FanFic.nl

Dead || Larry Stylinson

OO1

Een maand later.

Harry

“Het zou maar voor een paar maanden zijn!” riep ik, en liep mijn favoriete café binnen. Het was overigens overdag dus niemand zou me herkennen, niet dat er veel mensen waren naast de bartender. Ik droeg een zonnebril met donkere glazen en een te groot T-shirt. Mijn haar was naar achter gekamd in een kuif. Mijn krullen waren weg. Blijkbaar vond het management die te opvallend.

Simon zuchtte aan de andere kant. Hij was de enige die aan mijn kant stond. “Het spijt me Harry, maar je bent nog steeds in gevaar.” “In gevaar van wat?!” schreeuwde ik in de telefoon. De bartender keek me even raar aan waarna ik mijn stemvolume verminderde. “Simon, niemand heeft me iets verteld. Ik verdien het om te weten.” Ik hoorde hem zuchten. “Weet je ik mag het je niet vertellen. Anders had ik het gedaan. Overigens, als ik het zou verte-” “Nee. Simon. Dit is mijn leven. Mijne.” Gromde ik. “ik verdien het om te weten.” Er was een stilte aan de andere kant. Ik zuchtte, leunde op de bar en deed mijn bril af waarna ik in mijn ogen wreef. De bruinkleurige contactlenzen die ik moest dragen deden vreselijk veel pijn. “Ik wil ze zien.” Fluisterde ik. Hij pauzeerde even. “Ik weet zeker dat het gevoel ook wederzijds is.” Vertelde Simon me. Ik zetten mijn bril weer op, en lachte kort. “Waarom? Ze denken dat ik dood ben. Mijn hele familie denkt dat.” Herinnerde ik hem. Mijn stem klonk minachtend. “Dat wil niet zeggen dat ze het niet wensen.” Ik fronste. “Hoe gaat het met Louis?” Vroeg ik om van onderwerp te veranderen. Er was een pauze aan de andere kant van de lijn. “Hij is… oke. Hij heeft het uitgemaakt met Eleanor.” Zei Simon. Ik lachte verdrietig hoewel ik wist dat hij het niet kon zien. “Ik weet het.” Natuurlijk wist ik het. Het werd overal vermeld.

Simon zuchtte. “Hij- hij is niet meer hetzelfde sinds je weg bent, Harry. Geen van hen, natuurlijk, maar Louis het meest.” Ik zuchtte, maar reageerde niet. “Een jaar. Dat is alles.” Ik slaakte een korte sarcastische lach. “Een jaar.” Hij zuchtte, en was op het punt iets te zeggen wanneer ik hem onderbrak. “Ik moet gaan. Ik heb plannen met een vriend- Oh wacht! Laat maar zitten! Ze denken allemaal toch dat ik dood ben!” Ik hing op voor hij kon reageren. Ik keek op naar de bartender, en bestelde een drankje. Hij knikte waarna hij wegliep.

Ik haatte dit.

Ik moest ze weer zien. Met ze praten. Het is inmiddels een maand, en One Direction is overal te zien. In de tijdschriften, op internet. Zelfs op het kleine televisiescherm in mijn vervallen motelkamer. De bartender overhandigde me mijn drankje. “Vrolijk kerstfeest, makker.” Zei hij in een duidelijk Iers accent. Ik knikte, en gooide het drankje in een keer achterover als hij naar de andere kant van de bar liep. Ik zuchtte, en masseerde over mijn slaap. “Vrolijk kerstfeest.” Mompelde ik.

Reacties: