere broer hoorde.
“Oké we gaan.”¯ Seto duwde zijn gezicht weer in zijn kussen.
Mokuba grinnikte. “Kom op… Misschien ontmoet je wel een leuk meisje.”¯
Seto mompelde iets, wat onverstaanbaar was, omdat hij zijn gezicht nog altijd in zijn kussen had zitten.
“Of misschien vind het buurmeisje je wel leuk!”¯
Nog meer gemompel… “Wat?!?”¯ Seto keek Mokuba kwaad aan. “Zij? Echt niet.”¯
Mokuba trok een wenkbrauw op. Oké, zijn broer was niet meer zichzelf. Had hij daarnet nou echt een beetje onzeker geklonken? Kende zijn broer dit meisje soms?
Mokuba schudde zijn hoofd. “Laat maar. Ik ga naar beneden. Trouwens het is mooi weer. Laten we gaan zwemmen.”¯
“Misschien…”¯
“Oh, kom op zeg!”¯ Mokuba sprong op en rende naar zijn eigen kamer. “Als je niet opschiet, zorg ik ervoor dat je een week vrij moet nemen.”¯
Seto hees zich van zijn bed en liep naar zijn kast. Hij deed de deur open en knipte het licht aan. Hij stapte zijn kast binnen en trok een lade open om er een zwarte zwembroek uit te halen.
Het water was koud, maar dat bood Seto voldoende afleiding om maar niet aan het meisje, dat nog steeds op haar balkon stond, te hoeven denken. Hij wist dat als hij op zijn rug ging liggen dobberen hij haar zou kunnen zien.
Hij ging rechtop staan en haalde een hand door zijn haar. Hij keek even naar het balkon van Jani dat hij net aan over de heg kon zien. Ze scheen hem niet te hebben opgemerkt. Ze had haar haren in een staart en droeg een korte broek met een roze topje. Ze staarde dromerig voor zich uit.
Seto voelde zijn maag samentrekken en hij besefte nu pas hoeveel hij haar had gemist. Ze was zo dicht bij en toch ook zo ver weg. Hij zuchtte en rilde. Het water was veel kouder dan hij in de eerste instantie had gedacht. Hij zwom naar de kant en trok zichzelf op uit het water. Hij greep zijn handdoek van een tuinstoel en droogde zich af.
Zijn gevoelens voor haar waren niet veranderd, ondanks dat hij haar twee maanden niet had gezien. En hij zou haar blijven missen. Hij keek nog eens naar haar.
Hij slikte toen hij zag dat ze hem had opgemerkt. Hun ogen ontmoetten elkaar. Ondanks de afstand kon hij nog steeds de pijn in haar ogen zien. Hij wilde zeggen dat hij van haar hield, maar ze zou hem toch niet vergeven. Hij kon het zien…
Plotseling scheurde Jani haar blik los van de zijne en draaide ze zich om. Ze verdween uit zijn gezichtsveld. Seto zuchtte. Hij voelde zich verslagen. Hij moest het met haar goedmaken. Hij zou kapot gaan als hij het niet zou doen… als hij het niet probeerde…
Het feestje dat ze gaven was eigelijk de perfecte gelegenheid. Maar hoe zou hij het goedmaken met haar? Als hij haar een cadeau zou geven, dan zou ze het zo naar zijn hoofd slingeren. Hij had, toen het een week uit was, een doos opgestuurd gekregen. Toen hij die doos open maakte, bleek dat alle cadeautjes die hij haar ooit gegeven had erin zaten. Ze zou een zoveelste cadeau nooit accepteren.
Bloemen waren geen optie… Zo romantisch en sentimenteel was hij ook weer niet.
Hij moest wat bedenken… en snel ook. Het feestje was al over vijf dagen…
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
Laat een reactie achter met je mening!
-xxx- Kimberley
Reacties:
Ik ga verder lezen