FanFic.nl

A Beautiful Strenght: Ballet

Hoofdstuk 2: De bosnimfen

Ik voel harde grond onder me. Mijn hand doet pijn van de val. Ik durf niet te kijken wat er van ons huis over is. Dadelijk is er niets meer van ons huis over. Dan dringt er iets tot me door. De muffige geur van de zolder is weg en heeft plaatsgemaakt voor de frisse geur van bomen. Mijn handen betasten zacht waar ik op lig. Zand. Snel doe ik mijn ogen open. Ik lig op een zandpad. Iets verderop ligt een stuk mos. Ik ga rechtop zitten. Overal om me heen zijn bomen. Dan kijk ik omhoog. Ik ben naar beneden gevallen, maar ik zie niets anders dan een hemelsblauwe lucht. Er is zelfs geen wolkje te zien, waar ik uit kan zijn gevallen.
Dan pas komt het besef dat ik nergens meer heen kan. Ik ben ergens beland en heb geen flauw idee waar en hoe. En nog het belangrijkste hoe kom ik weer thuis? Ik blijf rondjes draaien en zoeken naar iets wat ik nog niet heb gezien. Dan zak ik tegen een boom aan.
‘Hoe kom ik hier weg?,’ fluister ik tegen mezelf.
‘Hoe ben ik hier in godsnaam terecht gekomen?’ Dan herinner ik de woorden van mijn oma op het briefje. Laat je leiden in een wereld waar je jezelf en anderen leert vertrouwen. Zou ze deze wereld bedoelen? Zou ze hier ook ooit zijn geweest? Maar waar moet ik dan heen?
‘Hier blijven zitten heeft geen zin,’ spreek ik mezelf streng toe. Ik sta op en kijk nogmaals om me heen. De bomen lijken allemaal hetzelfde. Wat als ik nu de verkeerde kant op loop?
Dan waait er een kort briesje. Een paar blaadjes bewegen aan de takken. Dan laten ze los en gaan met de wind mee. Het lijkt net of de wind me de weg wil wijzen. Dat is het raarste wat ik ooit heb gedacht, maar ik besluit maar op mijn instinct af te gaan. Hier blijven zitten, heeft ook geen enkele nut. Zachtjes begin ik mee te lopen met de richting van de wind. De blaadjes lijken wel voor me uit te dansen. Heel zachtjes hoor ik de wind fluiten. Of verbeeld ik me dat maar?
Ik zweer dat ik steeds duidelijker het fluiten van de wind hoor. Of is dat de wind niet? Naast de wind hoor ik nu nog meer instrumenten. Al deze verschillende geluiden beginnen een melodie te vormen. Dan stopt de wind met blazen. De blaadjes die ik volgde, vallen op de grond. Toch gaat de muziek door. Ik sluit mijn ogen en blijf even naar de muziek staan luisteren. Dan wordt de muziek zachter. Hij lijkt zich te verplaatsen. Snel doe ik mijn ogen open en begin te lopen. Steeds sneller en sneller in de richting van de muziek. Waar muziek is, zijn mensen. En mensen heb ik nu nodig. Ik moet weten waar ik ben. De muziek wordt weer luider en ik ga rustiger lopen om op adem te komen. Rennend bij een stel mensen aankomen, is ook geen gezicht. Terwijl ik rustig op adem kom, loop ik nog steeds richting de muziek. Ondertussen ben ik al duizenden bomen tegen gekomen en vormen de bomen om me heen nog steeds een dicht woud. Ik begin bewondering te krijgen voor de grootte van het woud.
Dan zie ik ze. Even wordt ik benomen door de het meest prachtige dat ik ooit heb gezien. Voor me staan zes jonge vrouwen in prachtige doch simpele huidskleurige jurken. Alle jurken zijn net iets anders afgewerkt, maar allemaal met donkerbruine linten. In hun haren zitten vlechten met bloemenkransen. Hun lichamen lijken synchroon te bewegen. Ze draaien prachtige rondjes om de bomen heen om in het midden weer bij elkaar te komen. Ze springen zo mooi met een arabesque. Hun benen zijn prachtig gestrekt en hun handen raken elkaar net niet in het midden. Dan zetten ze wat stapjes naar buiten en draaien een simpele pirouette. Ze springen weer naar het midden voordat ze dan weer volledig uit elkaar verdwijnen. Ik kan niet meer alle vrouwen in mijn zicht houden. Mijn hoofd gaat heen en weer om ze allemaal te kunnen volgen. Plots staat een van de danseressen voor mijn neus. Ze houdt haar hand uitnodigend voor me op. Even aarzel ik. Zou ik met ze mee kunnen dansen? Dan kijk ik naar mijn voeten. Ik heb prachtige spitzen aan. Dan pak ik vastbesloten haar hand vast. Even plezier hebben, kan toch geen kwaad? Voor ik het weet maak ook ik een prachtige draaien in de lucht naar een kring. We maken een kleine sprong naar rechts en maken dan een attitudedraai. Ik weet niet precies hoe lang ik al met de vrouwen meedans, maar moe lijk ik niet te worden. In de lessen is dat wel anders. Plots beginnen ze te giechelen.
‘Hoe heet je?’ vraagt het meisje dat mijn hand heeft gepakt.
‘Clara,’ antwoord ik een tikkeltje verlegen. Haar stem klinkt zoet en zacht.
‘Ik heet Adriana, een bosnimf’ lacht ze terug. ‘Ik heb je hier nog nooit gezien. Waar kom je vandaag?’ Ik stop voor een seconde met dansen en probeer dan weer in te vallen. Helaas verloor ik door die seconde de flow en blijf een beetje uit het ritme.
‘Ik weet niet waar ik vandaan kom en hoe ik hier ben gekomen. Ik weet alleen dat ik naar huis wil en ik weet niet hoe.’
‘Misschien heb ik wel een oplossing voor je.’ Ze stopt echter niet met dansen en ze praat ook niet verder. Na een tijdje begin ik mijn geduld te verliezen.
‘Wat is je oplossing?’ vraag ik dan maar.
‘Sst. Wacht nu maar af.’ Ik voel me ongeduldig worden. Hier heb ik toch niets aan. Ik kijk om me heen. Ik kan ook gewoon aanlopen. Maar hoe kom ik dan thuis? Misschien weet ze wel iets, want als ik nu niet luister, weet ik helemaal niets. Waarschijnlijk vertelt ze me het toch zo en dan kan ik weg hier.
Helaas vertelt ze het niet zo en begint de zon al langzaam onder te zakken. Met het dansen om de bomen in cirkeltjes, ben ik al een tijdje gestopt. De bosnimfen gaan echter nog gewoon door.
‘Kom het is tijd,’ zegt Adriana dan. Ze reikt me weer haar hand. Ik pak die aan en ze trekt me mee het bos in.

Reacties: