FanFic.nl

Family

the power of Mrs. H

'Mijn beste Sherlock, jij bent echt gezegend met een gave. De manier hoe jij alles opmerkt. Dat enorme geheugen van jou dat ieder detail opslaat. Wonderbaarlijk gewoon.'
De stem van zijn oude leraar klonk zo helder in Sherlock zijn hoofd, alsof hij in de kamer stond. Maar op dit moment- Terwijl het bloed van zijn zus zijn gezicht bedekte, en het beeld van haar gewonde lichaam zich als een parasiet in zijn geheugen vast nestelde- begreep hij een ding maar al te goed.
Zijn talent was geen zege maar een vervloeking.
De vreselijke waarheid leek nog niet tot Avery te zijn doordrongen. Ze draaide zich naar hem toe, haar ogen vervuld met verbazing.
'Sherlock...Je arm is gewond...'
Een bevende vinger wees naar de wonde, en toen verloor haar lichaam het laatste beetje kracht dat het nog bezat. Voor ze op de grond dreigde te vallen stak Sherlock zijn armen uit, een vreselijke pijnscheut ging door zijn gewonde arm toen die de schok moest verwerken, zo pijnlijk dat hij op zijn knieën viel.
Maar hij verbeet de pijn en trok haar dichter tegen zich aan. Zijn kleine zus, ze zag er zo breekbaar uit, als de baby die hij drieëntwintig jaar eerder voor het eerst in zijn armen mocht houden. De baby die hij plechtig beloofd had voor altijd te beschermen, en nu had hij gefaald.
'Wel...Dit is onverwacht.'
De stem van de indringer bracht hem weer in de werkelijkheid.
'En ik die dacht dat ze alsnog ontsnapt was. Maar ik moet wel toegeven, mijn baan zou een stuk simpeler zijn mocht iedereen zich zo gewillig voor mijn wapen gooien.'
Sherlock voelde hoe een diepe intense haat in hem begon te branden.
'Hier zal je voor boeten, wees maar zeker dat ik je zal vinden en dan maak ik je kapot.'
Een geamuseerde lach verscheen op de man zijn lippen.
'Weet je, meneer Holmes. Daar kijk ik echt niet van op. Maar je kan het me ook niet kwalijk nemen dat ik liever geen risico neem.'
Bijna nonchalant herlaadde de man zijn wapen en richtte het een tweede maal op Sherlock.
'Blijf van hem af.'
Tot ieders grote verbazing liep mevrouw Hudson de woonkamer in, gewapend met een stevige braadpan begon ze op de man in te slaan. Zo hard dat die even moest wijken. Glenn kwam meteen achter haar aan en maakte van de verwarring gebruik om John uit zijn benarde situatie te bevrijden.
'Kleine heks, daar zal je....'
De man hief zijn hand op om de oude vrouw te slaan, maar Glenn sprong tussen de twee in en blokte de slag af.
Weer was de man verrast, in de slungelige dokter had hij echt geen oude karate kampioen gezien. De dokter aarzelde echter niet en met een stevige trap tegen de borst duwde hij de man tegen de muur.
Toen de indringer zag dat Watson zijn wapen heeft weten te grijpen besloot hij maar dat hij er beter vandoor kon gaan.
'Tijd om te gaan. Maar ik ben er zeker van dat we elkaar ooit terug zullen zien, tot dan meneer Holmes.'
Nog voor iemand kon reageren liep de man naar het raam toe en sprong er door. John en Glenn liepen achter hem aan en konden nog net zien hoe hij een auto in glipte.
'Die man is een als een kat.' Hijgde Glenn verbaasd.
'Doet er niet toe. Avery is nu het belangrijkste.'

Reacties: