FanFic.nl

Stand Alones

23~Allergie {Schrijfuitdaging Augustus}

Zomer. Alleen bij het woord gaan velen al glimlachen en beginnen ze enthousiast te worden. Zodra het seizoen is begonnen, beginnen mensen al plannen te maken voor stranddates, barbecue afspraakjes en terras uitstapjes. Kinderen willen nog vaker en langer buitenspelen en de jonge meiden kunnen niet wachten om te bruinen. Jongens maken vast afspraken om met hun vrienden op reis te gaan en zich vervolgens lam te zuipen, terwijl de diegene die bezet zijn zo discreet mogelijk proberen af te zeggen. Families maken zich klaar voor de vakantie, het gezeur van hun bijna tieners negerend. Alles bij elkaar is de zomer het beste seizoen van de vier.

Michael haat de zomer. Als hij het woord hoort, begint hij al te gruwelen en zodra de eerste zonnestralen zich in alle kracht laten zien, verschuilt hij zich in de luwte van zijn huis. Met een vertrokken gezicht staart hij vervolgens naar buiten, iedereen stilletjes vervloekend die voorbij loopt in korte broeken en hemdjes. Sommigen staren naar het vreemde huis in hun straat. Het huis waar in de zomer alle gordijnen dicht zijn en het lijkt of de bewoner dood is gegaan.

Het is niet zo dat Michael de zomer wilt haten, in tegendeel. Het liefste zou hij de anderen mensen vergezellen op hun uitstapjes, vakanties en dates. Zou hij liggen luieren op het strand en van tijd tot tijd de rug van zijn vriendin insmeren. Als hij een vriendin had. Als hij zou kunnen luieren op het strand.

Vrienden die hem vergezellen in zijn eenzaamheid heeft hij ook niet. Ze snappen hem niet en laten hem dan ook al snel vallen zodra ze achter zijn geheim komen. De langste vriendschap die hij had, duurde drie seizoenen, daarna heeft hij de zwartharige jongen nooit meer gezien.

Zie je, Michael is allergisch. Allergisch voor zonlicht om precies te zijn. Niemand weet hoe hij eraan gekomen is en geen van de medicijnen helpt. Het helpt niet dat hij ook nog de ergste vorm heeft, genaamd solitaire urticaria. Hierbij vormen zich grote, rode galbulten zodra zijn huid in direct contact komt met het zonlicht. Aangezien in de zomer de zon bijna non-stop schijnt, is naar buiten gaan dus geen optie voor hem.

Er is echter een klein puntje van de zomer waar hij van houdt. De nachten.
In de zomer zijn de nachten namelijk warm genoeg om nog naar buiten te gaan en hoeft hij zich geen zorgen te maken over zijn allergie. Deze nacht is er weer zo een en tegelijkertijd ook zijn laatste. Michael kan simpelweg niet meer. Al twintig jaar moet hij toezien hoe iedereen plezier maakt in het zonlicht, terwijl hij verplicht drie maanden binnen moet zitten. Al twintig jaar moet hij toezien hoe mensen hem ontlopen en hoe ze hem verschrikte blikken toewerpen. Al twintig jaar is hij het leven zat.

Met een touw onder zijn arm en zijn gezicht verborgen onder een capuchon maakt Michael zijn weg naar het park. Zijn voeten maken geen geluid op de grond en het enige geluid dat te horen is, is zijn ademhaling. Hij werpt een blik naar boven, glimlacht bij het zien van de sterren.
‘Het is een mooie nacht. Een mooie nacht om te sterven.’ De paarsharige jongen loopt het park in en loopt nog een tijdje door.

Uiteindelijk stopt hij voor de grootste eik in het park. Dikke takken reiken naar de sterrenhemel, terwijl wortels gevaarlijke situaties boven de grond verzorgen. Michael klimt voorzichtig op een van deze wortels, waarna hij het touw ontwart. Met een nette, maar strakke knoop maakt hij het touw vast rond een van de stevige takken. De lus die hij er thuis in heeft gemaakt, hangt hij voorzichtig om zijn nek. Een moment twijfelt hij nog, dan beslist hij zijn lot en stapt van de wortel.

Reacties: