FanFic.nl

Twilight Zone

Just High School

De deur van de auto wordt dichtgeslagen.
‘Zo Highschool. Dat is ook weer een andere beleving.’
‘Je bent nog nooit naar school geweest Dean. Nu zul je hier ook geen beleving aan over houden.’
‘Ja, jammer. Ik had graag met wat cheerleaders uit gehangen.’
‘Dean, dit is echt ongehoord.’
‘Jaja, rustig maar. Ze zijn allemaal minderjarig, ik weet het. Maar hè ik ben ook maar een man.’ Sam schudt eens met zijn hoofd en loopt naar binnen.
‘Goedemorgen mevrouw, wij zijn van de politie en willen graag met de vrienden van de slachtoffers spreken.’
‘Goedemorgen heren. Dat kan. Ik zal even opzoeken waar een aantal mensen les hebben, die in direct contact staan met de slachtoffers.’
‘Is goed we wachten even.’ De vrouw begint druk op haar toetsenbord de klikken. De printer begint te draaien en er komen een aantal dingen uit.
‘Dit zijn de roosters en dit is een plattegrond van de school. Ik heb net meteen een mailtje rondgestuurd naar de leraren, dat jullie studenten uit de klas zullen halen om met ze te praten. Dit kan gewoon. Als ik jullie was zou ik het eerst naar deze klas gaan. Dit is de biologieklas waarin beiden meisjes zaten.’ De vrouw slikt een brok in haar keel weg.
‘We vinden de dader wel mevrouw,’ zegt Dean heel trouw. Beiden heren lopen aan naar het lokaal wat de receptioniste net heeft aangewezen. Sam doet de deur open loopt naar de leraar toe. Hij zegt hem iets en die knikt.
‘Angelique, deze heren willen je iets vragen. Kun je even met ze meelopen naar de gang.’ Een meisje achteraan in de klas kijkt op. Ze knikt en staat op. Haar ogen zijn rood. Achter haar doet Sam de deur dicht en ze gaan naar een leeg lokaal.
‘We willen je wat vragen stellen over de moord op Angela en Claudia.’ Angelique haalt een keer diep adem en doet haar best om niet in huilen uit te barsten. Als ze begint te praten, bibbert haar stem.
‘Angela ken ik niet zo goed. Ze zit bij mij met biologie en we spreken elkaar wel eens, maar echt kennen doe ik haar niet. Claudia en ik waren echter hartsvriendinnen. We deden alles samen. Ik voel me zo schuldig. We waren samen aan het winkelen. Ik had met haar mee moeten gaan naar de boekwinkel. Dan was ik daar ook geweest, misschien was ze daar dan niet aangevallen. Het voelt zo raar zonder haar. Een uur voordat ze gevonden werd, waren we nog plannen aan het maken voor een Twilight-marathon. We waren aan het discussiëren wanneer we dit het beste konden doen. Ook drukte ze me op het hart dat haar moeder het fijn vindt als ik op haar verjaardag zou komen. Maar ik kan er niet meer komen. Het voelt onnatuurlijk. Ik kan me niet in het huis begeven, zonder dat een akelig gevoel me overspoelt. Ik mis haar zo.’ De tranen stromen ondertussen over haar wangen. Sam reikt haar een zakdoek aan.
‘Sorry, hier kunnen jullie natuurlijk helemaal niets mee.’
‘Laat alles er maar even rustig uit. Het is ook belangrijk dat je er zelf beter van wordt.’ Ze probeert te lachen tussen haar tranen door. Wanneer ze gekalmeerd is, begint Sam vragen te stellen.
‘Heb je enig idee of Claudia problemen had met iemand of dat iemand haar iets aan wilde doen?’ Angelique schudt haar hoofd.
‘Niemand zou Claudia een haar kwaad willen doen. Ze staat juist voor iedereen klaar. Ook al kent ze je helemaal niet of heb je een slechte reputatie.’
‘Ik denk dat wij dan alles hebben wat we nodig hebben. Wacht maar even totdat je wat gekalmeerd bent, voordat je weer naar de klas teruggaat.’ Ze kijkt ze dankbaar aan. Na een tijdje brengt Sam haar terug naar de klas. Zijn oog valt op een jongen vooraan in de klas. Hij kijkt uit het raam, maar Sam zweerde net toch een klein stukje van zijn ogen te zien. Een hele onnatuurlijke kleur met een rode gloed. Terwijl hij de deur sluit, schudt hij zijn hoofd een keer. Dat kan toch niet.
Na nog een paar mensen gesproken te hebben, lopen Sam en Dean terug naar de auto. Plotseling roept iemand ze. De knul van het mortuarium komt aangerend.
‘Ik wilde jullie nog iets vertellen, want ik weet niet zeker of jullie nogmaals naar het mortuarium zullen komen om naar het lichaam van Angela te kijken. De meiden hebben precies dezelfde soort bijtwonden. Ik heb ze nog eens goed met elkaar vergeleken en ze zijn identiek. Daarbij had Angela net van tevoren gegeten. Ze is gevonden bij een open plek, waar ze blijkbaar een picknick heeft gehad. Het eten was nog niet aan het verteren.’ Dean trekt een vies gezicht. Te veel informatie, denkt hij.
‘Ik denk jullie vinden het vast fijn om dit even te weten, want dat is wel prettig voor jullie.’
‘Dank je wel.’
‘Ik hoop dat jullie de dader snel pakken. Dit kan echt niet.’ Sam en Dean kunnen dan echt de school verlaten.
‘Dus we hebben te maken met een vampier die eerst een picknick organiseert voor een meisje en haar dan zelf opeet.’
‘Dat heb je goed door Sam. Lijkt jou dat nu ook niet romantisch.’
‘Ik heb wel wat anders voor ogen qua romantiek ja. Maar daar ben jij niet zo heel goed in.’
‘Dat zullen we dan nog wel eens zien.’
‘Wat ga je doen. Een diner bij kaarslicht maken voor me. Daar zit ik niet op te wachten.’
‘Ik help je er wel aan te herinneren, wanneer het zo ver is.’ Sam haalt zijn schouders op. Het zal wel. Zijn broer ook altijd met het bewijzen van vanalles en nog wat. Zolang hij maar ergens om kan wedden.

‘We moeten stoppen.’
‘Wat bedoel je stoppen Nate. We stoppen nooit.’
‘Geloof me. We moeten hier weg. We moeten verdwijnen.’
‘Wij verdwijnen niet. Wat kan ons nu gebeuren. We houden ons aan het plan of geniet je er niet van. Ben je net zo slap als die Edward.’
‘Nee, daar gruwel ik van. Maar ik houd wel van mijn eigen leven. Er waren twee agenten op school, maar iets klopt er niet. De FBI heeft namelijk nog nooit ergens een zaak van gemaakt.’
‘Ruik ik nu angst.’
‘Damian die mannen die zich voordeden als FBI zijn jagers. Ik voel het gewoon.’
‘Ze zijn toch langs je afgelopen, zonder iets te doen.’
‘Ja.’
‘Hoe weet je dan zo zeker dat het jagers zijn. Als het echte jagers zijn, dan hadden ze je meteen gepakt.’
‘Of gewacht totdat ze hun kans krijgen en ik ze naar jullie toe leid. Ik denk dat het een slecht idee is.’
‘Nate Damian, kappen. Ik zeg dat we doorgaan met ons plan en daarna dit gebied verlaten. Zo snel zullen ze ons niet op het spoor zijn, want we zijn voorzichtig geweest met sporen. Nate ga je ding doen.’
En zo wordt het besloten. Rogiers wil is wet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.