FanFic.nl

Adopted By Hazza (Finished)

~Hoofdstuk 05~

Ruth Styles Pov

Na een half uurtje hoor ik papa zachtjes snurken. Ik lach zachtjes bij de gedachten.
Ik probeer wat te slapen, maar het lukt niet, dus draai ik me op mijn rug en kijk naar het plafond. Als ik ook daar een tijdje naar heb gestaard voel ik papa in beweging komen, maar zijn ogen blijven gesloten. Met een diepe zucht draait hij zich op zijn rug en slaapt rustig verder. Ik draai me terug op mijn zij om druk mijn voorhoofd tegen de buik van papa aan. Ik sluit mijn ogen weer en druimel langzaam in slaap, tot ik de deur hoor kraken. Wat nu als het mijn echte papa weer is? Ik begin in paniek te raken. Ik voel dat ik begin te trillen en hoor voetstappen die dichterbij komen. Ik hou mijn ogen dichtgeknepen, te bang om te kijken. Mijn ademhaling wordt steeds zwaarder, en een hoge bange kreet verlaat mijn mond als ik een hand om mijn schouder voel. Mijn ogen schieten open en voel dat ze waterig zijn.
‘Rustig maar.. Ik ben het, Niall…’ Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond.
‘W- wat doe je hier?’ Vraag ik nog steeds een beetje bang.
‘Shh, rustig maar, ik wilde kijken of jullie alweer wakker waren… Ik moest Ha- papa iets zeggen.’ Met een frons kijkt hij naar papa.
‘maar hij slaapt nog… Nouja, kom maar naar onder als jullie uitgeslapen zijn, of moesten jullie nog wat doen?’ Moet ik het hem vertellen?
‘Uhh, ja…’ Mompel ik dan.
‘Oh, ik weet het al.. Succes!’ Zegt hij en loopt de deur weer uit, die hij iets te hard dichtslaat.
‘Sorry.’ Komt er vaag van de andere kant van de deur. Papa’s ogen vliegen open en hij zucht weer.
‘Wie gooide die deur zo hard dicht?’ Gromt hij. Ik deins een beetje naar achter omdat hij zo boos lijkt.
‘I- ik was het niet!’ Zeg ik bang.
‘Nee, weet ik, sorry, kom maar.. Ik ben niet boos op je.’ Hij slaat zijn armen om me heen.
‘Niall was het… Hij kwam kijken of je wakker was, want hij moest iets tegen je zeggen.’ Zeg ik zacht.
‘Oh… Nou, hij kan wel wachten… Denk je dat je het kunt vertellen?’ Heel even twijfel ik, maar knik dan. We gaan rechtop zitten en papa zet me tussen zijn benen.
‘Toen ik werd geboren, ging mama dood, en papa gaf me daar de schuld over. Hij deed me elke dag pijn, en gaf me nooit te eten, tenzij ik het zelf maakte.’ Ik haal de herinneringen terug in mijn hoofd, en ik kan ze bijna niet verdragen. Het zijn er zoveel!
‘Ik had geen bed om in te slapen, en wist dus niet wat het was toen ik in het adoptie huis kwam.’
‘Wat had je dan?’
‘Een dekentje.’ Papa hapt naar adem.
‘Op een dag moest ik koken voor papa… Nou ja, soep maken… Maar papa vond het niet lekker en begon me te slaan. Hij gooide de warme soep over me heen wat echt super heel veel pijn deed..’
‘Kun je het nog steeds zien?’
‘Een beetje.’ Ik haal mijn trui omhoog en laat de rode plekken zien.
‘En wat is dat?’ Vraagt papa geschrokken en wijst mijn litteken aan.
‘Nadat hij de soep op me had gegooid, had hij een mes gepakt, en steekte hij me neer.’ Ik voel de pijn weer, als ik eraan denk.
‘Toen ik wakker was, lag ik in het ziekenhuis. Ik was zo bang voor die mensen omdat ik dacht dat ze bij papa hoorde, maar ze hebben me duidelijk kunnen maken dat ze me wilde helpen.. Na 2 weken moest ik naar het adoptiecentrum, en ook daar voelde ik me niet thuis. Ik werd er gepest en al mijn eten werd er afgepakt.’ Ik zucht. Het laatste durf ik nu niet eens meer te vertellen, maar toch doe ik het. Waarschijnlijk wordt papa nu boos op me, want het klinkt zo super stom als ik erover nadenk!
‘En een paar weken voor dat jullie me kwamen ophalen had een jongen van 15 jaar me een mes gegeven en zei; snij jezelf tot er heel veel bloed uit je polsen komt… Dat is beter voor je. Dus deed ik dat, en hij had gelijk. Het was beter voor me, het luchtte zoveel op, ondanks dat het zoveel pijn doet.’
‘Waarom heb je niks tegen Miss MCcartny gezegd?’ Vraagt papa gebroken.
‘Ik durfde niet. Ik hoorde haar ooit zeggen dat als mensen dat zouden doen, ze die op straat zou zetten!’ Ik barst in tranen uit.
‘Ik wilde het niet, maar ik had geen keuze! Niemand hield me tegen, en het was de enige manier om alles even los te laten.’ Zegt ik zacht.
‘Shh, het is al goed…. Ik ga je helpen stoppen, oké?’ Ik knik. Hij staat op uit bed en loopt naar de inloopkast. Als hij terug komt heeft hij een shirt en een dikke trui gepakt.
‘Hier, trek maar aan. Misschien blijf je warm.’ Ik knik en trek het aan, en inderdaad, het is best lekker warm.
‘Dank je papa.’ Ik glimlach naar hem.

Harry Pov.

Ik weet nog niet hoe, maar ik ga Ruth helpen om er vanaf te komen! Ze stapt uit bed en pakt mijn hand. We lopen de trap af naar de woonkamer waar de jongens al op ons wachten. Er zitten nog een paar bodyguards bij, waarschijnlijk zodat we veilig over straat kunnen lopen.
‘Uitgeslapen?’ Grinnikt Liam. Ik knik en begroet de bodyguards.
‘Trouwens, we hebben iemand gebeld die een nieuwe raam plaatst op je slaapkamer vanavond… om half 7.’ Zegt Zayn dan.
‘Dank je.’ Zeg ik en glimlach.
‘Laten we gaan, voor jullie te laat komen in de studio.’ Zegt John (een van de bodyguards). We staan op en lopen naar de gang om onze jassen aan te trekken. Als ik klaar ben, help ik Ruth en zet een muts op haar hoofd. Als we buiten komen, staat er weer een hele muur fans, maar Paul stuurt ze weg. We stappen in het busje, dus Ruth kan nu naast me zitten. Er is een kinderstoeltje geplaatst voor Ruth wat ik eigenlijk wel fijn vind. Ik heb eigenlijk geen idee of Ruth weet, dat we beroemd zijn. We zouden het toch moeten vertellen aan haar. Ik kijk de jongens aan.
‘Ruth, weet je wie die meisjes waren?’ Begin ik maar. Ze schudt haar hoofd. Ik haal even adem en denk na hoe ik het moet zeggen, maar Liam neemt het al van me over.
‘Dat zijn fans, als je weet wat dat zijn.’ Zegt hij.
‘Fans?’
‘Ja…’
‘Zijn jullie dan beroemd?’
‘Ja, we zitten in een band.’
We rijden naar de studio waar Simon al voor de deur staat te wachten. Ik weet dat Ruth zich niet op haar gemak voelt tussen alle jongens/ mannen, maar vanaf morgen komen de meiden weer bij ons… Dan zal het wel wat beter gaan, hoop ik.
Simon stelt zich voor, en verteld haar dat ze niet verlegen hoeft te zijn als ze zich aan mijn been klemt. Ze blijkt het te geloven, maar houdt zich nog steeds vast.
‘Doe jullie jas maar uit, Ruth, als je wilt, mag je daar gaan tekenen.’ Ik wijs naar een tafel. Ruth knikt en geeft me haar jas en muts.
‘Blijf je daar zitten tot ik terug ben?’
‘Wat ga je doen dan?’ Vraagt ze een beetje bedroeft.
‘Papa moet eventjes iets doen, ik ben zo terug. Beloof je me dat je blijft zitten?’ Ruth knikt.
‘Wel snel terug komen, alsjeblieft.’ Haar ogen smeken.
‘Dat beloof ik.’ Ik buig mijn rug om haar nog een knuffel te geven, en leg mijn hoofd in haar nek holte. Ik laat haar los en ze loopt naar het tafeltje om te gaan tekenen. Ik loop met de anderen de zing kamertjes (A/N hoe heten die dingen??) en nemen een paar liedjes op.
Als we na 20 minuten al klaar zijn, wensen we Simon een prettige dag verder en lopen naar de hal, waar Ruth zou moeten zitten, maar ze is er niet meer. Paniek neemt mijn lichaam over.
‘Hazz, rustig, ze kan niet ver weg zijn, alle buitendeuren zijn op slot, dus niemand kan naar binnen, of buiten met sleutel!’ Zayn legt een hand op mijn schouder en ik knik. Iedereen gaat een aparte kant op. We roepen Ruth’s naam, maar ze geeft geen antwoord. Ik word gek als er iets is gebeurd. Ik zweer dat ik haar de volgende keer mee naar binnen neem! Zuchtend laat ik me tegen de muur zakken. Ik mag niet opgeven, maar waar moet ik nu nog zoeken? Mijn telefoon trilt in mijn broekzak. Ik lees op het scherm dat Louis belt.
‘Harry, kom hierheen, ik heb Ruth gevonden, maar ze vertrouwd me niet!’ Ik vlieg omhoog.
‘Waar zit je? Ik kom eraan.’ Ik begin alvast te lopen. Hij legt uit waar hij is, en ik loop er met een vaartje naartoe. Als ik er bijna ben, hoor ik Ruth al schreeuwen, en Louis roept er tussendoor wat me banger maakt, en bijna ga rennen.
‘Ik ben er!’ Zeg ik en kom de hoek om. Ruth kijkt op, en als ze me ziet staan, rukt ze zich los uit Louis’ greep en rent op me af, om me een knuffel te geven. Ik sla mijn armen rond haar klein lichaampje en voel mijn sweater nat worden van haar tranen.
‘Wat is er gebeurd?’ Vraag ik. Ik kom langzaam omhoog, en til Ruth op. Ondertussen schudt ze haar hoofd. Ik kijk naar Louis in de hoop dat hij het weet.
‘Het is niet erg Ruth, je kunt het vertellen. We zijn niet boos op je.’ Zegt Louis die een hand op haar rug legt. Misschien moeten we ergens gaan zitten ofzo.
‘We gaan terug en kijken of de anderen er ook zijn.’ Zeg ik.
‘Ik heb ze al geappt.’ Mompelt Louis die voor ons uit loopt. Hij is duidelijk verdrietig dat Ruth hem niet vertrouwt. Ze is er pas 2 dagen, maar hebben al heel wat meegemaakt. Ik snap dat ze nog moet wennen aan ons, en ik geef haar graag rustig de tijd. Ik ben allang blij dat ze míj vertrouwt!
Ik kijk naar Ruth waar de tranen nu geluidloos in mijn trui vallen. Ik loop achter Louis aan, en al snel komen we weer bij ons beginpunt aan, waar de anderen ook al zijn.
‘Ruth! Waar was je nou? We waren hartstikke ongerust!’ Ze kijken van mij naar Ruth.
‘Sorry.’ Mompelt ze en je hoort haar zacht snikken.
‘Weet jij het?’ Niall kijkt me aan.
‘Nee.. Ze heeft alleen nog gehuild.’ Ik frons heel kort waar ik de reden ook niet van weet. ‘Misschien was ze gewoon in paniek.’ Vul ik aan. We lopen naar ons busje en stappen in. Ik laat Ruth in haar stoeltje zakken, en help haar met de gordel voor ikzelf ook instap.


SORRY SORRY SORRY SORRY voor het lange wachten! Ik had het zo ongelooflijk druk met alles, en was op vakantie! Ik hoop dat dit hoofdstuk alles een beetje goed maakt Jammer genoeg had ik geen reacties op mijn in het vorige hoofdstuk... Naja, als jullie niet willen, laat dan maar
Xxx Nanette

Reacties: