FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

2. Little Things[Niall Horan]

Ik word wakker van zacht gefluister. Een grinnik, waarschijnlijk vergezeld door een glimlach. Een hand op mijn wang, lippen tegen mijn slaap. En dan, een gitaar. Zacht getokkel, al klinkt het harder doordat het stil is in de kamer. En melodietje die ik goed ken. Een stem, die ik nog beter ken dat het melodietje, zingt fluisterend.
'Your hand fits in mine like it's made just for me, but bare this in mind: it was meant to be. And I'm joining up the dots, with the freckles on your cheeks, and it all makes sense to me.'
Ik voel dat er een glimlach op mijn lippen komt. De stem zingt wat harder. Alsof degene die dit voor me zingt iets meer moed heeft gekregen.
'I know you've never loved the wrinkles by your eyes when you smile, you've never loved your stomach or your thighs, the dimples in your back at the bottom of your spine, but I'll love them endlessly.'
Mijn glimlach blijft staan, en ik voel zelfs dat ie een beetje breder wordt. Rustig breder.
Dagen, weken, maanden heb ik op hem gewacht. Hij was weg. Op tour. Elk concert dat op de televisie was heb ik nauwlettend gevolgt. Elk liedje heb ik wel honderd keer geluisterd. Elke keer, zelfs als we aan het skypen waren, miste ik hem. Natuurlijk zag ik hem wel met skype, hoorde ik wel zijn stem, zijn grappige opmerkingen, maar ik rook hem niet. Ik voelde hem niet. Daarom miste ik hem vooral.
'I won't let these little things slip out of my mouth. But if I do, it's you, oh it's you they add up to. I'm in love with you, and all these little things.' De stem stopt even voor een klein moment. Als hij, want ik weet dat het een jongen is(ik weet heel zeker wie het is), weer verder zingt klinkt het nog mooier. 'You can't go to bed without a cup of tea, and maybe that's the reason that you talk in your sleep. And all those conversations are the secrets that I keep, though it makes no sense to me. I know you've never loved the sound of your voice on tape, you' never want to know how much you weigh. You still love to squeeze into your jeans, but you're perfect to me.'
Hij begint weer met het refrein. Ik wil mijn ogen openen, maar ik hou ze nu nog dicht. Straks.
Ik herinner me allemaal dingen die ik heb gemist. Hij, als zijn favoriete voetbalclub wint, gillend, lachend en springend. Wij, voetbal spelend. Ik die onderuit ga en hij die me lachend maar toch bezorgt overeind helpt. Elke zoen die als de eerste aanvoelt. Zijn chagrijnige gedrag als hij honger heeft, of als zijn favoriete voetbalclub verloren heeft, maar toch naar me glimlacht. Hoe hij me ondersteund heeft toen mijn oma overleed. Zijn reactie toen hij zijn haar had geblondeerd maar dat het groen was uitgeslagen(goddank hebben we het kunnen fixen).
'I won't let these little things slip out of my mouth. But if it's true, it's you, oh it's you they add up to. I'm in love with you, and all these little things.'
Dan begint hij aan het stukje dat officieel de zijne is. Nu vind ik dat het tijd word op mijn ogen te openen.
'You'll never love your self half as much as I love you, you'll never treat yourself right darlin' but I want you to. If I let you know I'm here, for you. Maybe you'll love yourself as I, love you, oh. I won't let these little things slip, out of my mouth. Because it's you, oh it's you, it's you, they add up to. I'm in love with you, and all these little things.'
Hij kijkt me aan. Breed glimlachend. Zijn ogen, nog blauwer dan anders in het ochtendlicht, twinkelen.
'I won't let these little things slip, out of my mouth. But if it's true, it's you, oh it's you, they add up to. I'm in love with you,' hij is gestopt met spelen en leunt naar me toe. Zijn lippen stoppen zijn vlak boven die van mij. 'And all your little things.'
Hij glimlacht. 'Hey Tyra,'
Ik sla mijn armen om zijn nek en sluit de weinige ruimte tussen onze lippen.
Hij is terug.

Reacties: