FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [11]

Een week later. Ik mag het ziekenhuis bijna verlaten, en Detlev bezoekt me elke dag. Hij zorgt goed voor me en maakt me aan het lachen, maar ik zou toch willen dat hij wat minder aan me zit. Het is moeilijk voor mij, omdat ik me niet herinner dat hij mijn vriendje is. Het voelt alsof ik een vreemde kus.
Hij heeft het vaak over onze verloving, dat we zullen gaan trouwen en samen rond de wereld zullen reizen. Ik hoop dat die stomme amnesia snel voorbij gaat, ik wil dit bed uit mogen en mijn eigen leven opnieuw verkennen. Er zijn zoveel dingen die ik Detlev wil vragen en hij geeft me iedere keer een uitgebreid antwoord. Behalve wanneer ik over het ongeval begin, dan klapt hij dicht. Is het misschien te moeilijk voor hem? Uiteindelijk was hij erbij toen het gebeurde.
Gisteren heeft hij van de hoofdverpleegster een uitbrander gekregen omdat hij Jewels mijn kamer in had gesmokkeld, maar ik vond het prachtig. Jewels blies vreemd genoeg vreselijk naar Detlev en haalde zelfs uit, maar na een paar tellen begon hij te spinnen en nestelde zich op mijn buik om te slapen, en uiteindelijk kreeg ik een gevoel van herkenning. Ik was er bijna, maar net niet. Zo frustrerend, alsof iemand het antwoord vlak voor mijn neus liet bengelen en het daarna met een ruk weer bij me vandaan trok.
De dokters zeggen dat sterke prikkels uit mijn verleden misschien mijn geheugen terugbrengen, daarom vraag ik Detlev om zoveel mogelijk te vertellen over onze tijd samen. Maar geen enkele van zijn verhalen laat een belletje rinkelen. Ik voel me schuldig, hij doet zo erg zijn best.
Het is vroeg, net negen uur, en ik weet dat Detlev pas tegen half elf zal komen. Desondanks zit ik rechtop in bed en schuif de plateau met de resten van mijn ontbijt aan de kant. Misschien komt mijn vader vandaag ook op bezoek, dat had hij tenminste beloofd...
Ik kijk op wanneer iemand zachtjes aanklopt. Waarschijnlijk de verpleegster om mijn ontbijtboel op te halen.
‘Kom binnen!’ roep ik en sla de kruimels van mijn schoot. Maar er komt geen zuster binnen. Het is de jongen met de donkere ogen die hier ook was toen ik net wakker werd. De jongen die hysterisch werd, die volgens Detlev een doorgedraaide fan was. Ik kruip in paniek zo ver mogelijk naar achteren op mijn bed en grijp naar het alarmknopje om de zuster te roepen.
‘Niet doen!’ Hij rent naar voren en grijpt mijn hand, slaat het alarmknopje weg. ‘Calli, alsjeblieft. Ik moet met je praten.’ De wanhoop staat in zijn ogen te lezen, en in mijn buik voel ik hetzelfde als toen Detlev Jewels meebracht. Die kriebel van herkenning die nog niet helemaal op zijn plaats valt. Hij neemt mijn beide handen in de zijne en knijpt hard, gaat op het bed zitten.
‘Wat wil je van mij?’ piep ik bang.
‘Ik wil je helpen, Calli. Ik wil je de waarheid vertellen. Ik weet alleen niet of ik het wel mag doen, of ik je wel zoveel pijn kan berokkenen, maar dit kan ik niet laten gebeuren. Geloof me, ik doe dit omdat ik om je geef.’
‘Waar... waar heb je het over?’ Ik probeer mijn handen los te maken, maar hij houdt me vast. Ik kijk omlaag en zie zwarte nagels, zware zilveren ringen en een leren bandje om zijn linkerpols. Die handen... Ken ik die handen? Ik... ik weet het niet.
‘Calli, kijk me recht in de ogen.’ Ik doe wat hij zegt en zie de donkere iris. Weer een schokje. ‘Heb je enig idee wie ik ben? Het flauwste vermoeden?’ Ik doe mijn best, speur zijn gezicht af en ik zie... iets, en tegelijk zie ik het niet. Een beeld duikt op in mijn achterhoofd, ik probeer het weg te duwen, dat kan niet belangrijk zijn, maar het blijft terugkomen.
‘Waar denk je aan?’
‘Een... sofa?’ mompel ik. Zijn ogen worden vochtig en een traan glipt uit zijn rechterooghoek.
‘Je bent er nog,’ fluistert hij. ‘Ergens daarbinnen.’ Hij brengt mijn handen naar zijn gezicht, vouwt ze samen alsof hij wil dat ik ga bidden en drukt een kus op mijn verstrengelde vingers.
‘Ik hoop dat ik niet te laat kom. Ik wil je helpen Calli, maar jij moet je eerst de waarheid herinneren. Ik mag het je niet gewoon vertellen, anders doe ik meer kwaad dan goed. Ik heb het aan de dokters gevraagd en jouw herinnering van die avond moet terugkomen, anders zal je geheugen nooit genezen. Maar ik maak me meer zorgen over hoeveel schade je zal ondervinden als het niet op tijd terugkomt...’
‘Ik begrijp het niet...’
‘Calli, dit is belangrijk. Jouw vader, Detlev en zijn vader zijn er niet op uit om jouw geheugen te herstellen. Ze liegen tegen je. Ze liegen omdat jij dingen weet die het voor hen moeilijker maken om... Ze willen iets van je, en het komt hen goed uit dat jij niet meer weet wat de eigenlijke bedoeling is. Meer durf ik niet te zeggen. Geheugenverlies is een enorm kwetsbaar genezingsproces, en alles wat ik jou teveel vertel kan een soort kortsluiting veroorzaken die nooit meer te herstellen valt.’
‘Ik... Hoe weet jij dat?’ Ik ben niet meer bang, alleen verbijsterd. De jongen glimlacht droef en streelt over mijn handen.
‘Omdat je het mij zelf verteld hebt.’ Hij laat mijn handen los en schuift de ring van zijn pink. Hij laat hem aan me zien, een gladde band van donker zilver met aan de bovenkant een schedel. In de ogen zitten dieprode steentjes.
‘Die mag je houden. Misschien helpt het, misschien ook niet. Maar dan zal je mij in ieder geval niet opnieuw vergeten.’ Dan is hij weg, en ik blijf versteven achter met de ring in mijn handpalm geklemd.

‘Daar zijn we dan!’ Mijn vader komt de kamer binnen met gespreide armen, alsof hij de gastheer is van een geweldig feest waar iedereen op hem heeft zitten wachten. In zijn kielzog volgen Detlev en zijn vader Roy, allemaal met de klassieke smile van mensen die op ziekenbezoek gaan. Ik zit stil in bed en probeer zo goed ik kan terug te lachen, maar mijn hersenen draaien op volle toeren, zoeken naar bewijs van de woorden van de jongen wiens naam ik nog steeds niet ken. Nee, ik ken hem wel, dat weet ik nu zeker. Ik herinner hem alleen niet meer.
‘Calli, Detlev heeft een belangrijke vraag voor jou,’ zegt Roy en gebaart zijn zoon naar voren. Detlev komt naast me op bed zitten en neemt mijn linkerhand vast.
‘Ik weet eigenlijk niet wat ik hier nog aan toe moet voegen, ik denk dat dit genoeg zegt.’ Hij tovert een doosje uit de zak van zijn jas, klapt het open en onthult een prachtige ring.
‘Twee karaat in een platina ring,’ zegt hij trots. ‘Alleen het beste is goed genoeg voor jou, en dat is ook wat je de rest van je leven zal krijgen,’ en hij haalt de ring uit het doosje ‘als je met mij zou willen trouwen.’ Ik knik en glimlach, laat de verlovingsring aan mijn vinger schuiven en kus Detlev onder het goedkeurend oog van ons beide vaders. Maar in mijn achterhoofd rommelt iets, en onder de dekens omklem ik stiekem de doodshoofdring.

Reacties: