FanFic.nl

De Langste Nacht (A Long Night at Camp Blood)

2: Zwemmen in Crystal Lake.

Lina stapt uit de auto en haalt haar koffer uit de kofferbak. Ze sjouwt ermee naar het houten huisje waar ze gaan overnachten. Er komt een man aanlopen.
"Hey meiden!" zegt hij vrolijk.
Lina kijkt op.
"Bent u meneer Dorf?" vraagt ze.
De man knikt. "Jep, ik ben jullie begeleider."

Al snel hebben Fati, Sara en Remma hun koffer ook uit de auto gehaald en rennen naar Lina toe. Nadat ze zich allemaal hebben voorgesteld gaan ze het huisje in. Het is een simpel huisje, alles is van hout. Er staat een bank, een tafel, een televisie.. Eigenlijk alles wat je nodig hebt om het goed te hebben.
"Kijk," zegt Dorf.
Hij loopt naar een andere kamer gevolgd door Lina, Fati, Sara en Remma die inmiddels hun koffers al op de grond gegooit hebben.
"Hier staan de bedden."
Er zijn twee slaapkamertjes naast elkaar. De kamertjes zijn erg krap, en in elke slaapkamer staan twee bedden vlak naast elkaar.
"Dat komt mooi uit," zegt Remma. "Ik slaap hier!"
Ze laat zichzelf op het al opgemaakte bed vallen.
Lina springt snel ook de kamer in. "En ik hier!"
Fati en Sara kijken elkaar aan.
"Nou, blijkbaar slapen wij bij elkaar," zegt Fati lachend.
Sara knikt en loopt samen met Fati het andere kamertje in. Lina zucht.
"Ik ben nu al moe."
"Hé!" roept Sara vanuit de andere kamer. "Wij hebben lekker een raam!"
"Gefeliciteerd!" schreeuwt Lina terug.
Meneer Dorf lacht.
"Dat komt wel goed met jullie," zegt hij. "Hey, ik denk dat jullie het wel kunnen redden samen, hè? Ik slaap in het huisje tegenover jullie, als je door het raam kijkt kun je het zien, dus als er iets dan roepen jullie maar."
Lina steekt haar duim omhoog.
"We zijn tenminste niet verdoemd," zegt Remma.
Meneer Dorf kijkt haar even verbaasd aan. Dan haalt hij zijn schouders op.
"Nou, ik zie jullie wel weer. Doei!"

Lina zit op de bank.
"Wat zullen we gaan doen?" vraagt ze.
Remma heeft net haar koffer leeggehaald en gaat naast haar zitten.
"We kunnen dadelijk even dit kamp gaan verkennen.."
Sara en Fati komen ook de kamer inlopen. Fati loopt ook de kamer in.
"Zeg jongens, vinden jullie het niet vreemd dat wij de enigen zijn op dit hele park?" vraagt ze bezorgd.
Lina lacht. "Nou, het verbaasd me niks hoor! Wie wil hier nou op kamp?"
"Nou, wij," reageert Remma.
Sara knikt. "Ja, inderdaad. Maar je hebt gelijk Lina, we kunnen wel even gaan wandelen."

Lina, Remma, Sara en Fati lopen langs het meer.
"Het is wel érg rustig, hè jongens?"
Lina richt zich op Fati. "Je ziet overal spoken, Fati. Geniet maar gewoon van de heerlijke rust.."
Fati zucht en kijkt dan naar het meer.
"Zullen we dalijk gaan zwemmen?" vraagt ze.
De rest kijkt op. "Mij best, ik heb m'n zwemspullen wel bij me," antwoordt Sara.
Remma en Lina knikken ook. Snel keren ze terug naar hun huisje om zich om te kleden.

Lina is de eerste die het water in springt.
"Het is lekker jonges! Kom erin!"
Remma rent ook het water in gevolgd door Sara. Fati loopt voorzichtig het water in en went langzaam aan de temperatuur. Lina zwemt dichter naar het midden van het meer.
"Hier voel je de grond niet meer!" roept ze.
Remma zwemt ook naar haar toe. Sara blijft bij Fati.
"Hey Lina, zullen we doen wie het langste z'n adem in kan houden?" vraagt Remma.
Lina knikt.
"Oké! 3.. 2.. 1.. NU!"
Lina en Remma verdwijnen allebei onder water. Lina doet voorzichtig haar ogen open als ze onder water is. Ze ziet iets glinsteren op de bodem van het meer maar kan niet goed zien wat het is. Nieuwsgierig zwemt ze naar beneden en pakt het op. Snel komt ze boven water.
"Ha! Ik heb gewonnen!" zegt Remma vrolijk.
Lina kijkt haar aan.
"Oh, gefeliciteerd. Maar ik heb de prijs."
Ze houdt het voorwerp wat ze gepakt heeft boven water. Het is een kubus met goudkleurige tekens erop.
"Wow vet!" Remma probeert het af te pakken maar Lina houdt het ver bij haar uit de buurt.
"Jongens!" roept ze naar Fati en Sara. "Ik heb iets gevonden!"
Fati en Sara kijken op. Ze zien het glanzende ding dat Lina vast heeft.
"Wow wat is dat?!" roepen ze. Lina zwemt snel terug naar de kant.
"Kijk!" ze laat de kubus aan Fati en Sara zien.
"Oh, mag ik het eens vasthouden?" zegt Sara.
Lina schudt haar hoofd en houdt het voorwerp dicht tegen zich aan.
"Mijn kindje," zegt ze met een kleuterachtige stem.
Fati lacht erom. Remma is ook naar de kant komen zwemmen.
"Het lijkt op een doosje," zegt ze.
Lina tikt tegen de kubus aan. "Maar het is niet hol."
Ze bekijkt het blok goed. De tekens die erop staan zijn wel erg mooi.. Met beide handen houdt ze het vast en ze glijdt er langzaam overheen met haar vingers. Ze draait de kubus een kwartslag en ziet een cirkel staan. Maar net als ze haar duim erop wil leggen wordt ze onderbroken.
"Ik krijg het koud jongens.." zegt Fati. "Zullen we terug gaan?"
Lina kijkt verschrikt op. Ze voelt zich alsof ze net wakker wordt uit een trance. Sara knikt.
"Ja is goed. En trouwens, het is toch bijna tijd voor middageten."

Het is avond geworden en Lina, Remma, Sara en Fati zitten buiten rond een kampvuur met meneer Dorf. Lina roostert marshmallows op het vuur terwijl Sara worstjes aan het braden is.
"Ik zal jullie een belangrijk stukje geschiedenis vertellen over dit kamp," begint Dorf. "Erm, kunnen jullie een beetje tegen griezelverhalen gebaseerd op een waar gebeurd verhaal?"
Lina kijkt rond.
"Ik denk het wel," zegt ze droog.
De rest knikt ook. Alleen Fati lijkt een beetje te twijfelen.
"Nou," zegt Dorf. "Zo'n 40 jaar geleden is er een jongetje verdronken in dat meer."
Lina's ogen worden groot.
"Daar zwommen we toenstraks in!"
Iedereen begint te walgen.
"Had u dat niet wat eerder kunnen zeggen?!" reageert Sara half kotsend.
Meneer Dorf schudt lachend zijn hoofd.
"Oh sorry."
Als iedereen uit gewalgd is gaat hij verder.
"Het lichaam van de jongen is nooit teruggevonden.. Zijn naam was Jason. Jasons moeder werd 20 jaar later met haar hoofd eraf gehakt gevonden aan de rand van het meer."
"Wat the fak!??!" zegt Lina. "Is dat echt serieus?!"
Meneer Dorf knikt.
"Ja, en nu komt het enge: legendes gaan dat Jason hier nog steeds rond dwaalt en dat hij iedereen die hier komt vermoordt zonder reden.."
Even staart iedereen voor zich uit.
"Maar dat is natuurlijk maar een legende," zegt Dorf dan. "Net als dat verhaal over de Springwood Slasher. Weet je wel? Die ene kindermoordenaar die verbrand was en zogenaamd 'voortleefde' in de dromen van mensen.."
Even staan Fati's ogen vol angst.
Sara lijkt even na te denken. "Zeg meneer Dorf, had die Slasher toevallig een rood met groen gestreepte trui aan en een raar hoedje?"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.