FanFic.nl

Dead || Larry Stylinson

OO5

De volgende dag, laat in de middag.

Harry

"Je hebt geluk dat ik het niemand verteld heb Harry." Simon kookte van woede. "Je hebt Louis vannacht in een gevaarlijke situatie gebracht." Ik lachte zachtjes. "Oh, wou je hem dan liever dood? Want hij ging bijna dood gisteren. Als ik daar niet was, dan had je nog een bandlid minder." Zei ik sarcastisch. "Dat zouden we niet willen, dat zou slecht zijn voor de recordverkoop." Hij fronste. "Harry, ik geef om jou en de jongens. Ik weet dat het er nu niet zo uit ziet, maar ik geef echt om jullie. Dit is voor je eigen bestwil." Ik twijfelde of ik iets moest zeggen, maar zuchtte. "Waarom kan ik het ze niet gewoon vertellen? Ze zien? Alleen Louis dan, hij heeft me nodig! Je hebt geen idee. Hij Hij is kapot aan verdriet, Simon. Random meisjes, zo dronken dat hij zich niks meer herinnert van-" Ik bevroor. "Zich wat niet meer herinnert Harry?" Simon keek me woedend aan. "Was gisteren de enige keer dat je contact hebt gemaakt?" Ik keek naar beneden, bijtend op mijn lip. "Harry! Dit is geen spel. Dit is je leven." "Inderdaad!" Schreeuwde ik terwijl ik opsprong. "Het is mijn leven! Ik verdien het om te weten waarom ik in gevaar ben! Misschien moet ik gewoon naar buiten gaan en een paar handtekeningen uitdelen." Gromde ik.

"Dat is niet zo slim Harry." Waarschuwde Simon. "Dit is niet gewoon je leven. Als je hem blijft zien, dan raakt hij ook in gevaar." Siste hij. "En ik kan het je gewoon niet vertellen. Er zijn daar mensen die me hoofd willen als ik het je vertel." "Maar ik heb veel geheim gehouden voor Modest, jij niet dan Simon?" Fluisterde ik. Hij aarzelde even, en opende zijn mond om iets te zeggen tot er een harde piep uit zijn telefoon kwam. "Mr. Cowell, One Direction is hier en ze willen u spreken. Ik stuur ze naar boven, als dat oke is." Simon keek me aan met grote ogen. "Verstop je." Siste hij. Ik keek om me heen, rende een kast in en sloot de deuren achter me. Ik liet de kast een klein beetje open zodat ik zicht had op Simon's grote kantoor. Simon keek nerveus mijn kant op, vermande zich, en opende de deur. "Heey jongens, wat is de gelegenheid?" Vroeg hij rustig alsof er niks aan de hand was.

Liam liep in mijn zicht, en een scherpe pijn van verdriet schoot door me heen. "Simon, we maken ons zorgen om Louis." Zuchtte hij. "We dachten dat hij misschien naar jou luistert." Louis was niet de enige die het moeilijk door me had, realiseerde ik. Toen de andere drie jongens in mijn zicht verschenen ik merkte Niall's rode opgezwollen ogen, en hoe gebroken Zayn eruit zag. Maar, Louis, zag er nog steeds het ergste uit. Zijn haar was een puinhoop, wallen hingen onder zijn ogen van slaaptekort. Een was opgezwollen, vast van gisteravond. Hij had zijn armen over elkaar gekruist, het was duidelijk dat hij hier niet wou zijn. Ik voelde een steek van pijn in mijn borst. Het was anders om de andere jongens weer te zien. Ik voelde de drang om uit de kast te springen en hem stevig te knuffelen. Maar ik deed het niet. Ik kon het niet.

"Met mij gaat het prima." Snauwde Louis boos. Simon fronste. "Nee dat ben je niet Louis!" Riep Liam, en gooide zijn armen in de lucht. "Je bent elke nacht dronken, met elke keer als we je zien een nieuwe slet aan je arm! Je lag zelfs in het ziekenhuis Lou. Je kan niet zeggen dat het prima gaat. Niet sinds-" Hij stopte. Louis keek hem woest aan. "Niet sinds wat, Liam? Zeg het." "Niet sinds Harry overleed." Zei Niall zacht, bijna onverstaanbaar. Louis sprong op. "Zeg dat nog is. Ik daag je uit." Dreigde hij zachtjes. "Hij is dood Lou." Herhaalde Niall, maar nu harder met meer zelfvertrouwen. Louis greep hem bij zijn shirt en gromde. "Zeg dat nooit meer. Hij is niet dood. Harry leeft nog. Je zult het zien." Ik keek naar Simon, die me een boze blik toewierp voor hij sprak. "Louis! Laat hem los." Zei Simon, en hief zijn stem boos op. Louis knipperde, alsof hij zich realiseerde wat hij aan het doen was. Hij liet los, en deed een stap terug. Niall deed een stap naar achter, en legde zijn hoofd op Zayn's schouder. "Niall ik-" Louis slikte, maar stopte even. "Het- het spijt me."
"Dammit Louis, heb je niet genoeg gedaan?" Snauwde Zayn. Ik schoof een stukje achteruit waardoor de kast kraakte. Liam keek mijn kant op, en fronste. "Harry is dood. Begraven. Wat? Heb je hem rond zien lopen? Mee fluitend op muziek van zijn iPod?" Zei Zayn sarcastisch. Louis beet in zijn lip, Simon fronste. "Je hebt hulp nodig Lou." Gromde hij.

Het was stil voor een moment. Niemand zei een woord. Totdat uiteindelijk Simon zijn keel schraapte. "Jongens, ik moet jullie vragen om weg te gaan. Ik moet veel over nadenken." Zei hij, en keek me snel aan. Ze keken naar hem, in shock, Louis knikte, met een verdrietige blik in zijn ogen. Hij verliet de kamer, met Zayn en Niall vlak achter hem. Liam liep ook richting de deur, maar Simon hield hem tegen. "Liam, denk je dat hij ooit weer.. je weet wel.." "Het oude word?" Liam forceerde een lach. "Ik denk niet dat hij de oude zal zijn zonder Harry. Tenzij je hem uit de dood kan oplaten staan." Hij glimlachte, maar dat kon je niet aan zijn ogen zien.

Simon knikte. "Dankje Liam, Je hebt.. me veel gegeven om over na te denken." Zuchtte hij. Liam keek hem verward aan, maar knikte, en liep verder naar de deur. Maar voordat hij doorliep, stopte hij naast me. Hij bestudeerde de kast goed. Ik hield mijn adem in. "Je kan maar beter snel naar de jongens gaan, voor ze elkaar vermoorden." Grapte Simon snel. Liam schonk hem een kleine glimlach, en liep naar de deur. Hij sloeg hem achter zich dicht. Simon zuchtte, en leunde tegen zijn bureau. "Misschien.. Heel misschien.. Heb je gelijk Harry." Zei hij zacht.

Reacties: