FanFic.nl

Family

the fallen detective

'Waar blijven ze toch? Dat monster vermoord hen als ze niet opschieten. We moeten terug.'
Avery was bijna hysterisch van angst, Glenn had alle moeite van de wereld nodig om haar van de trap te dwingen.
'Zo te zien weten die twee echt wel waarmee ze bezig zijn. Wat ik over ons niet kan zeggen.'
'Ik kan hem niet achter laten, Glenn. Hij is mijn broer, ik hoor daar te zijn, bij hem.'
'Je zal alleen in de weg lopen.' Antwoorde hij wanhopig. Enkele uren eerder had ze nog geweigerd om hem te zien, en nu zou ze haar eigen leven voor hem wagen. Vrouwen konden echt wispelturig zijn.
'Of ze houd van hem. Daar al eens aan gedacht?'
Glenn negeerde het irritante stemmetje in zijn hoofd. Dit was niet het moment om verder na te denken over onverwachte affectie in deze kille familie.
'We moeten er nu echt vandoor, Avery. We...Mevrouw...'
Het gekreun van de oude vrouw kwam bijna als een godsgeschenk, de dokter in hen beide kwam naar boven en samen hielpen ze de gewonde hospita naar buiten. De indringer had haar een stevige tik tegen het hoofd gegeven, maar gelukkig zag Glenn al snel dat het nog mee viel. Hoogstens een paar dagen hoofdpijn.
'Sherlock, John? Waar zijn ze?' Vroeg mevrouw Hudson zwak.
'Die zijn dat stuk ongeluk een stevig lesje aan het leren. Ze zullen er zo wel zijn.'
'Ze zijn...Wat doen we hier nog? We moeten de politie bellen.'
Met een verrassende portie nieuwe energie sprong de oude vrouw recht, haalde een mobiele telefoon tevoorschijn en begon enthousiast te bellen.
'Politie! U moet komen...Een gewapende overval in 221 B Baker Streed.'
Het antwoord aan de andere kant van de lijn leek de vrouw duidelijk niet te bevallen.
'Ja, ik weet dat het niet de eerste keer is. Staat er soms een limiet op jullie dienstverlening?'
Glenn zou dit alles best grappig gevonden hebben, maar net op dat moment werd iedereen opgeschrikt door een pistool schot. Een schreeuw van pijn was duidelijk hoorbaar.
'Sherlock!'
Glenn probeerde nog om Avery tegen te houden, maar ze was plots zo snel. Alsof haar lichaam er zich niet meer van bewust was dat het gewond was.
'U blijft hier! Wacht op versterking.' Zei hij tegen mevrouw Hudson. Toen liep hij achter haar aan.


Hoe was de man er in geslaagd? Het ene moment had hij nog tussen hem en Sherlock gestaan en het andere moment lag John onder een zware kast, compleet hulpeloos kon hij alleen maar toekijken hoe Sherlock en de indringer in een worsteling verwikkeld waren, met het pistool van de indringer als inzet.
Wie dat ding te pakken wist te krijgen zou de uitkomst van dit alles bepalen.
Kreunend deed John een nieuwe poging te ontsnappen, maar de kast was gewoon veel te zwaar. Echt niet dat hij zonder enige hulp kon ontsnappen.
Nee, hij mocht nu niet opgeven! Zijn vriend had hem nu meer dan ooit nodig. Hij moest wel, hij moest...Verdorie waarom leek zijn hoofd gevuld te zijn met watten?
Blijkbaar was de man echt Sherlock zijn gelijke, met een welgemikte trap wist hij de detective zodanig uit balans te krijgen dat hij het wapen kon grijpen.
Het daaropvolgende schot was niet meteen een hoogvlieger, maar toch besefte John dat zijn vriend geraakt was in de schouder. Een gevoel dat bevestigd werd door een afgrijselijke gil. Een bijna dierlijk geluid, en met lede ogen moest John toekijken hoe zijn vriend gewond neerzakte in de zetel.
'Wel, wel. Meneer Holmes, ik moet zeggen dat ik best onder de indruk ben. Lang geleden dat ik nog zo een waardige tegenstander ontmoet heb. Maar nu is de speeltijd voorbij.'
Het leek bijna zoals in een film, tergend traag richtte de man zijn wapen voor het fatale schot, Sherlock bleef hem koppig in de ogen kijken. Zoals verwacht zou de grote detective met trots onder gaan.
'Niet doen!'
John was zich pas van Avery 's aanwezigheid bewust toen ze de kamer was binnen gerend en voor Sherlock ging staan. Net op dat moment weerklonken twee schoten.

Reacties: