FanFic.nl

Eyecatcher

\1./

Of hoe Sofie de vreemde stem niet uit haar hoofd kan zetten, en hoe Bill eindelijk thuiskomt.

‘Fie? Fietje? Hee?’ Wild schudde iemand me door elkaar. Plots viel het gegil mijn oren binnen, en ik zag meer dan twee ogen alleen, ik zag nu ook: dranghekkens, huilende meisjes, gillende meisjes, kijkende meisjes, zwartgelakte nagels, drie bodyguard-beren, en Soetkin, Kirsten en Elke. Eigenlijk vóóral Soetkin, Kirsten en Elke.
‘Alles goed?’ Ik knikte met grote ogen, als een kind dat voor het eerst in het park een hond ziet. Want zo voelde ik me ook. Ik kende deze wereld niet, althans niet meer. Woonde ik hier nu al 17 jaar, of nauwelijks een paar uur?
Ik knikte en slikte, trilde en knipperde en zwom mijn vriendinnen door de menigte achterna. We waren toch al volwassen genoeg om te beseffen dat aanschuiven voor handtekeningen even onmogelijk was als in 5 min. over en weer naar de maan. We hadden dan ook op voorhand al beslist om deze stap van het fan-zijn wijselijk links te laten liggen, want dat was misschien wel iets te laag gegrepen aangezien onze leeftijd.
Even later stonden we bij mijn auto en namen afscheid, waarop ze dus na uitgebreid geknuffeld te hebben in de auto van hun ouders stapten en onder hevig gezwaai verdwenen. We hadden allemaal een rijbewijs, maar daarom nog geen auto. Alleen bij mij kon je zo ongeveer zeggen dat alle attributen aanwezig waren, want ik had én een rijbewijs, én een auto, én een appartementje. Én geen lief, wat de anderen -Elke uitgenomen- wel hadden. Toen alleen hun stofwolk nog te zien was -Grapje!- opende ik het portier van mijn tutuutje, klaar om in te stappen.

Bill

We waren er bijna, nog even geduld. De stress gierde door mijn lijf en ik had nu het meeste zin in als een opgeladen Duracellkonijn de hele trein op en af te lopen.

‘Bill! Verdomme, zit stil!’ Dat was Tom, mijn broer, tweelingbroer. En samen zijn we de lekkerste tweeling van de wereld. Zeggen ze. Ik vond er niks aan, zo bekeken worden als potentieel voer. Weetje, ik ben wie ik ben, mooi of lelijk. Ik weet dat er minstens evenveel mensen zijn die me niet om aan te zien vinden dan dat er mensen zijn die net het tegenovergestelde denken. Who cares?

‘Bill! Hou op of ik gooi je door het raam!’ Dat was Georg, drie jaar ouder dan Tom en ik, en in de categorie “Hoe ouder, hoe wijzer.”� de uitzondering die de regel bevestigt. En hij kon, als hij dat echt wilde, me zeker door het raam gooien.

‘Bill. Ik vraag het nog één keer, alleen een pak vriendelijker, zit stil of je zakt door de vloer.’ En dat was Gustav, rustig, vriendelijk en net wat de groep nodig had op vlak van logisch denken en redeneren. We -Tom, Georg en ik - waren niet echt uitblinkers in dat vak, snap je. Ik kneep mijn ogen dicht, balde mijn vuisten en ontspande ze weer, liep een rondje om de zetel en ging uiteindelijk op de leuning zitten. Het was me helemaal duidelijk wat Gustav bedoelde met “door de grond zakken”� toen ik met zetel en al voorover tuimelde. Drie seconden later stonden ik én de zetel weer met onze voeten op de grond en liep ik weer zoals de jongens van me gewend zijn voor een aankomst, wat neerkwam op ongelooflijk zenuwachtig en hyperactief.
Als ik stressig ben, ben ik onmogelijk. En ik kan dus alleen maar de jongens 100 % gelijk geven.
Ik slaakte een zucht van verlichting toen we aankwamen. Ze zouden het moeten verbieden, mij zo jennen. Ik kreeg het warm en koud tegelijk toen ik al het bijeengestroomde volk zag.

Eindelijk was ik thuis.

Met ons vieren gingen we op een rijtje staan en keken zonder gezien te worden. Beste uitvinding ooit, die geblindeerde ramen. Na de stijltang. En de haarspray. En de muziek. Maar verder, top. Ik grijnsde toen de erg egocentrische gedachte in me opkwam dat werkelijk iederéén hier stond voor ons, maar schrok me rot toen één meisje me récht in mijn ogen keek.
‘Hey.’ mompelde ik. ‘Hey Clara.’ Verschrikt sperde ik mijn ogen open. Clara? Hoe kom ik in vredesnaam op de naam Clara? Het was alsof er een brug lag tussen het meisje en de naam. Ze waren onvermijdelijk met elkaar verbonden, maar het water onder de brug was opgedroogd of weggestroomd. Clara…
Één van haar waarschijnlijke vriendinnen schudde haar wild door elkaar waardoor ze rilde en ons bijzondere oogcontact verbrak. Plots, van het ene op het andere moment, was ze verdwenen. Ze had geen zwartgelakte nagels.

Reacties: