FanFic.nl

Piraat van zijn hart?

Proloog

Het feest geruis klonk duidelijk van beneden, ik wist dat wat ik deed zou leiden tot een schandaal maar ik was het zat. Dit leven wilde ik niet meer lijden, ik keek nog een keer mijn kamer rond. Niets van al die troep zou ik missen, helemaal niets behalve.. Ik liep naar mijn kaptafel en opende mijn juwelendoos. De juwelen stopte ik in een extra zakje, die kon ik verkopen als het nodig was. Vervolgens voelde ik zachtjes in het doosje en vond al snel het zwakke punt in de bodem, zacht duwde ik er op en het geheime vakje kwam tevoorschijn. ''Het spijt me Grootmoeder'' fluisterde ik toen ik de ketting pakte en hem om deed, het was een simpel gouden ketting met een hartje waar mijn naam in stond gegraveerd. Grootmoeder had het me gegeven nog voor ik echt geboren was, op die manier had ze ervoor gezorgd dat ik haar naam had gekregen, ze was sluw en daarom had ik altijd zo veel van haar gehouden. Ik sloeg een kruisje en bad dat ze in vrede rustte.

Met de zak met vermaakte kleding op mijn rug, een buidel met muntstukken en juwelen en gekleed in een broek met een blouse en mijn middelblonde haar opgeknoopt in een paardenstaart klom ik over de balustrade naar beneden. Het was een eitje want mijn broers hadden me dit goed geleerd tijdens de vele keren dat we verstoppertje speelde. De schurken.. Ze hadden dezelfde mening gekregen als vader.. Nou, een jonge vrouw kon zich makkelijk redden! Wat dachten ze wel niet? Eenmaal op de grond, keek ik goed rond en vervolgens rende ik naar de struiken. Vanaf daar keek ik naar de balzaal van de villa waar mijn ouders in woonde.. Kijk nou toch, allemaal wachten ze tot de jonge Ariana Satania Starveil beneden zou komen in haar prachtige jurk voor haar verlovingsfeest. Vader was al ongeduldig en wilde dat mijn moeder naar boven ging, ik kon zien dat ze weigerde en mij nog wat tijd gunde om me mooi te maken.. Als ze toch is wisten wat ik aan het doen was.. Snel ging ik staan, pakte de tas en gooide hem over mijn schouder.. Het was niet veel wat ik mee had, maar het was genoeg voor het nieuwe leven dat ik zou leidde. Ik keek nog een keer om, schudde mijn hoofd en vertrok toen.

Eenmaal in de haven, keek ik rond waar ik heen kon.. Het boeide me niet, ik had een hoed op gezet niet dat ze me zouden kennen hier, ik was altijd vast gehouden in de villa. Lopend door de haven, werd ik weg geduwd en aangekeken alsof ik een stuk vuil was. Ik stuurde een dodelijke blik terug en liep weer verder. ''Kijk uit!'' riep iemand ineens en ik sprong nog maar net opzij, helaas viel ik wel op mijn kont. ''Oh god, Het spijt me'' zei de man die de kar bestuurde, hij sprong van de kar en hielp me omhoog. ''Gaat het man?'' vroeg hij. ''Ja geweldig'' zei ik en hij leek geschokt dat ik een vrouw was. ''Wat moet een vrouw nou hier en nog wel zo laat?'' vroeg hij. ''Gaat je niets aan'' zei ik. ''Zoek je soms werk meisje? In die kleren vind je dat hier niet hoor'' zei hij. ''Hoe bedoel je?'' vroeg ik en ik fronste mijn wenkbrauwen. ''Kom maar mee'' zei hij en toen ik zijn wellustige blik zag wist ik wat hij bedoelde. ''Ik ben geen hoer'' zei ik en ik trok me ruw los uit zijn greep. ''Nou nou, dat zal ik ook niet zeggen hoor lieverd'' zei hij. Ik draaide me om en liep weg. De man was echter sneller en pakte me vast bij mijn middel. Ik handelde in een flits en stootte mijn elleboog in zijn zij. Hij liet me los en ik deed snel een paar stappen naar achter. ''Donder op'' zei ik en keek hem boos aan. ''Pittig hoor..'' zei hij en stond klaar voor nog een actie toen er ineens iemand op zijn schouder tikte, de man keek om, een domme actie. ''De dame zei Donder op'' zei iemand die nog gehuld was in de schaduwen van de nacht en vervolgens sloeg deze zelfde man de man die mij wilde aanvallen, op zijn neus. De man viel neer en ik keek geschrokken naar de man in de schaduw. ''Als ik jou was zou ik naar huis gaan meisje'' zei hij, zijn accent was brits. ''Ik heb geen huis meer'' zei ik en pakte mijn tas. ''Zoek dan een overnachtingsplek die veiliger is dan de haven'' zei hij en ik keek hem boos aan. ''Hoepel op, ik dop mijn eigen boontjes'' zei ik en liep weg.

De man in de schaduwen heb ik nooit meer gezien.

Reacties: