Hoofdcategorieën
Home » Overige » A Beautiful Strenght: Ballet » Hoofdstuk 1: De ketting
A Beautiful Strenght: Ballet
Hoofdstuk 1: De ketting
Polina Seminova
‘Clara, wij zijn naar de stad. Moeten wij voor jou ook nog iets halen?’
‘Is goed mam. Je hoeft voor mij niets te halen. Heel veel plezier op de markt,’ roep ik naar beneden.
‘Als je wilt, mag je alvast beginnen met het uitzoeken van de spullen van oma.’
‘Oké,’ roep ik weer terug.
‘Dan zijn we nu echt weg. Doei schat.’ De dichtslaande deur kondigt aan dat mama echt vertrokken is met mijn vader. Ik kijk een keer mijn kamer rond. De lichtroze muren doen je denken aan een suikerparadijs. Een gedeelte van mijn kamer, wordt bedekt door een spiegelwand met een barre ernaast. Aan de uiteinde hangen oude spitzen van mij en van oma. Al heel mijn leven ben ik gek op ballet. Echter dans ik het zelf pas sinds een paar jaar. Mama heeft het lang tegengehouden. Ze vond dat het niet goed was voor mijn lichaam. Ik heb me alleen nog nooit fitter gevoeld, dan wanneer ik mijn spieren stretch. Het voelt heerlijk.
Mijn hand gaat zachtjes over de barre heen. Het hout voelt zacht en glad aan. Toch is het stevig genoeg om je te ondersteunen. Ik ga met mijn rug naar de spiegel toestaan. Aan de andere kant boven mijn bed, hangt een gigantische poster van Polina Semionova. Ze is mijn grote idool. Het filmpje dat ze gemaakt heeft, kijk ik keer op keer.
‘Wordt ik ooit maar zo goed als jij bent,’ zucht ik tegen de poster. Om de poster in het midden hangen kleinere posters van verschillende balletten. Het vaakst zie je er de Notenkraker, het Zwanenmeer en Esmeralda tussen hangen. Dit zijn dan ook met stip mijn favoriete balletten. Ook hangen er posters van Sleeping Beauty en Giselle tussen. Vaak maakt het me ook niet uit naar welke balletvoorstelling ik ga. Zolang ik maar een balletvoorstelling kan kijken. Heerlijk weg kan dromen op de muziek en me mee laat slepen in een sprookje. Gewoon even ondergedompeld worden in een totaal andere wereld waarin alles goed af lijkt te lopen. Althans dat is meestal zo. Niet alle balletten lopen goed af. Net zoals geen enkel sprookje van oudsher goed afliep.
Voorzichtig loop ik de trap naar de zolder op. Ergens in een hoekje staan dozen met de spullen van oma erin. Ik trek de schotten die ervoor staan weg en begin meteen te hoesten van het stof. De doos waar “oma” opstaat, trek ik naar het midden van de zolder. Voorzichtig strijk ik het stof van de doos en haal dan de deksel eraf. Bovenop in de doos liggen foto’s. Ik bekijk ze heel aandachtig. Ik herken mijn oma. Ze ziet er alleen zoveel jonger uit. Niet zoals ik me haar herinner. Ze lacht en straalt in haar prachtige kostuums. Soms staat ze op het podium en soms staat ze backstage. Een enkele keer zie ik opa ook op de foto’s staan. Hij heeft haar breed lachend vast met een trotse blik in zijn ogen. Oma kijkt hem vol liefde aan. De liefde spat bijna van de foto af.
‘Zou er ooit iemand zo naar mij kijken?,’ zucht ik fluisterend uit. Als ik alle foto’s heb gezien, leg ik ze zorgvuldig aan de zijkant. Het volgende wat ik uit de doos haal, is een prachtig beeldje. Ik probeer het stof er een beetje af te blazen. Helaas blijft er nog iets zitten. Maar met een kwastje is dat zo gedaan, denk ik bij mezelf.
Het beeldje is een zwaan die haar vleugels beschermend om een danseres heeft geslagen. De danseres heeft een prachtig kostuum aan dat van het zwanenmeer leek te komen. Alles is in details erop geschilderd. Zelfs de glitters op de tutu en de steentjes in de tiara zijn gedetailleerd. Ik zet het beeldje voorzichtig neer. Dit beeldje wil ik zeker wel op mijn kamer. Dan haal ik nog een paar spitzen uit de doos. Ik heb de spitzen waarmee oma voor het eerst optrad op mijn kamer hangen. Dit zullen haar allereerste spitzen wel zijn. Ik haal ook nog een balletpak uit de doos. Dit was een van haar trainingsballetpakken, schat ik. Waarom ze juist deze in de doos heeft zitten, weet ik niet. Misschien dat mama het weet. Het is te laat om het aan oma zelf te kunnen vragen. Helemaal onderin de doos ligt een doosje met een briefje erop geplakt.
“Voor Clara. Ik hoop dat je hiermee net zo zult stralen als ik heb gedaan. Laat het je leiden in een wereld waar je jezelf en anderen leert vertrouwen.”
Verbaast trek ik de post-it eraf. Op het doosje staat een notenkraker gegrafeerd. Voorzichtig haal ik de deksel van het doosje af. Er ligt een prachtig hartje in de watten. Het zilver is in al die tijd niet eens verkleurd. Het hartje dat Klara om heeft in de notenkraker. De ketting die ze krijgt van de uil om, als ze de suikertaartfee heeft gevonden, de weg naar huis terug te vinden. Dat dit in de echte balletvoorstelling niet helemaal zo is, is een tweede. Dit komt uit de barbiefilm. Maar in de balletvoorstellingen hebben de danseressen die Klara spelen ook vaak een hartjesketting om. Oma heeft een lange tijd geleden Klara mogen spelen. Dat heb ik net op de foto’s gezien. Zou ze het hartje hebben mogen houden en het nu aan mij geven.
‘Laat het je leiden in een wereld waar je jezelf en anderen leert vertrouwen,’ fluister ik zachtjes wat er op het briefje staat. Ik snap nog niet wat oma daar precies mee bedoelt. Ik pak de spiegel die ik net uit de doos heb gehaald en leg deze op mijn schoot. Ik houd de ketting voor mijn hals. Dan doe ik hem om. Ik zie dat de ketting me prachtig staat en voor heel even lijkt het of oma over me waakt. Die gedachte vind ik bijzonder prettig.
Dan begint de ondergrond te beven. Een aardbeving is het eerste wat er in me opkomt. Maar een aardbeving in dit gedeelte van het land is uiterst onwaarschijnlijk. Naast het trillen en schudden, lijken de muren te gaan draaien. Plots is de ondergrond onder me weg en val ik in een vrije val naar beneden.
Reacties:
Noo geen cliffhanger! *pruillip*
I loved this so so much!
Het is origineel, je merkt gelijk dat het een eigen karakter heeft en dat het geen vlakke stomme characters zijn.
Ze leven een echt leven, en ik kan niet wachten om erdeel van uit te maken
xoxo