Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » No Way » 01.
No Way
01.
Song
Met lichte voeten sluip ik over het gras terwijl mijn hart in mijn keel bonkt. Spiedend kijk ik telkens weer om me heen, misschien komt er wel iemand aan. Dit zal wel niet, want het is verboden om in het donker buiten te komen als we niet door hoeven te werken. Af en toe loopt ergens een vredebewaker, maar die zijn allemaal zo blind dat ze niks opmerken. En ik heb mezelf er op getraind om te kunnen zien in het donker. Cassidy leerde me dat wat iedereen zei over het donker niet waar was; het was wel degelijk anders dan het licht. Je moest het je alleen bewust zijn. Ik was vroeger bang voor het donker, maar als Cassidy en ik samen gingen stelen kon ze me altijd gerust stellen.
Ik leerde veel van Cassidy. Ze was twee jaar ouder en had dus veel meer levenservaring dan ik. En in mijn ogen was ze perfect. Ze was knap, aardig, behulpzaam, spontaan, en dapper. Wat wou je nog meer als een meisje van 14? Ik ben nu 15, en het is me nog niet gelukt om een van die dingen ook te zijn.
Ik word uit mijn gedachten gerukt door een deur die langzaam opengaat. Een klein meisje, rond de 10 jaar, loopt naar buiten. Haar gezicht is te ver weg, maar aan de manier van lopen zie ik dat ze erg bang is. Ik durf niets te zeggen uit de angst dat een van de vredebewakers me hoort, maar ik wil haar heel graag helpen.
Zo snel en zacht als mijn voeten toestaan loop ik naar het meisje. Het laatste stukje loop ik langzaam en hoop ik dat ze me ziet, en de vredebewakers niet.
Het meisje ziet me en schrikt, waarbij ze een klein gilletje slaakt. Ik maak mijn handen plat en breng ze langzaam naar beneden, als teken dat ze stil en rustig moet blijven. Hierna steek ik mijn hand uit, als een uitnodiging hem aan te nemen.
Het meisje kijkt me aan. Langzaam en onzeker pakt ze mijn hand. Met een knikje beantwoord ik het.
Met een kleine gebaar wijs ik haar waar ik naar toe wil. Zelfs in het donker zie ik dat het meisje stoerder doet dan ze eigenlijk is.
‘Wat deed je daar?!’ sis ik naar het meisje met een gebaar naar buiten.
‘Lopen.’
‘In het donker? Ben je helemaal gestoord!? Een meisje als jij, daar hebben de vredebewakers geen problemen mee. Die schieten ze een kogel door het hoofd.’ Bij de laatste zin schiet mijn stem omhoog. Op mijn 14de was ik bijna dood. Ik vocht voor het leven, ik zou Cassidy redden.
Cassidy redden. Dat ik sowieso dacht dat ze daar bleef leven.
Ik schrik op als ik een uitbarstende snik hoor. Het meisje heeft haar gezicht nat van de tranen.
‘Dan ga ik toch dood!’ gilt ze, totaal tot mijn verbazing. ‘Misschien was ik daarom wel buiten!’ Haar stem is schel en haar tranen onderdrukken haar agressie. In mijn hoofd wordt een knopje omgezet. Ik laat niemand zo tegen mij praten.
‘Okay. Als je zo graag dood wil, ga maar terug naar buiten. Heel veel plezier. Het is echt niet zo leuk om dood te gaan hoor.’ Zonder dat ik het wil laat ik mijn stem beven, en klinkt het zo zacht en zelfverzekerd dat het meisje meteen stil is.
Zonder nog iets te zeggen draait ze zich om en loopt ze weg.
‘Elysah!’ hoor ik van beneden.
‘Hmmm…’ kreun ik terug. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en houd ze daarna open. Met een gaap rol ik mezelf letterlijk uit bed. Met een bonk val ik op de houten vloer.
‘Wat doe je aan vandaag!?’ hoor ik mama van beneden roepen.
‘Kom even boven!’ roep ik chagrijnig.
Binnen een paar seconden hoor ik voetstappen op de trap en zie ik mijn kamerdeur opengaan.
‘Wat doe je aan vandaag?’ vraagt ze nog een keer. Zijzelf is gekleed in een witte jurk, tot net onder haar knie. Die jurk draagt ze alleen op begrafenissen en.. op de dag van de boete.
‘Is de boete vandaag?’ vraag ik stilletjes.
‘Ja.’ Ze slaat haar ogen neer, dan legt ze haar handen er overheen en – bam – ze huilt.
Dit keer laat ik haar huilen. Ze heeft er een goede reden voor.
Ik ben mijn broer verloren aan de Hongerspelen.
Dyddin – mijn broer – deed mee, twee jaar geleden. Hij heeft het niet overleeft.
Hierom heeft mijn moeder mij verboden om me voor bonnen in te schrijven.
“Dan maar minder eten,” zei ze altijd.
‘Ik doe wel die blauwe jurk aan. Kan dat?’ Ze kijkt me aan en glimlacht.
‘Dat kan wel. Wat doe je in je haar?’ Ik kijk hopeloos naar mijn bruine, gekrulde haar.
‘Borstelen,’ lach ik. Bij mama kan er net een glimlach van af.
Ze is zenuwachtig.
Ik ook.
‘Zoals altijd, meisjes voor,’ klinkt de stem van Patrick Vossenstaart. Met een handig gebaar graait hij in de glazen kom en pakt er een briefje op.
Dat zal het leven van die persoon, en de personen rondom haar veranderen.
‘Elysah Shaw.’
Dat ben ik.
‘Wie is Elysah Shaw?’ Als ik om me heen kijk zie ik alle ogen op mij gericht.
Bibberend breng ik mijn hand omhoog.
‘Kom maar naar voren!’ klinkt de stem van Patrick over het plein.
‘Nee. Nee. Nee! NEE!’ Mama’s stem wordt steeds harder en schiller.
‘Niet nog een kind! Neem niet nog een kind weg. Nee…’ Nadat gezegd te hebben valt ze in elkaar.
Tranen komen waarschijnlijk nog niet.
Misschien komen ze pas over een paar jaar. Dat was ook zo bij Dyddin.
‘Kom maar hoor, ik bijt niet!’ grapt Patrick.
Met kleine passen loop ik in de richting van het podium terwijl iedereen me zonder pardon aankijkt.
Zelfs Gregg lijkt medeleven met me te hebben. Hij is dan wel een vredebewaker, maar wel een vredebewaker met een hart.
Patrick steekt me een hand uit, maar ik sla hem af. Heel charmant – maar niet heus – klim ik op het podium.
Verdoofd loop ik naar de goede plek van het podium. Ik krijg niet mee wat Patrick verder allemaal nog zegt, ik weet alleen de naam “Ty Murphy” valt, en een jongen die ik niet ken het podium op loopt.
Ik wordt een kamer in gestuurd met luxe stoelen en bank, muur en de rest en net zo luxe, misschien nog luxer.
Ik ken de stof van het gerechtshof. Het heet fluweel.
Ik heb geen zin om op de stoelen te zitten; ze zijn te duidelijk van het Capitool. En ik wil geen Capitool spullen.
Rustig laat ik me op de grond zakken.
Ik verwacht niemand die afscheid komt nemen. Cassidy is weg, mama mag waarschijnlijk niet naar binnen van de vredebewakers en.. wie is er nog meer? Niemand dus.
Ik wordt verrast met een aantal kloppen op de deur.
‘Kom er in?’ Het klinkt meer als een vraag, waarschijnlijk omdat ik dit niet verwachtte.
Het meisje van gisteravond komt binnen.
‘Hey. Ik heb maar gezegd dat ik je nichtje ben.’ Donkerbruine ogen kijken me verwachtingvol aan.
‘Cool,’ zeg ik.
‘Ik ben trouwens Yasmin.’ Ze probeert haar stem luchtig te laten klinken, maar ik heb meteen door dat er iets uit moet.
‘Ik heb een aandenken voor je,’ zegt ze zacht.
‘Cool.’ Het lijkt wel alsof ik op de “repeat” stand sta.
‘Het is een bedeltje, voor een ketting. Er staat op: Love and beloved. Ik.. Ik vond het wel toepasselijk.’
‘Toepasselijk voor wat?! Voor mijn dood? Nou, bedankt.’
Sorry Lore, het zijn maar rond de 1000 woorden C:
Reacties:
Ik vind haar karakter echt geweldig!
Even lekker origineel en ze is compleet zichzelf
This story is epicly breathtaking!
Ik kan echt niet langer wachten op meer!
Me wants reading foooood! c:
xoxo
WHOO. THIS IS AWESOME SHIT. Verder want ik ga je STALKEN MUAHAHAHAH
Nu ben ik toch wel heel nieuwsgierig hoe Dit in hemelsnaam verder gaat!
Spannend!
VERDER!
Wauw.. Ik vind het echt zo cool tot nu toe! Nouja de Hongerspelen en het verdriet enzo zijn natuurlijk verschrikkelijk, maar het is wel super mooi.. x
-Cool *repeat* mijn naam is Yasmine.-