FanFic.nl

Ultra Dangan Ronpa 3: The House Of Deadly Despair

Hoofdstuk 1: De Ultieme Talenten

Met moeite gingen zijn oogleden omhoog.
‘Waar ben ik, ’ dacht hij.
Hij keek om zich heen en het drong al snel tot hem door, dat deze kamer hem niet bekend voor kwam, in feite, hij had deze kamer nog nooit in zijn leven gezien.
Een hele grote kamer, die te groot was voor een normale slaapkamer. Het vage eraan was, was dat het enige wat er in de slaapkamer te vinden was, was een groot 2-persoons bed, waar hij op wakker was geworden, een klein tafeltje met een nachtlampje en vreemd genoeg, een luidspreker. In de rechterhoek van de muur, was een luidspreker te vinden, net schuin boven de deur.
Toen hij zijn hoofd langzaam naar links draaide, zag hij, wat leek op dicht gemaakte ramen. Er waren 3 ramen in de kamer, 1 raam naast de deur, 1 aan de linker muur en de andere aan de rechter.
‘Is alles goed met je ?’
Jason keek geschrokken waar de stem vandaan kwam, rechts van hem.
Mooie ronde blauwe ogen met lange gekrulde wimpers keken hem aan. Het was een meisje. Een prachtig meisje. Met haar lichtblauwe ogen, wipneus, lang stijl lichtbruin haar, met geen pukkel of puistje op haar gezicht te merken.
‘Kan je me horen ?’ vroeg ze.
Jason twijfelde even met antwoorden, hij wist even niet wat hij moest zeggen. Hij was versteld van haar schoonheid. Naar even gestaard te hebben, rukte hij zichzelf los uit zijn fantasie.
‘Huh wat, sorry, zei je wat ?’
‘Ik vroeg of alles goed ging, je ziet er een beetje witjes uit,’ zei het meisje, dat bezorgd naar Jason keek.
‘J..ja, h-het gaat prima,’ stotterde Jason.
‘Gelukkig, ik maakte me zorgen,’ glimlachte het meisje.
Jason bloosde, hij maakte het niet elke dag mee dat een meisje zich zorgen maakte om hem.
‘Waar ben ik eigenlijk ?’ vroeg Jason.
‘Ik weet het niet,’ zei het meisje. ‘Ik werd net als jij in een onbekende kamer wakker.’
Hmm dat is raar dacht Jason. Het lijkt wel op….
Zijn gedachten werden snel verbroken.
‘Oh voor ik het vergeet,’ zei het meisje. ‘Ik heet Elise.’
‘Prettig kennis te maken Elise,’ zei Jason en hij stak zijn hand uit.
Elise keek er een beetje verbaasd naar. Uit het niks gaf Elise hem een knuffel.
‘Weet je niet hoe je een meisje begroet, als jongen,’ zei ze glimlachend en Jason moest alweer blozen en genoot van de omhelzing.
‘En nog iets,’ zei ze. ‘Ik vond dit briefje op dat kleine tafeltje.’
Ze stopte het in Jason’s hand, hij ontvouwde het verfrommelde papiertje en las de woorden:

Aan alle sukkels die zich in dit hotel bevinden !
Maak kennis met jullie leraar !
Ik roep jullie op om allemaal te verzamelen in de Grote Hal om 12:00 uur.
Gegroet,
jullie Afdelingsleider.

Hotel? Leraar ? Grote Hal ? Afdelingsleider ? Sukkels ?
Dit allemaal slaat nergens op. Ik snap er niks van.
Jason deed zijn best om te bedenken wat dit allemaal te betekenen had.
‘Ik kreeg precies hetzelfde briefje in mijn kamer,’ zei Elise.
‘Nou, ik ben toch wel benieuwd, wat dit allemaal te betekenen heeft.’
‘Ik ook, ik denk dat het het beste idee is, als we die Grote Hal gaan zoeken.’
Met de hulp van Elise stond Jason op het zijn bed. Na een aantal seconden werd de deur van zijn kamer open gedaan en liepen de twee naar buiten.
Wrijvend in zijn ogen, met Elise naast hem, zochten ze naar de Grote Hal.
Toen ze uit, wat Jason’s eigen kamer bleek te zijn, liepen, waren ze versteld.
1 hele lang gang, waarvan je het einde nog niet eens kon zien, was te zien, met allerlei deuren.
Op de deuren waren foto’s geplakt van personen met namen eronder.
Jason telde er zeventien, inclusief Elise en hij.
Terwijl Jason geconcentreerd naar het einde van de gang probeerde te kijken, wat niet te zien was, onderbrak Elise hem.
‘Ik denk dat ik weet waarom we hier zijn,’ zei ze.
‘Huh ? Waarom dan ?’ vroeg Jason.
‘Waarschijnlijk door onze talenten. Ik herinner me nog vaag dat ik voet zette op het terrein van Hope’s Peak Academy, gister en dat ik daarna mijn bewustzijn verloor. En toen werd ik hier wakker in dit huis.’
‘Ik kan me dat ook ergens vaag herinneren,’ zei Jason.
‘Nou, aangenaam kennis met je te maken. Ik ben de Ultieme Schilder, Elise Van Houzen.’
‘Ja, aangenaam kennis te maken. Ik ben de Ultieme Schrijver, Jason Wakefield.’
‘Wakefield, dat klinkt als een Engelse achternaam ?’ zei Elise toen ze samen de gang door liepen, langs de deuren.
‘Ja dat klopt, ik ben Engels van nationaliteit, nu we het over nationaliteiten hebben. Ben jij in Duitsland gebeuren, je achternaam heeft een Duits gevoel over zich.’
‘Nou eigenlijk niet, mijn vader komt uit Duitsland en ik zelf ben in Nederland opgegroeid’
‘Hmm.’
Jason en Elise waren ondertussen aan het einde van de gang beland.
Ook hier was niet veel te zien, een klein tafeltje met erop een een of andere bloemsoort en wat leek op een nachtlamp. Een trap die wel een verdieping of minimaal tien naar beneden ging.
‘Ik heb een wilde gok dat die trap ons naar de Grote Hal brengt,’ zei Jason.
‘Ja, aangezien ik daar ergens een hangbord zie hangen met letters. Waarschijnlijk staat daar op hoe we bij de Grote Hal moeten komen.’
Samen liepen Jason en Elise de trap af.
Langzaam kwamen ze dichterbij de grond.
Negende verdieping..
Achtste verdieping
Zevende verdieping.
En op de zesde verdieping stopte Elise even, Jason had dit niet door en liep verder.
Met een plotselinge harde knal botste hij tegen iemand op die de andere kant op liep. Jason viel tegen de grond.
‘OH SORRY !’
Jason keek op.
Een geblondeerd meisje met blauwe ogen, kort haar,
Een zwart dichtgeknoopt leren jack, spijkerbroek en bijpassende zwarte All-Stars.
‘Ik heb je toch geen pijn gedaan ?!’ riep het meisje, terwijl ze Jason overeind hielp.
‘Nah, valt wel,’ antwoordde Jason.
‘Oh waar zijn me manieren,’ zei het meisje. ‘Mijn naam is, Samantha, maar noem me maar Sam, doet iedereen.’
Ze had een vriendelijk en positieve glimlach.
‘Hey, ik ben Jason en dit is Elise. Wat is jou ultieme talent eigenlijk ?’
‘Haha, dat is een goeie,’ zei Sam aarzelend. ‘Naar mijn mening heb ik niet echt een talent.
Maar als je het hebt over wat ze me altijd noemen, zou het de Ultieme Vriend zijn.’
De Ultieme Vriend, dat is best een bijzonder talent, als ik haar was geweest, zou ik er trots op zijn. Veel vrienden heb ik zelf niet, stomweg om de reden dat ik altijd verhalen schrijf en mezelf in me kamer op sluit om nieuwe te verzinnen/schrijven.
‘En die van jullie ?’
‘Ik ben de Ultieme Schrijver,’ antwoordde Jason met een verlegen glimlach op zijn gezicht.
‘Hoi Samantha, mijn talent is Ultieme Schilder.’
‘Wauw, dus jij zou deze villa wel op kunnen vrolijken met wat kleurtje ?’
‘Haha, zou kunnen,’ antwoordde Elise.
‘Oh, trouwens, ik ben benieuwd, waar ga jij eigenlijk naar toe ?’ vroeg Jason.
‘De Grote Hal is toch op de begane grond ?’
‘Ik was andere mensen aan het zoeken, om ze te helpen zoeken naar de Grote Hal dus vandaar, maar ik heb de Grote Hal gevonden, kom maar mee !’
Jason en Elise, volgden Sam naar beneden.
De verdiepingen kwamen weer voorbij.
Vijfde verdieping.
Vierde
Derde
Tweede
‘HEY, HEBBEN JULLIE NIET GEHOORD VAN WACHTEN ?!’
Jason, Elise en Sam keken om.
Een lange donkerblond gekrulde jongen met groene ogen, een bril, geprint wit shirt, korte broek en witte schoenen kwam al hijgend aangerend vanaf de trap die naar de derde verdieping leidde.
‘Sorry, we wisten niet dat je achter ons liep,’ antwoordde Elise.
‘Oh, vandaar dat jullie doorliepen,’ zei de jongen al grijzend.
‘Ik ben Geoffrey, trouwens, Geoffrey J’ai. Frans enzo. Ik ben de Ultieme technologie expert.’
‘Hey Geoffrey, mijn naam is Jason en dit zijn Elise en Sam. Ik ben de Ultieme Schrijver.
‘Ultieme Schilder hierzo !’ zei Elise die haar hand op stak.
‘Hey, ik ben Sam, ik vind nog steeds dat ik geen echt talent heb, maar ze noemen me de Ultieme Vriend.’
‘Woooow, jij bent Jason Wakefield dan toch ? Ik heb al je boeken gelezen ! Ik ben een grote fan van je werk !’
‘Haha, dankje, dat waardeer ik echt,’ antwoordde Jason, die Geoffrey een hand gaf.
‘Jou kunstwerken zijn ook prachtig, Elise. Ik ben in een wat musea geweest met mijn ouders, en jou werk was zonder twijfel, de mooiste !’
‘Blij dat je me werk leuk vind,’ zei Elise met blozende wangen.
Na een wat ongemakkelijke stilte, vervolgden ze nu met Geoffrey hun weg naar de Grote Hal.
De tweede verdieping ging voorbij, daarna de eerste en voor ze het wisten waren ze op de begane grond terecht gekomen.
‘Oke, en nu moeten we de Grote Hal vinden.’
‘Het kan nu niet zon ver meer zijn.’
‘Daar is het !’
Hij wees naar een grote deur, waar een bordje boven hing, met de woorden Grote Hal .
Zonder te weten wat er mij te wachten stond ging ik samen met de rest naar de deur toe.
Met nog steeds geen idee en aarzeling stond ik voor de deur. Het enige wat ik moest doen is de deurklink naar beneden halen en de deur op duwen. Alleen iets hield me tegen. Om een of andere reden, die ik niet begreep had ik het gevoel dat er achter die deur iets duisters zat. Iets wat ons dwars zou gaan zitten. Maar hoe ik dat plotselinge gevoel opeens kreeg terwijl ik voor die deur stond, geen idee. Na wat wel uren leek, kreeg ik eindelijk het kleine beetje moed om de deur langzaam te openen. Fel wit licht verbrandde bijna mijn ogen. Toen het licht wat uitdoofde en ik begon te zien, zag ik wat de Grote Hal was.
Een ruimte met de grote van wel drie voetbalvelden naast elkaar, was de Grote Hal.
Een set van wel tien dezelfde banken en lig stoelen stonden dichtbij elkaar.
De ruimte werd verlicht door een grote hoeveelheid TL-lampen.
Een kleine altaar aan het einde van de hal, met een microfoon en een hoogstaande tafel, zowel rechts boven als links boven het altaar, hingen twee grote boxen.
Jason liep langzaam verder de Grote Hal in, met Elise, Geoffrey en Sam volgend.
Hoe verder hij met de rest de hal in liep, werd het geluid van geroesemoes sterker.
Ze waren zeker weten niet alleen, want toen ze bij de banken aan kwamen, stopte het geroesemoes en stonden een stuk of zes, wat Jason kon tellen op. Een gebalanceerd aantal van meisjes en jongens.
‘H-h-hallo,’ zei Jason.
‘Ah, jij bent ook nieuw hier ?’
Een meisje met bruin krullend lang haar, bruine ogen sprak hem aan.
Ze was ongeveer net zo lang als Jason, had blauw geverfd haar, sproetjes, een slank lichaam en mooie gevulde benen.
Qua kleding was het een hemdje met een vest erover, een zwarte legging en bijpassende zwarte hakken.
‘Ja, dat klopt.’
‘Welkom, mij naam is Kirira Mokoto, Ultieme Haar Styliste !’
‘Aangenaam kennis te maken,’ zei Jason.
‘Eens gelijks !’ antwoorde Kirira
‘Ik ben Jason Wakefield, Ultieme Schrijver, Engels. En dit zijn Sam, Ultieme Vriend, Elise, Ultieme Schilder en Geoffrey, Ultieme Technologie Expert !’
‘Oh, ik heb veel van jullie gehoord, jullie zijn echte talenten !’ zei de langste jongen, met kort zwart krullend haar een erg slank figuur, grote blauwe ogen, een wat grotere neus dan normaal en een bleek gezicht.
‘Dankje,’ zei Jason.
‘Mijn naam is Wilson, naja dat is eigenlijk mijn achternaam, maar ik ben mijn hele leven al gewend zo genoemd te worden, dat ik me echte naam vergeten ben. Ik ben volgens de meeste mensen, het Ultieme Genie, maar daar ben ik zelf van andere mening van.’
‘Oh ja en dit zijn: Wesley, Ultieme Gamer.’ Een jongen met een witte pet, wit shirt en klein baardje stond op, stak zijn hand op en ging weer zitten.
‘Luke, Ultieme Geluksvogel.’
Een kleine, maar verlegen jongen keek om en probeerde zo min mogelijk oog contact te maken.
‘Sonia, Ultieme Princes.’
Waarschijnlijk na Elise wel het mooiste meisje dat Jason ooit gezien had, blond stijl lang haar tot over haar schouders, middelgrote boezem, zandloper figuur en een gezicht waar geen sproet of pukkel op te zien was, ze had een roze lange jurk aan en bijpassende hakken.
‘Erg blij om je eindelijk te ontmoeten meneer Wakefield,’ zei Sonia en ze kwam naar hem toe gelopen.
Jason bloosde toen Sonia hem een dikke knuffel gaf.
‘Ik heb gedroomd dat ik je eindelijk een keer zou kunnen ontmoeten,’ zei Sonia blozend.
‘Ik ben een grote fan van je werk !’
‘Ah dankje,’ zei Jason met een ongemakkelijke glimlach.
Wauw, zo’n mooi meisje, die me zomaar een knuffel geeft. En daarop, volgens mij zat ze net met mij te flirten.
Jason’s lach werd breder en hij kon niet stoppen met lachen.
‘Dat daar is Amaya, ze praat niet veel, ze heeft haar talent ook nog niet bekend gemaakt.’
Een met haar rug naar mij toe zittend meisje.
‘Waar zijn de anderen, eigenlijk,’ zei Jason. ‘Ik telde zeventien kamers, op me weg hier naar beneden.
‘Ze zijn nog niet hier,’ antwoordde Wilson.
‘Sorry dat we te laat zijn !’ antwoordde een meisjes stem van achter Jason, iedereen stond op en keek om.
Daar waren ze, de overige studenten.
Ongeveer zeven andere mensen, maakten het aantal van zeventien studenten compleet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.