FanFic.nl

Mijn rol

Zwarte bretels en heel veel roze

Ik de wereld van wit licht, tenminste het zou zo de wereld van wit licht kunnen zijn, heeft het horloge nog steeds de achteruit versnelling goed te pakken.
“Doe het om”� zegt de stem in mijn hoofd.
“Wat?”� zeg ik zonder erbij na te denken.
“Het horloge”� antwoord de stem.
Zonder verder vragen te stellen aan de stem of me af te vragen WHAT THE HELL! er aan de hand is hang ik de ketting met het horloge om mijn nek.
Zodra ik de ketting heb losgelaten vlieg ik naar achter alsof iemand mijn een harde duw heeft gegeven. Al het wit om mij heen verdwijnt en ik kom op twee voeten terecht.
Ik kijk verbaast om mijn heen.
Ik sta voor een veel te zoetsappig roze café met hartvormige ramen en iets dat op een kattenbeeldje lijkt op het dak.
De heg om het café is keurig bijgehouden en het stenen pad, naar het café, waar ik op sta, is aangeveegd.
Ik kijk naar het horloge. Dat nu rustig vooruit tikt alsof er niets gebeurt is. Ik hang het horloge veilig om mijn nek en zorg ervoor dat hij onder mijn paarse T-shirt valt.
Ik kijk naar mijn echte horloge. Zo te zien is hij kapot. Ik haal hem van mijn pols af en stop hem in mijn broekzak.
Ik kijk nog eens om mij heen.
Ik weet niet waarom of hoe ik hier ook gekomen ben maar ik weet wel dat ik dit café niet herken en zo snel mogelijk een punt moet opzoeken waar ik het wel herken. Een plek waar alles normaal is en niet zoveel roze.
Ik draai mij om als er achter mij iets tegen mij word gezegd.
“Welkom in café Mew Mew!”�
Hè?
Ik wend me naar het meisje achter mij die het zei. Ze heeft bruine ogen en stijl rood haar waar een typisch serveersters haarband ik zit. Ze draagt een rood serveersters jurkje met een kleine roze strik op haar borst, daar overheen een wit schort dat net als het café zelf ook zoetsappig is omdat op de plaats waar normaal dingen op staan zoals: “Hier is de kok!”� of “Super kok!”�, is in een hartvormig kussentje bevestigd. Het witte schort is van achteren op de hoogte van haar taille met een grote witte strik vastgemaakt. Ze kijkt mij glimlachend aan.
Er schiet mij maar een ding te binnen.
Te zoet.
Maar ik concentreer me weer op wat ze tegen mijn probeerde te zeggen.
“Sorry dat verstond ik niet”� zeg ik.
Haar glimlach gaat haperen. Alsof ze niet meer weet of ze wel of niet moet lachen. Ze kijkt mij niet begrijpend aan.
“Welkom in café Mew Mew”� zeg ze nog eens.
Wat voor taal ze ook spreek, ze spreekt in ieder geval geen Nederlands. Ik besluit het in het Engels te proberen.
“Pardon me?”� vraag ik.
Ze kijkt me een paar tellen verward aan. Ze draait zich om naar de open deur van het café, waar ze door naar buiten is gekomen en roept: “Shirogane! Akasaka! Ik begrijp dit meisje niet!”�
Ze spreek ook geen Engels. Misschien Frans?
Maar voor ik iets in het Frans kan vragen stappen er twee jonge mannen naar buiten.
De oudste, zo te zien, stap met een glimlach op zijn gezicht op mij af.
Hij heeft bruine ogen en lang bruin haar dat hij in een lange staat achter hem aan zwaait. Hij draagt een wit overhemd met zakelijke zwarte strik en een zwarte broek met zwarte bretels.
“Hallo, ik begrijp dat je geen Japans spreekt. Is dat echt zo?”� zegt hij.
Ik snipper een paar keer met mijn ogen uit onbegrip.
Hij lacht.
“Dat beschouw ik maar als een ja.”�
“Akasaka, volgens mij sprak ze net Engels, of te minste het klonk zo”� zeg het meisje.
“Kan je nog steeds geen Engels?”� vraag de jongere, jonge man.
Het meisje kijkt heb boos aan. “Inderdaad, hoe zo?!”�
“O, gewoon zomaar.”� De jongen grijnst boosaardig.
Ik kijk nu naar hem.
Hij heeft blauwe ogen en blond, wild, kort, haar. Hij draagt een zwart vest zonder mouwen waar zo te zien niets onder zit. Hij draagt ook een witte broek met zwarte bretels. Maar hij draagt de bretels niet zoals ze horen.
Bij zijn schouders zijn ze afgezakt, dat een stoere en nonchalant beeld geeft.
Ik schrik een beetje als de ouder jonge man plotseling tegen mij gaat praten.
“Do you speak English?”� vraagt hij.
Eindelijk! Iets dat ik wel versta.
“Yes, I do. What did she say, just now?”�
De oudere, jonge man wend zich naar het meisje.
“Wat zei je daarnet tegen haar?”�
“Welkom in café Mew Mew. Meerdere keren.”�
Hij lacht.
“She says welcome in the Mew Mew pub.”�
“O.”� Ik wordt rood. Zelf zo iets makkelijks versta ik niet in het Japans.
Ik durf de jonge man niet meer aan te kijken. Misschien vind hij mij wel vreeslijk dom. Ik staar naar de grond.
Hij moet het gezien hebben want hij steekt zijn hand uit en zegt:
“My name is Keiichiro Akasaka.”�
Ik vraag mezelf af of ik die naam ooit goed uit zou kunnen spreken.
Ik schud beleef zijn hand en stel mezelf voor:
“My name is Mo.”�
Ik kan mezelf wel voor mij kop slaan. Ik ben zo gewend dat iedereen me bij mijn bijnaam noemt op school dat ik mezelf met die naam heb voorgesteld.
Ik krijg altijd van die vragen zo als: “Waarom Mo?”�, omdat het zo rare naam is in het Nederlands. Waarop ik meestal antwoord: “Lang verhaal.”� Dat trouwens nog waar is ook. En aangezien de meeste mensen geen zin hebben om naar mijn lange, saai uitleg te luisteren geven ze het snel op.
Maar omdat Akasaka of zo mij niet raar aankijkt of zelf niet de vraag stelt waarom ik zo heet blijkt dat Mo een normaal klinkende naam is in het Japans. Zeker als je het met zijn naam vergelijkt.
Het roodharige meisje komt op mij af en stelt zich ook voor.
“Akasaka, hoe zeg ik: ‘Ik heet Ichigo’ in het Engels?”� vraag ze.
“My name is Ichigo”� zegt Akasaka.
Ik kijk hem niet begrijpen aan. Hij zij niet nog dat hij Akasaka heette.
Het meisje pakt mijn hand, schud hem en zegt:
“My name is Ichigo.”�
Hieruit begrijp ik dat ze vroeg hoe ze zichzelf moest voorstellen.
Eigenlijk wel een slechte zaak dat ze geen Engels kan. Ze ziet er namelijk niet ouder dan ik uit. Ik schat dat ze 13 is.
De ander jongen komt niet op mij af mar stelt zich voor op een afstand, alsof het hem eigenlijk niet zoveel kan schelen dat handden schudde een goed indruk maakt.
“My name is Ryou Shirogane. But you can call my Shirogane.”�
En ik dacht dat mijn naam raar was. Dat valt vergeleken met deze namen behoorlijk mee.
Shirogane kijkt me aandachtig aan. Dan zegt hij:
“So, way are you in Japan?”�

Reacties: