FanFic.nl

You and me

Deel 14

Backstage werd ik begroet door een paar crewleden. Ik wou weer naar de zaal gaan voor de rest van het concert, maar werd tegengehouden. Een jongen van ongeveer 18 jaar, met donker blond haar en blauwe ogen keek me aan. Hij was mooi, maar niet mijn type. Eerder het type van Daphne dacht ik bij mezelf. “Waarom mag ik niet terug?”� vroeg ik hem verbaasd. “Je hebt net zelf op het podium gestaan en zo te zien vonden ze jou liedje ook goed. Dus stel dat je nu fans hebt, wat denk je dat zij gaan doen als je nu even de menigte inloopt? Niet dat ze je gaan aanvallen ofzo, maar toch.”� Hij had wel een punt, maar ik kon mijn vriendinnen daar toch niet achter laten. “Het optreden duurt ook nog maar een paar minuten, dus de jongens komen zo.”� “Maar mijn vriendinnen staan daar nog.”� “Waar staan ze?”� vroeg de blonde jongen. Ik wees Jana en Daphne aan. Hij verdween tussen de fans en kwam even later met 2 meisjes terug. Daphne en Jana vlogen meteen in mijn armen. “Wow, ik wist niet dat je zo goed kon zingen!”� schreeuwde Jana in mijn oor. “Je was geweldig!”� zei Daphne langs de andere kant. “En wie is die knapperd dat ons naar hier bracht.”� Voegde ze er aan toe (in het Nederlands dus hij verstond dat toch niet). “Ik zou het niet weten.”� Antwoordde ik lachend op haar vraag. Mijn theorie dat hij haar type was, klopte dus als een bus. We losten uit onze groepsknuffel en zagen dat de blonde jongen er nog steeds stond. Daphne was redelijk verlegen en zoals het er nu uitzag zou er niets gaan gebeuren, dus deed ik het maar. “Wij zijn Jana, Daphne en Nora en jij bent?”� zei ik terwijl ik aanwees wie wie was. “Ik ben Tristan.”� Hij gaf ons allemaal een hand en bij Daphne leek die handdruk net iets langer te duren. “En jij werkt hier?”� vroeg Daphne. Nu ik eenmaal een gesprek begonnen was, durfde ze toch ook terug te praten. Haar ogen twinkelden en ze lachte non-stop. “Ja, ik ben een vast crewlid van de jongens en sta in voor het opbouwen en afbreken van het podium.”� Voor we verder konden praten werd het lawaai uit de zaal luider en kwamen de jongens de backstage ingelopen. Joe kwam meteen naar me toe “Je hebt geweldig gezongen!”� zei hij voor hij me een kus gaf. “Dankje, maar je had het misschien op voorhand al kunnen zeggen.”� “Jij hebt toch ook niet gezegd dat je in het publiek ging staan.”� zei hij voor hij me porde in mijn zij. “Oké, oké, je hebt gelijk.”� Kevin en Nick kwamen me nu ook begroette met een knuffel. “En wie is deze schoonheid?”� vroeg Nick wanneer hij voor Jana stond. Ohja, ik was vergeten haar voor te stellen. “Jongens, dit is Jana. Ze is mijn buurmeisje van een paar huizen verder, ook 16 zoals Nick en grote fan van jullie.”� Deze korte samenvatting was nu wel genoeg veronderstelde ik. We stonden nu met ons zevenen in het smalle gangetje. Nick en Kevin waren met Jana bezig, Daphne was een gesprek begonnen met Tristan en Joe vertelde mij uitbundig over het concert. “Zullen we maar naar de kleedkamers gaan?”� stelde Joe gelukkig voor toen het echt krap werd. Tristan moest, tot grote teleurstelling van Daphne gaan helpen met het afbreken van het podium en kon dus niet mee. Iedereen ging voor me al binnen, maar Kevin hield me even tegen. “Is Lies er niet bij?”� Dit was toch gewoon perfect, ik voelde het al aankomen. Die 2 zouden echt een mooi koppel gaan worden. “Nee, sorry ze licht ziek in bed.”� Hij keek een beetje teleurgesteld en deed teken dat hij naar het toilet ging. Ik liet hem maar doen en ging de kleedkamer binnen.
Door de ogen van Kevin: Wat een pech. Ik had er zo op gehoopt om Lies vandaag weer te zien en nu lag ze ziek in bed. Ze kon er zelf natuurlijk niets aan doen, maar ik had haar zo graag willen zien. Mijn gevoelens voor haar waren de laatste tijd echt gegroeid en ik hoopte dat dat omgekeerd ook zo was. Ik dwaalde wat door de gangen en haalde mijn gsm boven. ‘Hej, ik hoorde dat je ziek in bed ligt, gaat het? Ik dacht dat je erbij zou zijn, dat had ik althans gehoopt, maar jij kan er ook niets aan doen natuurlijk. Kevin x’ ik kreeg meteen een berichtje terug. ‘Ik had je ook graag gezien, maar die stomme griep houdt me hier vast in bed. ‘k vind het echt stom dat ik het concert moet missen, en jou natuurlijk..xx’ Zou ze toch hetzelfde voelen voor me, als ik voor haar? ‘Ik heb een ideetje, wat denk je ervan om eens af te spreken? ( als je weer genezen bent)xx’ Oké ja, ik had haar zo even uit gevraagd, maar het zou er ooit toch moeten van komen, dus beter nu. “super idee! ‘k laat wel iets weten wanneer ik weer beter ben; Nog veel plezier xx’ sloot ze ons sms-gesprek af. Ik veronderstelde dat ik wel lang genoeg weg was geweest en dat het tijd werd om terug naar de anderen te gaan.
Door de ogen van Jana: Hoe geweldig was dit wel niet? Ik zat hier gewoon gezellig te babbelen met de Jonas brothers. Ik vond hun muziek meteen goed en was ook snel verkocht geweest door hun mooie uiterlijk. Nick was altijd wel mijn favoriet geweest. Hij had dezelfde leeftijd als ik en zag er echt super schattig uit met die krullen en was het nu mijn verbeelding of betrapte ik hem er af en toe op dat hij naar me was aan het kijken? Het zal wel een gedacht zijn, wat zou een jongen als Nick nu in mij zien, ik kleine Jana. Iedereen noemde me ‘kleine Jana’ gewoon omdat ik wat kleiner was, maar ik was op zich niet zo klein. Gewoon kleiner dan Daphne en Nora en de meeste van mijn vriendinnen, maar ik had er geen probleem mee dat ze mij zo noemde. Ik keek naar Nick, hij had weer in mijn richting zitten kijken wendde nu snel zijn ogen af, terug naar het gesprek dat hij zo geconcentreerd probeerde te volgen.
[b]Door de ogen van Nick: [/b]Weer moest ik mijn hoofd afwenden en me proberen te concentreren op het gesprek. Elke keer weer werd mijn aandacht getrokken door het meisje met de zwarte haren dat tegenover me zat. Ik had Jana maar net leren kennen, maar vond haar echt wondermooi en wou haar graag beter leren kennen, maar dat was nu eenmaal moeilijk als er nog 4 andere mensen in de ruimte waren die daar bovenop nog eens een gesprek voerden over een, voor mij totaal oninteressant onderwerp. Ik zou straks zeker haar nummer vragen, maar wou nu toch met haar praten. Was zij wel zo geïnteresseerd in mij al ik in haar? Wie niet waagt niet wint. “En wat vond je van het concert?”� vroeg ik in de hoop dat ze Engels kon. “Super, echt! Het is de eerste keer dat ik jullie live zie en het was de moeite waard!”� vertelde ze enthousiast. “Ik ben blij dat je ervan genoten hebt.”� Ging ik verder. We waren snel verwikkelt in ons eigen gesprekje dat volgens mij toch redelijk vlot ging. We konden echt goed met elkaar praten en niemand had oog voor ons dus konden we ongestoord door babbelen. Ik kwam veel over haar te weten, zoals dat ze van katten hield, naar muziek als de onze luisterde, maar ook Pink, Avril Lavigne, Chris Brown… en nog zoveel meer.
Door de ogen van Joe: Nora zat op mijn schoot, het gaf me zo’n goed gevoel om haar dicht bij me te hebben, dat had ik zo gemist de 3 afgelopen weken. Ik was elke morgen geschrokken wakker geworden omdat de plaats links van me leeg was, totdat het tot me doordrong dat Nora de vorige avond niet samen met mij in slaap was gevallen. Dit concert was echt een goede afsluiter van onze tour geweest. Het publiek was fantastisch, er was niets fout gegaan en natuurlijk was Nora hier. Ik was al van plan geweest om vandaag de fans te vertellen over ons, ze hadden het allemaal goed opgepakt wat me echt deugd deed. Het idee van haar ook een liedje mee te laten zingen was me ter plekke te binnen gesprongen. Ze had een geweldige stem en ik vond dat de hele wereld dat mocht weten, ik was dan ook apetrots toen ze haar eigen liedje zong. We hadden er allemaal samen aan gewerkt en hadden het nu pas echt gehoord met versterkers en micro, Nora had met enorm veel gevoel gezongen wat het liedje nog mooier maakte. Het was echt een nummer dat goed bij haar paste en dat vond het publiek blijkbaar ook. Ik had geen idee dat ze er mee bezig was, maar in haar plaats hoopte ik dat ze ‘ontdekt’ zou worden door een of andere manager die hier vanavond aanwezig was geweest. Misschien zou ze dan een platencontract krijgen, konden we samen op tour en… wat liep ik weer voor op de feiten. Dat was echt typisch, ik dacht altijd meteen aan de toekomst, maar ja dromen mag nu eenmaal wel hé.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.