FanFic.nl

Twijfel [3-shot]

Het schilderij

De hal was groot. Wit. Licht, ook, ondanks de afwezigheid van ramen en lampen. De witte muren, het plafond, de vloer – ze reflecteerden hun eigen licht, creëerden hun eigen licht. Ze waren hun eigen licht.
Hij gokte dat de hal minstens een hectare groot was, misschien zelfs wel twee. Of misschien maar een halve, of een kwart. Misschien, heel misschien, bestond de hal wel niet eens, was het slechts een hersenspinsel.
Hij wist het niet.
En toch, terwijl hij tussen de oneindig hoge witte muren bewoog, leek het echt. Zijn voetstappen weergalmden, hol, stierven weg. Zijn ademhaling raspte in zijn oren, echt. Alles, alles, alles was echt.
Zo voelde het in elk geval.
Er was één deur in het vertrek. Een witte, massieve deur die vrijwel geheel opging in de muur. Hij wist waar de deur was – precies tegenover het schilderij – dus hij kon haar vinden. Anders niet. De eerste keer niet. De eerste keer had hij gedacht dat het vertrek bestond uit puur witte muur, wit plafond en witte vloer. En het schilderij.
De eerste keer had hij gedacht dat hij dood was. Soms twijfelde hij er nog over, als hij door de hal liep en zijn voetstappen hoorde en zijn ademhaling. Maar meestal niet. Meestal was er zekerheid.
Waarschijnlijk was de twijfel de reden dat hij zo regelmatig in de hal kwam. Om te luisteren, te zien. Te voelen. Om te twijfelen en, bovenal, om te hopen. Te hopen dat het een nachtmerrie was, een foutje, een grapje desnoods, en dat hij snel weer wakker zou worden.
Hij stond middenin de hal – althans, dat dacht hij. Hij wist het niet zeker, maar het ging om het idee. Alles ging om ideeën, en om hoop. Twijfel.
‘Harry.’
Hij bleef staan, zijn ogen gefocust op de twee blauwe zeeën op het schilderij, de twee blauwe zeeën waar het allemaal mee begonnen was. Ze lachten, die zeeën. Lichtjes, alleen als je heel goed keek, dan was het er, met een felblauwe glans eroverheen. Soms waren ze grijs, maar alleen als hij niet goed keek. Anders waren ze blauw, lachend, en de lippen ook, de lippen die omkrulden, lichtjes. Soms was het er niet, zag hij het niet. Dat waren de dagen zonder twijfel.
‘Harry.’
De mond bewoog niet, de ogen niet, de neus niet de oren niet het haar niet. Niets bewoog, zelfs de lucht niet, want hij hield zijn adem in. Maar de lucht bewoog wel. De lucht moest wel bewegen, een beetje, anders kon er geen geluid zijn.
Tenzij het alleen in zijn hoofd was.
Hij wist het niet.
‘Harry.’
Hij kende het riedeltje, had het te vaak meegemaakt om nog te reageren, maar dat wist de stem ook en dus ging ze door: ‘Harry.’
Harry zuchtte. ‘Harry,’ antwoordde hij. Hij had nooit iets beters bedacht om terug te zeggen.
‘Harry.’
Hij kende de stem, op de meeste dagen. De stem die bij het schilderij hoorde. De stem die bij hem hoorde. De stem, de stem – de enige zekerheid die hij had, meestal.
‘Ik vind je shirt leuk.’
Harry schudde zijn hoofd, keek naar beneden en zag wat hij aanhad, wat hij al honderd, tweehonderd, driehonderd dagen aanhad. Hij zag het witte hemd dat tot net over zijn schouders hing ondanks dat het geen mouwen had, het witte hemd dat tot net boven zijn knieën hing. Hij zag zijn behaarde benen, zijn blote voeten, zijn bleke huid.
‘Je haar is leuk. En je lach. Oh, Harry, je lach.’ De speelse ondertoon van de stem, de glimlach die door de woorden heen klonk. De herinnering die eraan vast zat.
Harry’s haar, dat veel te lang was omdat het al honderd, tweehonderd, driehonderd dagen niet geknipt was. Harry’s bruine krullen, Harry’s mooie mooie bruine krullen en Harry’s lach, de kuiltjes in Harry’s wangen, de lichtjes in Harry’s groene ogen.
Harry, Harry, Harry.
‘Harry.’
Hij schudde zijn hoofd; hij wist wat er ging komen. Hij had het al honderd, tweehonderd, driehonderd keer meegemaakt. Hij wilde niet, hij wilde niet, hij wilde niet, maar de stem was zo mooi en de beloftes en de hoop, de hoop… Harry twijfelde, heel even. Heel, heel even.
‘Kom.’
Hij huilde.

Reacties: