FanFic.nl

Family

tortured by my own memory palace

Een sigaret, de drang naar nicotine bleef Sherlock in haar greep houden. John mocht wel zeggen dat het slecht voor hem was, maar het zou er tenminste voor zorgen dat hij weer wat rust in zijn hoofd kreeg.
'Meneer, wilt u zich alstublieft ontspannen?'
Al meer dan een uur had een blonde verpleegster geprobeerd om zijn arm, maar de adrenaline raasde als een dolle rivier door Sherlock zijn aderen, wat hem als patiënt tot een ware nachtmerrie maakte.
'Is er nog geen nieuws over Avery? Ze moeten je toch iets verteld hebben.'
'Ze zijn uw zus nu aan het opereren. Ik weet dat het moeilijk te geloven is maar dat is echt een goed teken. Hadden ze er geen vertrouwen in, dan zouden ze er niet aan beginnen.'
'Ik begin met hartmassage. Glenn, blijf druk op de wonde uitoefenen.'
'Verdomme, haar buik is plankhard. Als haar lever maar niet geraakt is.'
Het beeld, de stemmen, alle beelden bleven zich als een film in zijn hoofd afspelen. De reden dat Avery nog een kans had was volledig aan die twee te danken. Hij daarentegen was de hoofdreden dat ze op het randje van de dood zweefde. Was hij sterker geweest, was hij slimmer geweest dan de Amerikaan...Ze was naar zijn huis gekomen omdat ze om zijn hulp smeekte, en hij had geweigerd om te luisteren.
'Broertje lief, dit is toch echt zielig.'
Sherlock kromp ineen bij het horen van Mycroft zijn stem. Hij was wel de laatste die hij nu wou zien.
'Dat zelfmedelijden staat je echt niet hoor. Zou je niet beter achter de dader aangaan?'
'Zou ik wel willen, het lijkt alleen nog niet te zijn opgevallen dat ik niet een aanwijzing heb om te starten.'
Dit werd onthaald op een sarcastisch gelach.
'Hoor hem nu! Sherlock Holmes, de man die de meest complexe zaken oplost op basis van een stukje kauwgom, geeft geen idee waar te beginnen. Hou op met je te laten lijden door je emotie 's en gebruik die enorme hersenpan van je!'
'Die gebruik ik blijkbaar te veel aangezien jij niet weg gaat!'
Verbaast keek de verpleegster op.
'Meneer Holmes?'
Sherlock kon zichzelf wel voor de kop slaan, zei hij dat nu werkelijk luidop?
'Als u zich niet lekker voelt kan ik er gerust een dokter bijhalen.' Ging de vrouw voorzichtig verder, hij kon in haar ogen lezen dat ze hier eerder een psychiater dan een arts mee bedoelde.
'Alles is in orde. Klaar met mijn arm? Dan ga ik maar.'
Nog voor de vrouw iets kon zeggen had hij zijn lange zwarte jas al onder de arm genomen en beende de kamer uit.





'Sherlock, hou jezelf onder controle. Jij doet niet aan emotie 's. Je bent koud en berekend. Een psychopaat.Nou ja, eigenlijk een hoog functionerende sociopaat, maar dat lijkt voor sommigen moeilijk te begrijpen. Ze kunnen dan ook niet allemaal zo slim zijn als jou.'
'Ben je daar echt zeker van? Je hebt het anders stevig verprutst vandaag.'
Geschrokken keek Sherlock om. Avery 's gezichtsuitdrukking was even guitig als altijd, ze zag er bijna normaal uit, als je de rode plekken op haar borst niet meerekende.
'Kijk hier nu eens naar, en dat hemd was net gloednieuw.'
'Je weet dat ik alles gedaan heb wat ik kon. Die kerel was gewoon veel sterker. En werkelijk, je bent neergeschoten en het enige waar jij je zorgen over maakt is een stuk stof?'
'Een meisje heeft zo haar zwakke punten, maar dat doet er nu niet toe. Ik kwam naar jou voor hulp. Weet je nog? Je had hem perfect aangekund als je eerst naar me geluisterd had, maar je was veel te druk met het pesten van Glenn.'
'Had ik dan geen reden om kwaad te zijn? Jij was de gene die zonder enige uitleg al het contact verbrak. Ik wist niet hoe me te gedragen.'
'Smoesjes, Holmes. Je hebt me gewoon in de steek gelaten. Mijn hele leven heb ik er van gedroomd om aan een operatietafel te staan, maar dankzij jou zal ik er op een sterven nog voor ik maar een operatie kan uitvoeren.'
'Nee...Nee, ik wou dit niet. Laat me met rust.'

Reacties: