FanFic.nl

Schrijfwedstrijd Bo

7. Dear Lucy

To: Miss Lucy P. Keane
501 Hickory street, apt. 3
San Francisco, CA 94117-1080
USA
______________________________________________________________________

15 augustus 1964

Dear Prudence Lucy,

Mag ik je nog Prudence noemen? Je tweede voornaam die jij haat en die ik zo schattig vind? Of is dat teveel wij, teveel vroeger?
Ik mis je. Ik denk nog steeds aan je. Vaak. Of toch wanneer het kan, wanneer ik nog kan denken. Wanneer ik niet zo versteend ben van doodsangst dat zelfs ademen moeite kost. Ze noemen het hier de groene hel, maar die naam vind ik niet passen. De hel kan nooit zo afschuwelijk zijn als dit.

De jungle leeft. Het is een beest met miljoenen ogen en handen. Onzichtbaar, maar je kan ze voelen. We zien ze nooit komen, maar zij weten precies waar we zijn. En ze grijpen ons één voor één. Van de meeste mannen vinden ze nooit meer een spoor, maar soms stuurt de groene hel iemand terug. Mannen zonder handen, zonder benen, zonder ogen of oren of tong. Maar in leven. Speciaal voor de rest van ons. Geen waarschuwing; een belofte.

Lees dat niet, dat hoef jij niet te weten. Alles wat er toe doet, is dit: ik ben er nog, en ik ben heel. Tenminste aan de buitenkant. En ik denk aan je. Ik weet dat ik had beloofd dat niet te doen, net zoals ik had beloofd om geen brieven te schrijven, maar jij bent geen knop die ik zomaar kan omdraaien.

Lucy, ik moet je vertellen dat

Prudence, ik hou van je, maar niet meer

Tussen al het groen hier kan ik de lucht niet altijd zien. Maar als de jungle even zijn greep lost, kijk ik altijd naar boven. De hemel is hier even blauw als thuis. Zo blauw als jouw linkeroog. Blauw en groen. Hemel en hel.

Je bent nog steeds bij me. Je bent overal. Ik draag je foto bij me, nog een belofte die ik gebroken heb, maar het spijt me niet. Ik heb je hier meer dan ooit nodig. Niet jij, niet precies, maar het idee van jou. Elk beetje kleur dat je me kan geven. Mijn stukje blauwe hemel. Voor ik vergeet dat er nog een thuis is, voor ik vergeet dat ik hier niet hoef te sterven.

Vietnam is zo ver weg, en toch is het geen andere planeet. Is dat mogelijk?

Ik heb een meisje ontmoet. Ze heet Maeve.

Ik heb een meisje ontmoet. Ze heet Maeve. Op de ochtend van mijn vertrek kwam ze in Hattiesburg op straat tegen me praten, en sindsdien schrijven we brieven. Ze lijkt op jou, maar niet aan de buitenkant. Ze praat zoals jij. Ze denkt zoals jij. Ze maakt me aan het lachen, en dat is in dit nachtmerrieland kostbaarder dan de vochtige lucht in onze longen. Ze houdt mijn scherven bij elkaar.

De jungle is een groene stolp vol monsters, maar erachter ligt de hele, wijde hemel. In het blauw zoek ik jou. En in de sterren zie ik Maeve.

Dat wilde ik je laten weten. Je hebt je hart niet mee naar de oorlog gestuurd, en daar ben ik nu blij om. Hier hoort geen enkel hart thuis, en zeker niet dat van jou. Ik wil je zeggen dat ik het begrijp. Ik zal altijd houden van Prudence, maar Lucy heb ik laten gaan.

Als ik ooit weer thuis kom, ben je me niets verschuldigd. Behalve misschien een bloem in je haar, voor de vrede. Alsjeblieft. Voor ons allemaal.

Het ga je goed, Lucy.
Ik hou van je, Prudence.

Love,
James

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.