FanFic.nl

Dead || Larry Stylinson

OO2

Een paar minuten later strompelde iemand het toilet uit, en kwam naast me zitten. Ik keek degene snel aan, en bevroor gelijk. Mijn mond viel langzaam open. Hij grinnikte om mijn gezichtsuitdrukking, en deed voorzichtig mijn bril af. Hij fronste even. “Je lijkt enorm veel op mijn vriend.” Hij knikte, het was overduidelijk hij was dronken. Ik zweeg, en kon het nog steeds niet geloven dat hij hier was, recht voor me neus. Hij leunde over de bar, en pakte een fles alcohol. De bartender keek naar hem, maar de jongen haalde een rolletje geld uit zijn zak, en legde die op de bar. De bartender hield een oogje dicht terwijl hij zich omdraaide. Hij keek me weer aan. “Weet je eigenlijk dat het kerst is?” vroeg hij wat droogjes. Ik glimlachte een beetje, maar negeerde zijn droge toon. Hij grijnsde breed. “Maar raad eens?” fluisterde hij luid. “Het is ook mijn verjaardag.” Ik glimlachte droevig. “Happy birthday Louis.” Hij grijnsde breed naar me. “Dankje Harry.” Hij fronste. “Nee. Wacht. Harry is dood.” Hij schudde zijn hoofd. “Jij bent Harry niet.” Hij zuchtte. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken terwijl hij nog een slok van de fles nam. “Althans dat is wat ze zeggen.” Vertelde Louis me knikkend. “Ze zeggen dat hij in een auto-ongeluk om het leven is gekomen. Hij knalde in een sneeuwstorm tegen een boom en toen-” Hij maakte een explosie gebaar met zijn handen. “Ka-boom! Dood.” Ik keek naar de bar, en slikte hardop. “Hij was melk gaan halen.” Zei hij terwijl hij een andere slok van zijn drinken nam. “Ik stelde voor om te gaan.. maar hij drong aan.” Ik keek naar mijn beste vriend. Tranen prikte in zijn ogen.

“Het spijt me Lou.” Fluisterde ik verdrietig.

Hij haalde zijn schouders op. “Ik wenste dat ik het was.” Zei hij terwijl hij de laatste slok uit de fles nam, en hem op de bar legde. “Maar ja, ik ga maar! Kerstliedjes zingen!” Hij glimlachte breed naar me, en stond op. Waarna hij meteen omviel. Te dronken om te staan. “Ow.” Hij knipperde een paar keer verrast met zijn ogen. Ik stond op, en tilde hem in mijn armen omhoog. “Hier, laat me je naar huis brengen.” Zei ik terwijl ik hem ondersteunde om zijn middel wanneer hij tegen me aanleunde. We strompelde naar mijn auto. Ik tilde hem erin, en klikte hem vast in de autogordel. Daarna sloot ik de deur, en liep naar de bestuurderskant. Ik reed zo rustig mogelijk naar zijn flat. Het maakte me niet uit dat hij dronken was en me niet herkende. Ik wou dichtbij hem zijn. Ik zuchtte als we er eindelijk waren, en stopte de auto op de parkeerplaats voor de flat. “Kom je niet mee?” vroeg hij met dubbele tong, en keek me aan met een verwarde blik op zijn gezicht. Ik schudde mijn hoofd. “Je familie mag me niet zien.” “Mijn familie is hier niet. Ze zitten in Doncaster.” Zei hij tegen me, en haalde zijn schouders op. Wat? Ik keek hem aan. Bezorgd dit keer. Hij had zijn familie nodig. Het was kerstmis. Het was zijn verjaardag verdomme. Een schuldgevoel schoot door mijn lichaam. Dit was mijn schuld, was het niet? In een fractie van een seconde bedacht ik me, en stapte uit de auto waarna ik naar mijn vriend liep, en de deur open maakte. Hij glimlachte speels naar me zodra ik hem uit de auto hielp, en met hem naar de flat liep. Bij de deur aangekomen realiseerde ik me dat ik de sleutel nog aan mijn bos had hangen. Ik staarde er een paar seconde naar voor ik hem in het slot deed, en naar binnen liep. Toen ik eenmaal mijn huis zag trokken mijn ingewanden zich samen. Het was nog hetzelfde, maar anders. Er lag overal troep. Lege bierflesjes lagen verspreid over de vloer. Ik realiseerde me dat Simon tegen me had gelogen toen hij zei dat het goed ging met hem. Het ging duidelijk niet goed met Louis. Hij geeuwde. “Ik ben moe.” Ik keek naar de klok op de muur. Het was bijna vier uur ’s middags. Ik legde hem in zijn kamer, en hielp hem uit zijn shirt dat sterk naar alcohol rook. “Nee, stop. Ik heb een vrienden.” Mompelde hij. Ik glimlachte. “Nee dat heb je niet.” Hij grinnikte met half dicht geknepen ogen. “Nee inderdaad.” Ik lachte zachtjes, en legde hem op zijn bed. Ik deed het licht uit, en draaide me om om de kamer te verlaten. “Nee, Harry. Wacht.” Kreunde hij. Ik draaide me weer om, en zag dat hij rechtop zat. “Blijf.” Fluisterde hij. “Dat- dat kan niet boo.” Verslikte ik me terwijl ik naar hem toe liep. “Maar- je zult me snel weer op een dag zien. Dat beloof ik.” Ik forceerde een glimlach. Kuste hem op zijn wang. “Vaarwel Louis.” Zei ik, en draaide me om. Hij greep naar mijn arm, trok me terug en kuste mijn wang. “Vaarwel Haz.” Zuchtte hij, en liet zich weer op het bed vallen. Ik stond voor een moment aan de grond genageld, en probeerde de brok in mijn keel weg te slikken. Ik liep richting de slaapkamerdeur, maar hoorde Louis achter me nog zacht fluisteren; “Ik hou van je Harry.” Tranen prikte in mijn ogen. “Ik hou ook van jou Louis.” Zei ik. “Happy birthday.”

Louis

Ik werd wakker met vreselijke hoofdpijn. Ik keek naar mijn wekker die aan het knipperen was op mijn nachtkastje. Het was 2 uur ’s nachts. Ik zuchtte, en rekte me uit.

Ik hou ook van jou Louis.

Ik knipperde, en herinnerde een droom. Harry was hier. En… het voelde zo echt. Ik knipperde mijn tranen weg, stond op en liep richting de keuken. Plots stond ik stil in het midden van de keuken, en staarde naar een theeketel, nog steeds warm, op het fornuis. Ernaast stond een mok met een theezakje. Ook lag er een klein briefje. Ik pakte het op. Mijn handen trilde.

Reacties: