FanFic.nl

Mijn rol

Het horloge

Ik lig nog steeds op de grond. Opeens lijk alles heel echt en dichtbij. Het voel alsof ik uit de luchtballon ben gesprongen. En niet allen omdat dat ook erg veel pijn zou doen. Ik blijf nog even liggen en de hoop dat iemand me ziet en mij overeind helpt maar ik besluit na een paar minuten dat het geen zin heeft om daarop te wachten. Ik kom onder mijn fiets vandaan. Ik ze hem om de standaard en wrijf met mijn linkerhand over mijn pijnlijke rechter elleboog en hoofd.
Wat was dat? Die stem? En waarom voel ik mij ondanks die pijn toch beter? Ik besluit dit als ik thuis ben uit te zoeken en loop met mijn fiets aan mijn linkerhand naar huis.

Met mijn te zware tas kom ik binnen. Ik zet hem met een zware bonk neer op de vloer.
“Hoe was je dag?”� vraagt mijn moeder van uit de keuken. “Wel oké”� zeg ik wat kortaf. Normaal ga ik bij mijn moeder zitten met een kopje thee en vertel ik over mijn dag, maar vandaag wil ik gewoon op mijn bed liggen en nadenken over wat er nou daarnet is gebeurt. Maar ze komt al met een dienblad met twee kopjes thee aanlopen.
“Dat kan wel wat enthousiaster. Zo erg is school toch ook weer…”� ze maakt haar zin niet af als ze mijn ziet.
Ik was zo ik de trans van de pijn en wat of wie ik hoorde dat ik vergeten was dat zo’n val er niet voor zorgt dat je er beter uit ziet. Ik moet onder de blauw plekken zitten. Maar ik heb geen tijd om dat even te checken omdat mijn moeder het dienblad neer zet en vraagt: “Wat is er gebeurt?”�
“Gewoon, gevallen met mijn fiets.”�
“O, gaat het?”� Ze pakt me bij mijn rechter arm en bekijkt mijn elleboog die weer pijn begint te doen. Op de plek waar ik gevallen ben is het blauw en opgezwollen.
“Doet het nog pijn?”� vraagt ze.
“Ja”� zeg ik. Ik hou het maar voor me dat de pijn bijna weg was maar dat zij ervoor heeft gezocht dat het weer pijn doet.
“En je hoofd ook.”� Nu bekijkt zijn de rechter kant van mijn voorhoofd.
“Ja, kan gebeuren hè.”� Ik probeer zo nonchalant mogelijk over te komen. Maar mijn moeder kijkt mij bezorgd aan.
Ik pak mijn thee van het dienblad en zeg: “Ik ga naar boven oké?”�
“Wil je niet praten?”� Mijn moeder kijkt mij onderzoekend aan. Dit is niets voor mij.
“Nee, ik wil liever over op mijn bed gaan liggen. Ik heb hoofdpijn.”�
Mijn moeder glimlacht. “Vind je het gek met zo’n bult op je hoofd?”� Ik glimlach ook.
Met de thee in mijn linkerhand ga ik naar boven. Als ik in mijn kamer ben drink ik de thee meteen op en klim op mijn hoogslapen. Als ik lig heb ik het gevoel alsof de heel hard gesport heb een eindelijk dan eens mag gaan liggen. Ik doe mijn ogen dicht en begin na te denken.
Die stem in mijn hoofd. Wie was dat? Het was in ieder geval niet mijn gedachte. De stem van mijn gedachte klinkt heel anders.
Ik krijg meteen meer hoofdpijn bij het idee dat mijn gedachte een stem heeft en dat ik de stem met ander stemmen in mijn hoofd kan vergelijken.
Maar als ik stemmen in mijn hoofd heb, ben ik dan in psychopaat?
Ik dacht daar even over na maak ik besloot dat ik voor dat ik stemmen in mijn hoofd hoorde ik ook al een psychopaat was geweest.

Ik moet ondanks de pijn toch in slaap zijn gevallen want het is nu stukke donkerder buiten. Eigenlijk moet ik aan mijn huiswerk beginnen maar dat is wel het laatste waar ik zin in heb. En het is toch weekend dus ik heb morgen en over morgen ook nog de tijd.
Ik staar een tijdje naar het plafon zonder echt ergens aan te denken als ik wakker schrik van een geluid. En dof geklop. Alsof iemand op mijn raam klopt. Ik ga rechtop zitten en kijk naar buiten door mijn schuifraam dat ongeveer een hele wand van mijn slaapkamer in beslag neemt. Voor mijn raam staat een balkonnetje waar vaak bij zonnig weer de was wordt neergezet. Er is niets of niemand te zien maar uit nieuwsgierigheid klim ik toch uit mijn hoogslapen om het beter te kunnen bekijken. Ik loop naar mijn raam. Niets te zien. Ik wil me weer ik terug lopen naar mijn bed als ik net nog een glimp opvang van iets dat glinstert in de zon. Ik draai me meteen weer terug en ik kijk naar het glinsterende ding. Zo te zien is het een goudkleurige ketting met een klein goudkleurig horloge eraan dat je open en dicht kan klappen.
Wat doet zo iets hier?
Ik hijs de luxaflex omhoog en krijg na veel getrek mijn schuifdeur open. Ik stap op het balkon, buk door mijn knieën en pak de ketting met het klapbare horloge. Ik ga weer naar binnen, doe mijn raam dicht en laat de luxaflex zakken. Op de voorkant van het horloge staat een paars kruis met krullende, sierlijke rode lijnen er omheen.
Zou het van een Christenen zijn? Mijn is verteld dat het kruis het bekendste teken is. Gevolgd door het teken van de Macdonalds.
Ik klap het horloge open. Ik kijk naar mijn horloge om mijn pols en zie dat ze ongeveer gelijk lopen. Ik bekijk de rest van het horloge nog eens aandachtig maar op het punt na dat het mijn een duur horloge lijkt is er niets opvallends, vreemdst of raars aan te zien.
Ik doe de ketting met horloge voor de grap om en bekijk mezelf ik de spiegel boven mijn wastafel.
Het staat mij goed maar ik zal er toch mee naar de politie moeten. Het lijkt me namelijk een duur horloge en als ik de eigenaar was zou ik hem ook graag terug willen hebben.
Ik klap het horloge nog eens open om de zien of er niet ergens heel klein een naam ik staat die ik over het hoofd heb gezien.
Maar zodra ik het horloge heb open geklap valt er een klein papiertje uit die langzaam naar beneden dwarrelt.
Hè? Dat papiertje was er daarnet nog niet ik het horloge!
Ik begin steeds meer te denken dat ik echt een psychopaat ben.
Ik raap het papiertje op een vouw het open. Met een mooi klein handschrift staat er met kroontjes pen geschreven: Ga naar Japan.

Reacties: