Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Harry Potter and the One Shots » Skyfall
Harry Potter and the One Shots
Skyfall
De bezems naast hem stegen op, Levnius vloog links van hem, hij keek zenuwachtig omzich heen. Ze stegen op, terzielers, bezems en de motor van Rubeus.
De muur van magie kwam dichterbij.
Waarom voelde hij zich zo gespannen?
Hij keek omzich heen, knikte naar Harry die zijn duim opstak, Fleur knikte en schoot naar het oosten.
Levenius knikte ten teken dat hij klaar was voor de vlucht.
De bezwering door en direct besefte Alastor dat er iets goed mis was.
Er vlogen ineens meer mensen rondom hen heen dan zou moeten.
Dooddoeners.
Levinius gilde een verdedigingsspreuk en verdwijnselde. Alastor vloekte, hief zijn toverstaf en voelde toen ineens niets meer...
Fel licht scheen in zijn gezicht, maar het deed geen pijn aan zijn ogen. Het was eigenlijk wel prettig.
Hij voelde zich meer ontspannen dan hij zich ooit kon herinneren. Een tijdje bleef hij zo rustig liggen, en opende toen zijn ogen.
Zijn beide ogen.
Het plafond boven hem kwam hem bekend voor. Na een tijdje herkende hij het als het weeshuis waar hij zijn eerste vriendinnetje had leren kennen. Hij ging overeind zitten en keek omzich heen, nu wist hij zeker dat hij daar was.
Maar het was er veranderd.
Minder donker, en het gepraat van de zusters, het gehuil van de kinderen en het gegil van hun spel ontbrak. In plaats daarvan was het er dood en doodstil.
Alastor krabbelde overeind en merkte dat hij zijn beide voeten en benen weer had. Hij merkte dat hij zijn vertrouwde kleren niet aanhad. Geheel geen kleding om de waarheid te zeggen.
En met die gedachte aan kleding viel zijn oog op een lichtblauw gewaad dat over een stoel hing. Opgelucht trok hij het aan.
Op het moment dat hij zijn mouwen rechtrok klonk er een zachte stem.
"Dat staat je goed, Alastor."
Hij keek om, een jonge vrouw met kastanje bruin haar glimlachte naar hem. De glimlach die hem zo bekend voorkwam.
Maar het kón haar toch niet zijn?
De vrouw liep naar hem toe, haar gewaad was zachtgeel en leek van zijde te zijn gemaakt. Het golfde bij elke stap die ze zette.
"Alvar?" Ze knikte toen Alastor haar naam fluisterde. Haar ogen ontmoette de zijne en als betoverd bleven de tegengestelde ogen elkaar aankijken. Geen van beiden in staat om de verbinding te verbreken.
Alastor wist niet hoelang ze daar gestaan hadden. Misschien een minuut, misschien een uur of een dag, misschien ook wel honderd jaar. Hij zou het niet weten.
Wat hen precies uit de trance had gehaald wist hij evenmin.
Nu echter liepen Alvar en Alastor de trap op, naar de eerste verdieping.
"Zijn we hier in het weeshuis waar je bent opgegroeid?" Alastor keek zijn vriendin vragend aan, ze glimlachte.
"Als jij het zegt."
"Hoe bedoel je?"
"Het is jouw feestje." Ze waren op de eerste verdieping aangekomen en Alastor bleef in verwarring staan.
"Ik snap je niet."
"Wat snap je niet?"
"Mijn feestje?"
"Zo noemt men het proces tussen leven en dood."
Alastor keek naar zijn blote voeten.
"Dus...ik heb een keuze?"
"Natuurlijk."
"Wat gebeurd er als ik verder ga?"
"Dan loop ik met eje mee."
"En dan?"
"Leidt het avontuur van het hiernamaals zich verder."
"En als ik terug ga?"
"Dat weet jij beter dan ik."
Ze liepen de volgende trap op, Alastor zweeg een poos.
"Heb jij gekozen?" Vroeg hij uiteindelijk.
Alvar bleef staan een trede lager dan hij en Alastor draaide zich half naar haar om.
"Hoe ik er nu uitzie, op de kleren en genezen wonden na, was hoe ik stierf. Er was voor mij geen keuze."
"Waarom niet?"
"Mijn lichaam was aan stukken gereten, er was geen overleving mogelijk. Straks als jij je keuze hebt gemaakt, ben ik klaar om verder te gaan."
"J-je hebt hier op me gewacht?" Alastor hapte verrast naar adem.
Alvar knikte en pakte zijn hand terwijl ze verder liepen.
"Dacht je nou echt, Alastor, dat ik je zonder een vaarwel zou laten gaan?" Ze glimlachte de lach waar Alastor als pasbeginnend schouwer verliefd op was geworden.
Hij glimlachte terug en schudde zijn hoofd. De haren die vooreen grijs en aan de lange kant waren geweest waren nu weer donkerblond en half lang, half kort geknipt. Hij was weer jong.
In gedachten verzonken liepen ze verder de trap op.
Zou hij doorgaan?
Zou hij teruggaan?
Wilde hij de anderen laten gaan?
Wilde hij ze bijstaan?
Hij zuchtte diep toen ze de derde en tevens de bovenste verdieping van het oude weeshuis hadden bereikt.
"Hoe ben je gestorven?" Alastor keek Alvar aan terwijl ze beiden tegen een trapleuning en muur leunden.
"Ik zat in een vliegtuig op weg naar hier terug van vakantie in Vietnam."
Meer woorden waren er niet nodig.
"Heb je..." ze aarzelde, Alastor keek vragend, "heb je na ons nog andere relaties gehad?"
Hij grimaste, "een, maar dat liep uit tot een fiasco toen ik er achter kwam dat ze Voldemort steunde."
"Auch."
"Viel mee. Jou sterven deed of doet tot op de dag van vandaag meer pijn."
Ze glimlachte en omhelsde hem.
"Je gaat terug he?"
"Ja,"
"Dan, Mad-eye, zie ik je de volgende keer."
"Alvar..."
"Ssst."
"Nee, ik heb een vraag,"
"Eentje maar?"
Hij grinnikte en knikte.
"Mag ik doen wat ik toendertijd wou doen?"
"En dat is?"
"Dit." Hij boog zich naar haar toe en kuste haar. Even deed ze niks maar toen kuste ze hem terug.
Alastor voelde zich warm worden en toen ze de kus verbraken vervaagden ze voor elkaar.
"Ik hou van je." hun gelijkstemmige woorden echoëden hol.
Toen werd het weer zwart voor Alastors ogen.
Not yet.
Reacties:
dolleman verliefd, klinkt zo ongeloofwaardig, behalve dan als jij het beschrijft
Prachtig. Meer kan ik hier eigenlijk niet over zeggen. Het is echt een hele mooie ode aan Mad-eye. Hij die altijd dapper bleef.
wauw super <3
ik vind Mad-eye echt een tof karakter en was ook echt pissig toen zijn dood zo weinig aandacht kreeg in de film, ik bedoel COME ON! hij was zo'n beetje de praktische nieuwe leider sinds dumbledore
dus ik ben heel blij met deze ode aan hem (: