FanFic.nl

Janine Elschot

Naar Huis!

[face=times][/face]
Het was waarlijk rotweer. De regen viel met bakken uit de hemel en hoe hard de ruitenwissers van haar auto ook hun best deden het allemaal van haar voorruit te vegen, het zicht was en bleef zwaar waardeloos. De bliksem, die sporadisch de hele omgeving verlichtte, hielp er niet bij zo midden in de nacht. Het verblindde haar elke keer voor seconden, en wellicht had ze haar snelheid aan moeten passen aan dit weer. Maar ze wilde naar huis. En het liefst zo snel mogelijk. Een slechte keus.

Meerdijk was niet ver meer. Een paar kilometer, meer echt niet. Nog even en Janine Elschot kon zo haar bed in. Nou ja, misschien na een douche. Maar het was bepaald niet dat ze zich hoefde te schamen dat ze op dit moment naar zweet rook. Ze was weer single, voor zolang als het zou duren. En goeie God, wat had haar in hemelsnaam bezield om voor een derde keer met Ludo Sanders te trouwen? Zou ze het dan verdomme nooit leren?

Haar ogen dwaalden naar haar horloge. Kort, maar net iets te lang. Het was zowat al drie uur in de ochtend, en ze uitte een zachte vloek op hetzelfde moment dat haar ogen contact maakten met iemand op de weg voor haar. Een gezicht lichtte op in het donker in het licht van de koplampen van haar auto.

“Wel godverde…”

Ze gooide het stuur om. Haar voet trapte de rem haast door de bodem van haar auto, maar de hevige regen maakte het bijna een nutteloze aktie. De weg was veel te nat en de banden gleden over een dunne laag water met net genoeg tractie om te reageren op haar wilde poging om de persoon op de verlaten weg te kunnen ontwijken. Wat op een spectaculaire manier mislukte. Ze raakte hem in volle vaart, en in een soort van slow motion zag ze de jonge man over de motorkap en tegen haar voorruit smakken, waarna hij uit het zicht verdween doordat de voorruit versplinterde en hij eerlijk gezegd over het dak van haar auto vloog.

Was het haar leven dat voorbij flitste in dat korte moment?

Om de dooie dood niet! Alles wat ze zag was glas. Minuscule stukjes van haar voorruit explodeerden om haar heen en raakten haar in haar gezicht al voor haar handen het probeerden te beschermen. En alles wat ze hoorde was haar eigen gegil. Vreemd. Ver weg. Alsof ze steeds verder van zichzelf verwijderd was. En de auto koos zijn eigen weg. Om een eeuwigheid later eindelijk iets te vinden om tot stilstand te komen.

En dat was het dan, besloot Janine. Dit overleefde niemand. De pijn die door haar lichaam schoot. Nooit had ze zoiets gevoeld. In haar hele leven niet. Nee, dit was het dan. En dit allemaal omdat ze zo’n haast had gehad om thuis te komen. Naar wat? Opnieuw een leeg bed. In een leeg huis.

“Vergeef me,” zei ze zacht, terwijl de pijn verdween en een warme duisternis haar wegdroeg. Ze doelde op degene die ze zojuist had aangereden. Voor hem leek er ook geen kans dat hij dit had overleeft. Ze had hem voluit geraakt. Met een snelheid van zo’n zeker 80 kilometer per uur.

...

Reacties: