FanFic.nl

You and me

Deel 16

Ik stak mijn gsm weg, stond bruusk op en begon in te pakken. Ik had in het Nederlands gepraat en de jongens hadden dus geen idee wat er scheelde. “Wat is er?”� vroeg Kevin. Ik had nu geen tijd om het uit te leggen, we moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. “Ik leg het zo dadelijk wel uit. Help me nu met inpakken, we moeten zo snel mogelijk weg.”� De jongens stelden geen vragen en hielpen me gewoon. Iets later zaten we in de auto, Kevin achter het stuur en ik naast hem om de weg te wijzen. “Oké vertel nu wat er scheelt!”� zei Joe. Ik vertelde hen wat Daphne aan de telefoon had gezegd (ook al was da op zich niet veel). “WAT!! En je zegt me dat nu pas!?”� schreeuwde Kevin tegen me. Hij drukte de gas iets meer in. “Wat heeft ze?”� vroeg Nick vriendelijker als zijn broer. “Hier naar links.”� De banden piepten bijna met de snelheid dat Kevin door de straten scheurde. “Rij alsjeblief voorzichtig, wij moeten niet dood zijn tegen dat we daar aankomen, hé!”� schreeuwde Joe nu tegen zijn oudere broer. “We gaan geen ruzie maken nu. Ik weet ook niet wat ze heeft dat heeft Daphne niet gezegd, we moesten gewoon zo snel mogelijk komen. Ze was al ziek, misschien is het erger geworden…”� het was even stil. “Hier de parking op, dan zijn we er.”� We parkeerden en liepen op een drafje naar binnen. In de wachtzaal zaten de ouders van Lies en Daphne ons op te wachten. Ze stond recht en omhelsde me. “Waar is Lies en vertel me nu eens wat er is gebeurd.”� Ze begon te vertellen (in het Engels zodat de jongens het ook konden verstaan). “Dus Lies was alleen thuis, maar de medicijnen of zo waren op dus moest ze naar de apotheker. Die was op zich niet ver weg, maar toen ze de straat over wou steken reed er een of andere dronkaard door het rode licht en…op Lies.”� Ik keek haar geschokt aan. Dit kon toch niet? Toch niet Lies. Ze deed geen vlieg kwaad, waarom moest nu juist haar dit overkomen? “Waar is ze nu?”� vroeg ik. “Ze zijn haar aan het opereren, ik weet alleen dat ze een paar ribben had gebroken en waarschijnlijk ook haar arm, maar hebben de dokters niet gezegd.”� Mijn lip begon te trillen en iets later stonden we beiden te huilen. Joe nam me in zijn armen en probeerde me te troosten, terwijl Nick dat bij Daphne deed. Niemand lette op Kevin die met zijn gezicht naar de muur stond en met zijn vuist er zo hard mogelijk op klopte.
Door de ogen van Kevin: Auw dat deed pijn, maar ik moest mijn woede ergens op uitwerken. Als ik de smeerlap te pakken zou krijgen die Lies dit had aangedaan zou hij het weten. Ik was woest en verdrietig tegelijk. Ik wou Lies nog zoveel zeggen, ik … hield van haar! Als ze dit niet zou overleven dan… nee zo mag je niet denken, zei ik tegen mezelf. Tranen drupten langs mijn wangen naar beneden. Ik mocht en zou Lies niet verliezen! Dat zou ik niet toelaten. Ik voelde een hand op mijn schouder. Joe stond achter me. Hopelijk ging hij weer niet van die irritante vragen stellen, daar had ik nu echt geen zin in, maar als ik mijn broer goed genoeg kende wist ik dat hij dat nu zeker niet zou doen. Ik draaide me om en voelde Joe’s armen zich om me heen sluiten. De knuffel van mijn broer liet me weten dat hij me begreep en net hetzelfde als ik hoopte. De rest van de tijd, wachtten we in stilte in de wachtzaal. Niemand wist wat te zeggen en iedereen bad in zichzelf om hetzelfde. Na een tijdje -dat wel uren had lijken te duren- kwam de dokter uit de operatiekamer. We stormden allemaal naar hem toe, hij richtte zich tot de ouders van Lies en sprak in het Nederlands waardoor ik er natuurlijk geen bal van verstond, hoe hard ik ook probeerde. Het Nederlands was echt zo’n moeilijk taal om te verstaan. De ouders van Lies, Daphne en Nora leken opgelucht na zijn uitleg. Wat had hij in godsnaam gezegd! Ik keek Nora vragend aan. Meteen begon ze haar uitleg in het Engels. “Alles is in orde met Lies…”� dat was inderdaad een opluchting, “ en de operatie ging goed. Haar arm was dus gebroken en een paar ribben gebroken en op een paar schaafwonden is ze er goed vanaf gekomen.”� Ik zuchtte, een pak van mijn hart dat mijn engeltje weer helemaal gezond zou gaan worden. Deze hele gebeurtenis had me wakker geschud en me doen beseffen dat het leven van de ene dag op de andere gedaan kon zijn, je moest dus elke dag leven en dat was ik van plan. Als het kon, zou ik Lies vandaag nog vertellen wat ik voor haar voelde. Een verpleegster wees ons de weg naar Lies’ kamer. Het zou nogal druk worden als we met zen allen naar binnen zouden gaan. Dus bleven Nick ,Joe, Daphne, Nora en ik buiten wachten. Mijn hart ging als een gek tekeer. Ik wist helemaal niet hoe ik dit zou gaan aanpakken, als Lies nog niet goed genoeg wakker was van de narcose kon ik het haar moeilijk vertellen, maar morgen moesten we alweer vertrekken. Morgen al… dan moest ik haar weer alleen laten. Het deed alleen al pijn om eraan te denken, nu begreep ik nog beter wat Nora en Joe elke keer opnieuw voelde. Na een half uurtje kwamen de ouders van Lies naar buiten en mochten wij naar binnen. “Alles gaat goed met haar, ze is helemaal wakker, maar ik zou het op prijs stellen als jullie niet te druk zouden doen.”� zei haar mama. We knikten, het was maar logisch dat we niet druk zouden zijn nu. Stilletjes gingen we naar binnen. Nora en Daphne liepen naar hun vriendin toe om haar te overladen met knuffels, daarna volgden wij. Ik gaf haar een knuffel en een kus op haar wang. Ze had een grote plakker op haar voorhoofd, haar arm in de plaaster en zag er nog wat flauwtjes uit van de verdoving, maar ze bleef super mooi. We praatten wat met elkaar, vooral Daphne en Nora konden geen minuut hun mond houden, zo blij waren ze dat alles goed kwam met Lies. We waren natuurlijk allemaal blij, maar tussen het getater van de meisjes kregen wij als jongens geen speld tussen. Ik hield het niet meer uit, ik MOEST Lies vertellen wat er in me omging. “Lies ik moet je iets zeggen.”� Riep ik bijna tussen de Nora haar gebabbel door. Iedereen keek me geschrokken aan. “Wil je dat we even naar buiten gaan?”� vroeg Nick. Mijn broers wisten natuurlijk wat er ging komen en ik veronderstelde de meisjes ook wel. “Nee het is oké.”� Het maakte niets uit voor mij, dat iedereen er bij was. Dit waren mijn vrienden en ze mochten allemaal weten dat ik van Lies hield. Het werd stil zodat ik kon praten, ik ging naast het bed van Lies staan en nam haar hand vast. “Lies, ik…”� het was precies toch moeilijker als ik had gedacht. “ik zit al een tijdje met iets wat ik je wil zeggen. Van de eerste dag dat we samen waren wist ik dat het klikte tussen ons, we hadden een speciale band, gewoon als vrienden nog. Maar mijn gevoelens voor jou begonnen te veranderen en … Lies ik hou van je…”� ik hoorde Daphne achter me even luid inademen en haar hand voor haar mond slaan om zichzelf stil te houden. Lies daarin tegen keek nog steeds recht in mijn ogen. Die fel blauwe ogen leken me helemaal te doorgronden, ze keken recht tot in mijn hart. Lies zweeg nog steeds en ik begon schrik te krijgen dat ze mijn gevoelens niet zou beantwoorden, maar toen er een lach om haar lippen verscheen wist ik dat het in orde was. Ze zette zich wat rechter en boog zich voorover naar me. Een aangename rilling liep over mijn rug toen ik haar lippen op de mijne voelde. Een kus zonder einde, vol liefde en passie. Dit was het moment waar ik zo had naar uitgekeken. We losten onze lippen en keken elkaar lachend aan.

Reacties: