FanFic.nl

Flikken Maastricht: Wanneer houdt het nou eens op?

Hoofdstuk 3

Geklop op de deur. Fleur komt binnen en ziet dat Eva en haar vader samen in slaap zijn gevallen. Paaahaaap. Moeten jullie niet aan het werk? Wolfs doet zijn ogen op en kijkt Fleur aan. “Goeiemorgen Fleur! Hoelaat is het?” , vraagt Wolfs. “Het is al half 10 pap”, grinnikt Fleur. “He shit! EVA wakker worden! We hadden al een half uur geleden op het bureau moeten zijn.” Op dat moment gaat de telefoon en Wolfs neem op. Eva kijkt slaperig naar de klok en springt snel uit bed om zich aan te kleden. “Ja we komen eraan Mechels. We laten het niet nog een keer gebeuren. Ja, tot zo!” zegt Wolfs aan de telefoon.
Als ze op het bureau aan komen staat Mechels ze al op te wachten. “Laat dit niet nog een keer gebeuren anders zijn jullie een dag geschorst! Jullie mogen vandaag even een uurtje doorwerken want er ligt veel werk op jullie te wachten”, sneert Mechels naar ze. “Ik weet trouwens wie het slachtoffer is. Stacey Meis. 21 jaar en woonachtig in Maastricht. Ze doet de toneelopleiding ook hier in Maastricht en heeft een woning in het centrum van Maastricht. Haar beide ouders zijn overleden en volgens mij zijn er niet echt familieleden waar ze mee optrok. Dus die hoef je allemaal niet in te lichten. “, verteld Mechels. “Ik wil dat jullie nu naar haar huis gaan en gaan kijken of jullie verdachte dingen opmerken. “Is goed we gaan al”, roept Eva.
“Eef”, zegt Wolfs als ze in de auto zitten. “Fleur doet ook de toneelopleiding en ze zijn ongeveer van dezelfde leeftijd. Misschien kunnen we Fleur even bellen en kijken of ze ene Stacey Meis kent. “, zeft Wolfs. “Ja dat is wel een goed idee! Misschien kent ze Meis wel en kan ze ons wat vertellen over haar. Kan je haar nu niet even bellen nu we zo een mooie hands-free set in de auto hebben”, zegt Eva. Wolfs toetst het nummer van Fleur in en hoort de telefoon overgaan. “Hoi pap met Fleur”. Hey Fleur! Jij kan ons misschien wel helpen met ons onderzoek. Ken jij ene Stacey Meis? “Ja die ken ik wel. Ze zit een klas lager dan mij. In de tweede. Het is een stil meisje en ze heeft volgens mij niet zo veel vrienden. Waarom dan?”, vraagt Fleur. “Nou lieverd”, begint Wolfs, “zij is de dode die we gister hebben aangetroffen in het crematorium”. “Echt? Jeetje wat erg” , zegt Fleur. “Dankjewel lieverd! Je hebt ons al goed geholpen. Wij gaan nu naar haar huis. Slaap je vanavond weer bij ons?”, vraagt Wolfs. “Ja als dat kan?”, vraagt Fleur. “Natuurlijk je bent altijd welkom Fleur! “, zegt Eva.
“Karelkeizerplein 28 moeten we hebben. Een particulier huis waar 1 kamer verhuurd wordt”, leest Eva op uit een briefje die ze van Mechels hebben gekregen. Ze stappen uit en bellen aan. Er doet een aardig dikke kalende man open. Met gefronste wenkbrauwen kijkt hij Wolfs en Eva aan. “Wat mot je” , vraagt de man. “Hallo, mijn naam is Rechercheur Wolfs en dit is mijn partner van Dongen. Huurt Stacey Meis een kamer bij u?”, vraagt Wolfs. “Oh hallo. Ze huurt inderdaad een kamer bij mij. Ik heb haar al 3 dagen niet meer gezien. Weet u waar ze is?”, vraagt de man. “Nou dat wouden wij eigenlijk aan u vragen”, zegt Eva. Het spijt ons u te moeten vertellen dat ze eergister dood is gevonden in het crematorium hier in Maastricht.” “Wat zegt u? Is ze dood gevonden? Jeetje wat erg! “, zegt de man verschrikt. “Wat is er met haar gebeurd?”, vraagt de man. “Dat kunnen wij u helaas nog niet vertellen. We zijn nog met het onderzoek bezig maar zodra we wat over het onderzoek mogen zeggen bent u de eerste die het hoort”, zegt Eva vriendelijk. Ze heeft medelijden met de man. Ze weet zeker dat hij niets met de moord te maken heeft. “Wat is uw naam? Dan nemen wij contact met u op zodra wij meer weten.” , vraag Eva aan de man. “Mijn naam is Dirk Scharner. “zegt de man. “Oké hartstikke bedankt dat wij u even mochten spreken. Wij komen straks even terug om de kamer van Stacey te doorzoeken. Eerst nog even een andere zaak afhandelen.” ,zegt Eva. Wolfs is alweer naar de auto gelopen en gaat zitten. Eva volgt. “Wat gaan we nu doen Wolfs?”, vraagt Eva. “Nou beste Eef. Het is 13:00 uur en ik heb zin in een broodje. En jij mag nu uitkiezen welke.” , lacht Wolfs. “Waar moet ik heen?”, vraagt Wolfs. “Doe maar naar de dichts bij zijnde snackbar. “ , zegt Eva. “Wat wil je gaan halen dan? Een kroket? “, vraagt Wolfs verbaasd.
Als Eva terugkomt heeft ze 2 broodjes in haar handen. Het zijn van die slappe witte bolletjes met kaas erop. “Gatverdamme Eef. Dit is broodjesverkrachting “, stamelt Wolfs uit. “ Hoezo? “, zegt Eva. “Dit is gewoon een simpel broodje. Dat jij altijd die dure luxe Italiaanse bollen moet eten. Ik hou van snel en goedkoop. En ik mocht uitkiezen wat we gingen eten”, glimlacht Eva lief naar Wolfs. Wolfs bromt wat en neemt een hap. “Gatsie, hier jij mag mijn broodje wel”, zegt wolfs verwaand. “Pff ondankbaar stuk vreten dat je bent Wolfs!”, lacht Eva.
Als Eva haar broodjes opgegeten heeft rijden ze weer naar het huis van Dirk Scharner. Eva belt weer aan en dan gaat de deur weer open. “Zo u kwam haar kamer even doorzoeken? “, zegt Dirk. “Ja meneer Scharner, als u dat geen probleem vindt?”, vraagt Eva. “Nee natuurlijk niet. Gaat uw gang!
Zodra Eva en Wolfs de kamer inkomen van Stacey kijken ze elkaar aan. “Ruik jij wat ik ruik Eva?”, vraagt Wolfs. ”Ja het is dat chemische goedje weer. Wat raar zeg. Weetje Wolfs ik vind het maar naar kattenpis ruiken.”, zegt Eva. “Ja daar ruikt het inderdaad naar maar ik zie ook helemaal geen katten hier. Ik vind die man ook niet echt een kattenliefhebber of zo”, grinnikt Wolfs.
Eva kijk de kamer rond. Ze ziet niks raars. Dan ziet ze op het bureau een briefje liggen. Ze pakt het op en leest hardop voor:
Voor diegene die dit vindt.
Ik ben er klaar mee. Met de wereld waarin ik leef.
Ik heb het gevoel niet serieus genomen te worden.
Waarom zou ik dan nog verder leven?
Ik zal het jullie makkelijk maken.
Op het moment dat jullie dit lezen ben ik zelfmoord aan het plegen.
Niemand zal mij missen.
Misschien vindt jij mijn brief Dirk.
Jij bent voor mij de enige waarvoor ik besta.
Wees alsjeblieft niet te verdrietig.
Ik hou van je.
Liefs Stacey

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.