FanFic.nl

Schrijfwedstrijd-stuff

Jan en ons momentje, 13/06/2014, 22:03

Men neme zes jongvolwassenen voor wie het leven niet meer fout kan gaan. Men zet ze in een huisje in een provinciaal dorpje. Men geve ze een tas vol drugs. Men heeft ons.
Dit is typisch, en iets om over te zuchten. Wij zijn ons hiervan bewust. Wij zijn ons overal van bewust, onze hersenen maken overuren. Kwesties zwerven om ons heen. Alles zou een metafoor kunnen zijn. Zo zien wij bijvoorbeeld opeens dat alle hoekjes van de kamer berommeld zijn. Dat er spulletjes en frutseltjes en nutteloosheden zijn. In de hoekjes. De hoekjes. Wij zien dat de kamer ooit vierkant was, wij zien het skelet, maar de menselijke wegstopwerkzaamheden vervormen het geheel. Het is nu afgerond. Wij denken lang na over het woord afgerond. Wij denken lang na over het woord azijn. Wij praten in meervoud, maar ik heb het over mezelf.
Mijn lichaam heb ik neergelegd op een veilig plekje op de grond. Ik heb er slaapzakken onder en op gelegd zodat het geen blauwe plekken krijgt. Een lichaam is tenslotte een zorg, daar ben ik mij van bewust. Ik ben er uiterst voorzichtig mee. Vooral nu. Het mag niet gewond raken. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het flubbelt maar wat lammeltjes om mijzelf heen. Het zwabbelt. Fobbelding.
Mijn vrienden praten. Er is een neergedaald die ik om mij heen maar niet in mijzelf voel trekken. Men is er overheen. Het is bij men uitgewerkt. Men praat nu in grote gelatenheid over wat men heeft meegemaakt. Ik zelf (wat is zelf? maar dat is bijzaak) ben hier nog ver boven. Jan ook. Dat is te zien. Ik draai mijn hoofd op de slaapzakken en laat mijn mondhoeken naar hem omhoog trekken. Jan lacht terug.
Ik voel in mijn lichaam een liefde voor Jan waarvan ik niet weet of die ook in mijzelf zit.
Men vraagt of we een ballonnetje lachgas willen. Wij willen een ballonnetje lachgas. Een gele, heel specifiek, een geel ballonnetje. Wij hebben vandaag namelijk bedacht dat geel een uitstekende kleur is. Vooral in bloemen of glazen flessen versgeperst van de Albert Heijn.
Sivans hand reikt mij het ballonnetje. Sivan is een lieve jongen. Ik voel in mijzelf een liefde voor Sivan waarvan ik niet zeker weet of die ook in mijn lichaam zit.
Geduldig wachten we tot iedereen zijn ballonnetje heeft, zoals families met het avondeten. Wij zijn een familie. Dit is ons voedsel. Wij lachen, omdat dit verschrikkelijk is, omdat wijzelf verschrikkelijk zijn en omdat wij weten dat dat oké is.
Iemand vraagt ja en het antwoord daarop is hetzelfde, dus mijn lichaam neemt het ballonnetje aan haar lippen en ademt en ademt nog eens en ademt het geel en ademt geel en geel en roze, bloemetjesgordijn patroon verfigheid en mandela's, verfijnd en glashard. Sivans arm beweegt neer en neer in een helder geelroze puzzelspiraal, arm gaat neer, neer, neer, tik tik tik als de hendel van een speelgoedmachine, alles wint en vult zich met candy, heel specifiek candy, c-c-c-candy, c-c-c-c-c-c-combo breaker de vulling van mijn tand barst open, tik tik tik en de radartjes lopen weer, er is tijd en nu pas ook de afwezigheid daarvan, alles loopt en bloed er via mijn neus uit. Chinook, die ik haat, zegt het woord drugs, waar ik het pijnlijk hard mee eens ben en ik roep geen woorden maar geluid, Jan, Jan die roept en gooit "ik doe nooit meer lachgas" en ik "ja" maar te hard en ik zak en ik voel met mijn hand aan mijn gezicht en aan mijn vulling met mijn tand. Alles barst. Martin spreekt geruststellende woorden, niet voor maar over ons, "laat ze," zegt hij, "je zit niet in hun ding, je snapt het niet" maar Jan snapt het wel, ik zie dat Jan het snapt en ik huil. Ikzelf. Niet mijn lichaam. Ik.
't Is klaar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.