FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

Wanna be my loverboy?[Luke Hemmings](request by xHiimacookie)

Wanna be my loverboy?

‘Goedemiddag, u spreekt het LB-project, waarmee kan ik u van dienst zijn?’ zei ik formeel, terwijl ik mijn grijsgelakte nagels op enkele oneffenheden inspecteer.
‘Ik ben bang,’ fluistert het meisje aan de andere kant van de lijn. Haar stem klinkt gebroken. Mijn nagels worden plotseling compleet vergeten en ik recht mijn rug in mijn bureaustoel.
‘Dat weet ik. Maar weet dat we je zullen helpen.’
Ze haalt diep en trillerig adem en laat een snik vrij. ‘Help me.’
‘Vertel me je locatie en ik zal hulp sturen.’
‘Ik weet niet waar ik ben!’ huilt ze.
Terwijl ik mijn telefoon tussen mijn oor en schouder hoor typ ik de gegevens in van haar mobiel die ik heb doorgekregen op mijn computer. Het geeft aan dat ze in Sydney zit, in een achterbuurt niet ver van het bureau af. Ik verzeker haar dat hulp snel komt, blijf met haar aan de telefoon om geruststellende woordjes naar haar te fluisteren en been naar het kantoor van mijn vader.
Niet veel later zit ik in een busje met een kogelvrij vest aan, terwijl ik nog steeds met het meisje praat.
‘We zijn er bijna,’ mompel ik, terwijl ik mijn Vans nog even extra strik. Ik leg mijn telefoon in mijn schoot en zet hem op luidspreker, terwijl ik een hoge paardenstaart in mijn lichtblonde haar doe.
Het meisje zucht trillerig.
Nadat mijn paardenstaart goed zit doe ik een zwarte pet op waar met witte letter LBP op staat. Daarna zet ik luidspreker uit en druk ik mijn telefoon weer tegen mijn oor. Het busje stopt, ik informeer haar dat ik moet gaan, en tik op het eindknopje. Ik stop mijn telefoon diep in mijn zak pak mijn pistool, terwijl ik samen met de andere mannen het busje uit ren en de loods binnen storm.
‘FBI PUT YOUR GUNS DOWN AND LAY DOWN ON YOUR STOMACH.’ Brult Ryder Weston, een man van dertig met dik bruin haar en bruine ogen. Hij is fit, gespierd, en leid het team.
Zijn bevel galmt door de loods en ik ben me bewust van elk geluid. Ergens drupt een kapotte kraan, mijn hart bonst achter in mijn keel, ik heb het gevoel dat ik te luid adem, en achter in de loods hoor ik iemand zwakjes om hulp roepen.
Langzaam maar zeker loop ik in de richting van het geluid. Ik kom bij een deur met afbladderende, wit/gele verf. Mijn wapen voor me houdend open ik de deur voorzichtig.
Het meisje dat voor me zit heeft heftig krullend lichtblond haar, grote, groene ogen, en ziet er vies en doodsbang uit.
‘Lala, wa-’ de jongen die de kamer binnenstormt kijkt me geschokt aan. Zijn bruine haar zit in een soort mohawk achtig kapsel, en hij heeft blauwe ogen. In zijn neus zit een ringetje, en hij ziet er niet verkeert uit.
Hoe dan ook, in een reflex richt ik mijn geweer op hem.
Na me een momentje te hebben aangekeken, vliegen zijn ogen naar Lala. Zijn mond vertrekt in een grimas en stapt dreigend naar haar toe.
‘Jij kleine-’
Ik haal de trekker precies twéé keer over en raak hem in zijn schouder en zij. Hij schreeuwt in de verte hoor ik de politie en een ambulance aankomen.
Ryder stormt naar binnen en kijkt naar de jongen, waarna niet veel later twee ambulancebroeders binnen komen. Ze hijsen de jongen hun soort karretje en rijden hem weg met bezorgde maar strakke gezichten, bij de realisatie wat hij heeft gedaan.
Dan realiseer ik wat ik heb gedaan.
Ik heb iemand neergeschoten.
De rest gaat voorbij in een waas. Lala wordt naar ons busje gebracht, Ryder zegt me dat ik het goede gedaan heb. Het gebouw loopt leeg, en ik zie een jongen met blond haar in een soort scheve kuif, prachtige, felle blauwe ogen, en een ringetje in zijn onderlip. Hij grijnst naar me, wenst me vreemd genoeg succes, en verdwijnt.
In het busje lukt het me om het meisje te kalmeren. Ik heb haar in een omhelzing gebracht, fluister geruststellende woordjes, en laat haar uithuilen.
De volgende dag moet ik Lala verhoren.
Ik loop de verhoorkamer binnen, waar Lala bleek en met ongetemde krullen zit te wachten, en zet twee koppen thee neer. Ik schuif er één naar haar toe.
‘Dankje,’ zegt ze, en ze klemt de kop tussen haar beide handen.
‘Ik moet je wat vragen stellen, Lala.’ Zeg ik, nadat ik op het knopje van de recorder heb gedrukt. ‘Dat moet altijd, je hebt niets verkeerd gedaan.’
‘Mijn naam is niet Lala,’ zegt ze.
Mijn bruine ogen staren in haar groene. ‘Pardon?’
‘Mijn naam is niet Lala,’ herhaalt ze. ‘Ik heet Ella McGraw. Blake noemt me altijd Lala.’ Ze begint te huilen. ‘Waarom zou hij dit nou doen?’
Ze is verliefd. Dat zijn ze altijd. ‘Ella,’ begin ik, mijn toon rustig. ‘Blake is niet wie jij denkt dat hij is.’
‘Hij zei dat hij van me hield!’ snikt ze. ‘Hij zei dat hij ons samen zag, in de toekomst. Ik moest gewoon wat geld voor hem maken, en hij zou voor de rest zorgen. We zouden rijk zijn later, we zouden gelukkig zijn.’ Ze haalt diep en trillerig adem maar de tranen blijven over haar wangen stromen. ‘Ik dacht echt dat hij van me hield!’
‘Merkte niets over zijn acties met andere meisjes?’ vraag ik voorzichtig.
‘Natuurlijk wel,’ zegt ze, een bittere toon in haar stem. ‘Maar ik dacht altijd… ik dacht altijd dat het niks was. En als ik hem ermee confronteerde, zei hij dat het niks was, dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Dat ik me dingen in mijn hoofd haalde die niet waar waren. Ik geloofde hem.’ Ze grinnikt. ‘Hoe stom kon ik zijn.’
Ze kijkt me aan, haar ogen dik en rood van het huilen. ‘Hij was zo lief voor me. Hij kuste me alsof ik van glas was. Hij hield me vast alsof hij me niet meer los wilde laten. Ik zag aan zijn ogen dat hij het haatte als ik met andere jongens praatte. Het leek echt alsof hij de rest van zijn leven met mij wilde doorbrengen.’
Ik knik in begrip. Het lijkt er inderdaad op dat Blake, zoals ze hem noemt, echt verliefd op haar is. Maar dat weet je nooit met loverboys. Het zijn namelijk geweldige acteurs.
‘Ella,’ zeg ik zacht. ‘Hoe is jouw thuissituatie?’
Ella snikt. ‘Ze vonden Blake vreselijk. Ze wilden dat ik niet meer met hem omging. Daarom deed ik dat stiekem wel. Toen mijn moeder mij en Blake een keer ontdekte op mijn balkon, toen hij me een afscheidskus gaf, werd ze zo kwaad dat ze me heeft geslagen. Ik heb meteen mijn spullen gepakt en ben weggelopen. Toen ik een dag weg was heb ik Blake gebeld, die me ophaalde.’
‘En de relatie tussen je ouders?’ vraag ik. ‘Ruziën ze veel?’
Ella knikt. ‘Ja. Dat deden ze al veel, maar toen ik met Blake kreeg, werd het erger.’
Ik knik langzaam. Ze zucht.
‘Zou ik Blake mogen zien?’
Ik knik weer, zeg, ‘Verhoor afgelopen om… 11:23.’ En druk op het knopje van de recorder.
Dan sta ik op, pak Ella’s hand en neem haar mee.
Niet veel later zitten we een zwarte BMW op weg naar het ziekenhuis.
‘Ben je zenuwachtig?’ vraag ik. Ella schudt van nee.
‘Nope. Eigenlijk wil ik hem slaan, maar ik wil eerst zijn reactie zien.’
‘Oh, trouwens,’ ik schud haar hand. ‘Ik ben Rachel trouwens.’
Ella glimlacht. ‘Ik dacht dat je “R” heette.’
‘Zo heet ik ook,’ zeg ik glimlachend. ‘Maar normaliter is het Rachel.’
Ella grinnikt zacht. Ze ziet er vrolijker uit dan eerst, maar haar ogen stralen nog steeds uit dat haar hart gebroken is.
De chauffeur stopt voor de ingang van een groot, wit-met-grijs-en-zwart gebouw. Ik stap uit de BMW en Ella ook. Zenuwachtig staart ze naar het gebouw. Ik geef haar een kneepje in haar schouder.
‘Kom mee,’ zeg ik zacht en we lopen het ziekenhuis binnen.
Eenmaal bij de balie kijk in Ella aan. Ze schraapt haar keel. ‘Wij zijn hier voor Blake Smith.’
De vrouw met het pornoblond gebleekte haar en de foute roze lipstick typt razendsnel de naam in.
‘Sorry, maar hij mag geen bezoek hebben.’
Haar stem klinkt als nagels op een krijtbord. Mijn arme oren.
‘Sorry, maar is hij in kritieke toestand?’ mijn hart klopt in mijn keel. Heb ik iemand in kritieke toestand gebracht? Nee toch? Zeg alsjeblieft nee!
Het wijf typt nog wat in, en antwoord dan met die irritant hoge stem: ‘Nee.’
‘Waarom mag niemand hem dan bezoeken?’ vraag ik, mijn stem scherp. Vanbinnen ben ik zeer opgelucht, maar vanbuiten laat ik dat niet zien.
‘Hij is onder politiebescherming.’
Bescherming m’n neus.
‘Goed,’ zeg ik en ik laat mijn penning zien. De ogen van de vrouw verwijden.
‘Oh, juffrouw Walker- natuurlijk, kamer 32, afdeling B, derde verdieping.’
Als we in de lift staan begint Ella echt heel nerveus te worden.
‘Hij staat onder politiebescherming?’ vraagt ze, haar ogen bezorgd. ‘Is hij wel veilig?’
‘Zou je je niet eerst zorgen maken over jouw veiligheid, anders dan die van hem?’ vraag ik rustig.
‘Oh, juist. Maar hij staat onder politiebescherming?’
‘Ik denk eerder dat hij in de gaten wordt gehouden door de politie. Er staan vast politieagenten voor en in zijn kamer.’ Zeg ik.
‘Oh.’ Zegt ze.
Het is even stil.
‘Maar zal hij niet kwaad op me zijn?’
Ik onderdruk de neiging om diep te zuchten. ‘Waarschijnlijk wel, aangezien je hem hebt verraden. Maar geen nood, hij zal waarschijnlijk kwader op mij zijn dat dat ie op jou is, aangezien ik degene ben die hem heeft neergeschoten.’
‘Juist…’ mompelt ze. De lift stopt met een zachte ping en de deuren schuiven open. We stappen de derde verdieping op en lopen in de richting van afdeling B in stilte.
Als we eindelijk bij kamer 32 aankomen, met twee agenten die de wacht houden voor de deur, worden Ella’s knokkels wit.
‘Gaat het echt wel?’ vraag ik, terwijl ik mijn penning aan de twee nieuwsgierige maar serieuze agenten laat zien.
Ze knikt. De agent die rechts staat – met donker haar en hazelnootkleurige ogen – doet de deur voor ons open en knikt.
Eenmaal in de kamer zit een andere agent met grijzend donkerblond haar een krant te lezen. En aan de muur, bij de raamkant, staat een ziekenhuisbed waar een jongen in ligt met een tekenblok op schoot. Hij kijkt naar buiten. De piercing in zijn neus is eruit.
‘Blake,’ mompelt Ella.
De jongen met het Mohawk-kapsel kijkt op en zijn blauwe ogen worden zo groot als schoteltjes. Hij zegt niets en lijkt nerveus.
Dan schiet zijn blik naar mij. Angst neemt de nervositeit in en hij grijpt de steriele witte dekens vast. Hij bijt op zijn lip.
Ik loop naar hem toe en ben me bewust van agent achter me die gaten in mijn rug brandt. Ik negeer hem en kijkt met een gezicht van ijs naar de zogenaamde Blake.
‘Hoe voel je je?’
Blake kijkt me onbeweeglijk aan. Dan spreekt hij.
‘Ik heb me wel eens beter gevoeld.’
Ella staart naar haar voeten.
‘Waarom zijn jullie hier?’ vraagt hij, terwijl hij zijn blik op Ella richt. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat het je spijt dat je de FBI hebt gebeld?’
Ella zegt nog steeds niets.
‘Nee,’ zeg ik. ‘Ella vertelde me dat ze je wilde zien.’
‘Dat ze mij wilde zien?’ Blake lacht schamper. ‘Zij heeft er deels voor gezorgd dat ik nu hier lig en onder arrestatie sta bij de politie. Als ze echt van me hield had ze nooit het Project geïnformeerd. Als ik in haar schoenen stond en zij in de mijne, had ik het niet gedaan.’
‘Dus je houdt van haar.’ Zeg ik.
‘Ja.’
‘Als je echt van haar hield had je haar nooit in de prostitutie gestopt.’ Zeg ik, mijn stem akelig kalm.
Blake’s azuurblauwe ogen staren me aan.
‘Sommigen van ons doen het niet voor de lol.’ Zegt hij. ‘Sommigen hebben het nodig.’
‘Wat?’ vraag ik. ‘Wat hebben ze nodig?’
‘Het geld,’ zegt hij, als of het zo klaar als een klontje is. ‘Weet jij hoeveel we betaald krijgen? Geen wonder dat zoveel jongens dit vak overwegen.’
‘Jij noemt een loverboy zijn een vak?’ vraag ik.
‘Het is een baan,’ antwoordt hij. ‘En je moet er goed in zijn. Het is dus een vak. Oh, trouwens, succes.’
In een flits denk ik terug aan de jongen met het blonde haar, uitzonderlijke ijsblauwe ogen en het lipringetje. Hij wenste me ook succes.
Blake kijkt naar Ella, die haar blik nog steeds op haar voeten heeft gericht.
‘Het spijt met Lala,’ zegt hij zacht. ‘Het spijt me echt.’
Ella kijkt omhoog zodat haar groene ogen de zijne ontmoeten.
Het blijft stil.
De agent kucht.
Dan stapt Ella naar voren en haalt uit.
De pets die door de kamer galmt, laat de agent grinniken. Blake kijkt Ella met enorme ogen aan en wrijft met zijn hand over zijn rode wang.
‘Wa-’
‘Ik haat je.’
‘I-’
‘Waag het niet om nog één woord te spreken.’ Gromt Ella, en ze heft haar hand nog een angstige ogen naar Ella kijkt. Blake zwijgt en slikt. ‘Je hebt me verliefd op je laten worden. Je hebt me laten geloven dat je van me hield. Je hebt me seks laten hebben met mannen van verschillende leeftijden en de meesten waren ouder dan veertig. Je hebt me gedrugged. Je hebt zelf seks met me gehad, verdomme, en nu bied je je excuses aan!?’
Vreemd genoeg is het grappig om te zien.
Ik excuseer me uit de kamer terwijl Ella nog steeds Blake uitfoetert, zeg tegen de agent bij de deur dat Ella met de zwarte BMW die voor de ingang van het ziekenhuis staat naar huis gebracht kan worden, en loop de gang op, om op weg te gaan naar mijn eigen huis.
De komende dagen gaan zoals altijd. De drukte op het kantoor, de missies, het kalmeren en verhoren van de meisjes, en het verhoren van de eventuele gevangen loverboys.
Maar vreemd genoeg zag ik steeds die jongen met het blonde haar, blauwe ogen en het lipringetje rondrennen. En hij ontsnapt altijd.
Eén van de bevrijdde meisjes vertelde me dat hij Luke Hemmings heet. Hij is de meest timide van alle jongens en doet ook bijna niets met je, maar hij is goed. Een goede vriendin was voor hem gevallen en ze praatte elke nacht met haar over Luke “met die prachtige glimlach en die verbazingwekkende blauwe ogen en dat zachte blonde haar”.
Een maand later zat ze in de prostitutie en twee maanden later was ze door de baas van het huis vermoord doordat ze zich verzette tegen één van de klanten.
Niet alleen omdat, maar ook omdat hij constant door mijn hoofd scheurt ben ik vastbesloten hem te vangen en te verhoren.
Ik kijk overal op. Facebook, Twitter, Instagram…
Bless the internet.
Blijkbaar houdt hij van pinguïns, kan hij gitaar spelen, zingen, is 18, en komt uit Australië.
Oké, ik beken: ik heb een zwak voor jongens met een Brits accent. En zelfs een nog groter zwak voor jongens met een Australisch accent. Lets me go weak in the knees. Vooral als ze kunnen zingen.
Ik klik een filmpje aan op zijn Insta waarin hij met een vriend Michael en liedje zingt en speelt.
Ohmygod.
Ik ben verandert in een plasje met feels aan de voet van mijn Ikea bureaustoel.
Fee, een kennis van me van dit kantoor, vraagt of het met me gaat.
‘Ja hoor,’ zeg ik, terwijl ik snel instagram wegklik. ‘Hoezo?’
‘Oh, gewoon.’ Fee grijnsde schaapachtig. ‘Je bent gewoon nogal rood.’
Na haar een boze blik te hebben toegestuurd(mijn wangen branden nog steeds) ga ik verder met mijn werk.
A.k.a. Luke’s verdere social media checken.
Nadat mijn uren van vandaag zijn afgelopen, loop ik naar de parkeergarage waar mijn auto(van de zaak, wel te verstaan) staat. De garage is praktisch leeg. Mijn voetstappen echoën door de betonnen ruimte. Als ik bijna bij mijn auto ben, hoor ik iemand grinniken.
Het pistool dat ik altijd in mijn handtas houd is er in een flits uit. Ik richt hem op de jongen, of man, die tegen mijn witte VW staat aangeleund. Hij is gekleed in een zwarte, redelijk strakke broek en een Nirvana shirt. Hij heeft zijn blik op zijn converse gericht en heeft een baseballcap op, dus ik kan niet zien wie het is.
‘Wie ben je en wat doe je hier.’ Zeg ik, mijn stem scherp, koud, en ondoorgrondelijk.
De jongen/man grinnikt weer. ‘Alsof jij dat niet zou willen weten,’ zegt hij nonchalant, al mis ik de scherpe toon in zijn stem niet. Hij heeft een Australisch accent.
AUSTRALISCH. ACCENT.
Mijn hoofd slaat op hol. Ik haal diep adem. ‘Laat je gezicht zien.’
De jongen kijkt omhoog.
Blond haar dat onder zijn pet uit piekt. Felblauwe ogen. Lipringetje. Brede grijns.
You have to be kidding me.
‘Rachel Skyler Walker,’ zegt hij langzaam, terwijl hij zich van mijn auto afduwt en kalm naar me toe loopt. ‘17. Werkt voor de FBI, afdeling I-don’t-give-a-fuck, met een vader die het opperhoofdje van de FBI is. Slim, sterk, behendig. Heeft al talloze meisjes gered, en loverboys gevangen.’
Mijn handen trillen. ‘Kom niet dichterbij,’ zeg ik, en ik probeer kalm te klinken. Hij lacht. Ik geef hem gelijk, zelfs ik kon de paniek in mijn stem horen.
‘De eerste die je had neergeschoten, was Blake. En daarna was je beduusd. Je kon niet geloven dat jij iemand had neergeschoten. Wellicht niet vermoord, maar je had hem flink verwond.’ Luke houdt zijn hoofd scheef. ‘Ik heb hem gezien in het ziekenhuis. Hij was lijkbleek.’
Ik houd mijn mond dicht, een stil bevel dat hij verder moet gaan.
‘Anyway,’ hij grijnst. ‘Ik heb je een beetje… geobserveerd. Ik mag zeggen dat je heel mooi ondergoed draagt. Rood kant is-’
‘Ho. Wacht. Je hebt me zien om-’
‘Grapje.’ Luke lacht. ‘Maar ik heb wel gemerkt dat je veel op social media zit. Vooral mijn accounts.’
‘Hoort bij mijn-’
‘Yeah, whatever.’ Hij rolt met zijn ogen. ‘Het “hoort bij je baan”, natuurlijk. Maar goed. Jij zit veel op mijn accounts, ik op de jouwe. En ik moet zeggen, Rae Rae, je bent leuk. Of misschien net wat té leuk.’
‘Ik snap je niet.’
‘Zie,’ zei Luke, ongeduldig. ‘Sommige jongens doen het omdat ze het leuk vinden. Ze houden ervan om macht te hebben over een onschuldig, knap meisje die ze volledig in hun netten kunnen vangen. Andere jongens, daarintegen, moeten het doen. Ik heb een familie in Australië, Rachel. Het geld dat ik verdien in een kroeg als bartender gebruik ik om de huur van mijn appartement te betalen. Het geld dat ik verdien met meisjes in de prostitutie te brengen gaat voornamelijk naar mijn familie, dan naar mijn kleding, en dan naar cadeautjes voor de meiden die ik moet ronselen.’
‘Wat heb ik daar mee te maken?’ vraag ik, paniekerig.
Luke zucht. ‘Een jongen met mijn baan mag geen meisje leuk vinden. Maar dat is juist het probleem. Ik vind je leuk.’
‘Dus..?’
‘Help me, Rachel. Help me aan een nieuwe baan en geef me een kans.’
‘Waarom zou ik dat doen? Ik ken je niet eens.’
‘Je kent me wel, Rachel. Op dertien jarige leeftijd ging je met je vader op vakantie naar Australië. Eén van de weinige vakanties. Achteraf bleek dat een missie van je vader te zijn. Je was kwaad op hem, weet je nog?’
‘Maar wat voor rol speel jij daar dan in?’
‘Je ontmoette een jongen die als liftboy werkte in het hotel waar je verbleef. Hij was een jaar ouder dan jij, veertien. Jullie werden bevriend.’
Er ging een lichtje aan in mijn hoofd. ‘Je gaat me niet vertellen dat jij Pingy-boy bent.’
‘Doe ik wel.’ Hij grijnst. Hij spreidt zijn armen. ‘Dus, Rach, geef je me een kans?’
En dat deed ik.

EN!???
Ik hoop dat je het leuk vindt
Het was echt geweldig om te schrijven. Ik was helemaal in ma world toen ik merkte dat ik zo'n 2650 woorden had. Ik ging ff wat minder schrijven(ik plande tot meer, een zoen enzo) omdat ik anders zeker wist dat ik op 5000 woorden uit zou komen. 3312(volgens Word, zonder dit stukje) is ietsjes beter, niet?
xx!

Reacties: