FanFic.nl

Schrijfuitdaging

♡ ~ [Thema Zomer] ~ Verkoeling

“Ik weet het niet hoor…”
“Ah, kom op! Er gebeurd heus niets.”
“Ja, weet ik wel, maar ik heb er gewoon een slecht gevoel over.”
Hij lachte.
“Jij hebt een slecht gevoel over alles wat ook maar een beetje tegen de regels ingaat!”
Ronald Weasley schudde grijnzend zijn hoofd en sloeg liefdevol zijn arm om de schouder van het meisje naast hem. Haar halflange bruine krullen kietelden zijn ontblote onderarm en hij voelde een zweetdruppel van zijn voorhoofd naar beneden glijden. De felle zon brandde en het kleine beetje wind dat met hun haren speelde was niet verkoelend genoeg.
“Kom nou Hermione,” jammerde hij gespeeld, terwijl hij haar mee probeerde te trekken naar het donkere meer. Het meisje stribbelde zachtjes tegen, maar hij merkte dat ze stiekem wel met hem mee wilde. Natuurlijk was het tegen de regels – haar princiepen – maar het was zo warm… En wat kon er nou helemaal gebeuren? Het was niet zo dat de zeemeerminnen uit het Zwarte Meer hen zomaar zouden verdrinken of ook maar iets op dat gebied.
Daarbij: met deze hitte zaten ze toch in het diepe verstopt.
Lachend loodste Ron zijn vriendinnetje naar de oever van het meer, tot het punt waar hun blote tenen het water nog net niet raakten. De jongen liet haar los, trok zijn shirt uit en deed een stap naar voren. Het bijna zwarte water voelde koud aan en zorgde ervoor dat de hitte enigszins uit zijn lichaam ebde. Met een glimlach draaide hij zich om naar Hermione, die nog steeds twijfelend naar het water staarde.
“Kom je nou nog of wat? Straks moet ik één van de zeemeerminnen nog vragen of ze met me willen gaan zwemmen.” Hij grijnsde toen hij haar gezichtsuitdrukking zag en gebaarde dat ze hem moest volgen. En eindelijk, na veel gedram van Rons kant en tegenstribbel van Hermiones kant, stonden ze tot aan hun navel in het water.
“Ik zei het toch,” begon de roodharige jongen terwijl hij zich volledig in het water liet zakken.
“Er is niets om bang voor te zijn.” Hermione knikte en spetterde lachend wat water in Rons gezicht, waarna hij haar joelend bij haar middel vastpakte. Vervolgens trok hij haar onder water, voor enkele seconden, en liet hij haar weer los. Proestend kwam ze weer naar boven en bereidde ze zichzelf voor op een nieuwe aanval van haar kant – maar een vreemd geluid trok haar aandacht.
“Wat was dat?” Ron haalde onverschillig zijn schouders op.
“Weet ik veel. Misschien een vis?” Hij duwde lachend een nieuwe golf water haar kant op, maar ze stak waarschuwend haar hand in de lucht.
“Ron! Even serieus, ik vertrouw dit voor geen meter.” Wantrouwend staarde ze in het rond, het donkere water observerend. Kippenvel ontstond op haar armen en dat kwam zeker niet door de kou. In tegendeel – het was snikheet.
“Hermione…” Ron zuchtte en nam het meisje liefkozend in zijn armen.
“Er is niets om bang voor te zijn, oké? Vertrouw me nou eens.” Hij trok een pruillip naar haar en ze glimlachte lichtjes, waarna ze enigszins ontspande.
“Oké, misschien overdrijf ik wel een beetje. Maar ik weet zeker dat ik een verdacht geluid hoorde en voordat we het water ingingen had ik al zo’n vreemd voorgevoel…” Ze schudde verward haar hoofd.
“Misschien moet je eens minder met je neus in de boeken zitten en wat meer gaan leven,” constateerde Ron, waarna hij haar een tedere kus op haar voorhoofd gaf. Als antwoord zoende Hermione hem op zijn lippen en nog geen seconde later waren ze verwikkeld in een intieme tongzoen. Voor hun gevoel duurde het eindeloos – hij en zij, enkel met zijn tweeën en het koele water. Het water dat, net zoals de rest van hun wereld, magisch was en bewoond werd door hen die konden toveren. Of, in ieder geval, alles behalve ‘’normaal’’ waren.
Niet dat er een definitie van normaal was in hun wereld. Misschien was die er niet eens in de niet-magische wereld.
En toch, hoe fijn het ook was, lieten ze elkaar na een tijdje los en genoten ze nog wat na van het water. Zelf wisten ze niet hoe lang ze al aan het zwemmen waren, maar het was pas tegen het eind van de middag toen ze samen terugliepen naar het kasteel. Onderweg kletsten ze, flirtten ze en kusten ze elkaar. Er was immers toch helemaal niemand in de buurt, aangezien het bijna zomervakantie was en zowat elke leerling in het kasteel – of op de binnenplaats- zat te studeren voor de tentamens.
“Ik denk dat ik maar eens een paar samenvattingen ga maken,” begon Hermione zodra ze samen met Ron het kasteel binnenliep.
“Anders haal ik het nooit.”
“Meen je dat serieus? Je gaat met dit weer toch niet studeren? De tentamens zijn pas over een week!” Ron opende de deuren van de Grote Zaal en bleef even in de opening staan toen hij zag dat er vrijwel niemand aanwezig was. Hermione haalde haar schouders op en ging hem voor naar de lange tafels van Griffindor, waar ze aan het einde van de eerste tafel plaatsnam.
“Het is gewoon belangrijk voor me, oké? Verweer tegen de Zwarte Kunsten is echt zwaar en dan heb ik het nog niet eens over Toverdranken! Professor Slakhoorn zit me constant op de nek en ik wil het hoe dan ook halen en-“ Haar klaagzang werd in de kiem gesmoord door de lippen van Ron, die het gezeur over die stomme tentamens meer dan zat was. Hij kuste haar voor enkele seconden, waarna hij haar doordringend aankeek en zijn handen op haar schouders legde.
“Dat kan morgen ook allemaal nog wel. Ik wilde eigenlijk samen nog een wandeling door het bos maken en misschien kunnen we dan zelfs nog wel een keertje zwemmen zodra we ons hebben omgekleed. Kan je niet voor één keertje een leersessie overslaan?” Hij trok een overdreven pruillip en Hermione rolde met haar ogen.
“Alsjeblieft, voor mij?”
Ze kon hem ook gewoon niet weerstaan. En wat maakte één avondje nou helemaal uit?

***
Had hij het maar nooit gevraagd. Had hij maar naar haar geluisterd, gedaan wat ze zei – waren ze maar in dat verdomde kasteel gebleven. Tranen prikten achter zijn oogleden en hij deed niet eens meer de moeite om ze nog weg te knipperen. Hij had er geen zin in, had eigenlijk nergens meer zin in en na al die jaren kon hij het zichzelf nog steeds niet vergeven. Het was zijn schuld en dat was de keiharde waarheid. Als hij niet had doorgezeurd waren ze gewoon gaan studeren en hadden ze nooit voor de tweede keer een voet gezet in dat stomme meer. Dat verdomde koude water dat toen toch zo verkoelend leek. Ja, natuurlijk, die middag was het verkoelend geweest en was er niets aan de hand. Alles was prima, super zelfs en hij had toen nooit kunnen weten dat het zo ongelooflijk fout zou gaan.
”Ah, kom op! Er gebeurd heus niets.”
Het ergste vond hij nog wel dat Hermione hem nadrukkelijk had verteld dat ze een slecht voorgevoel had die dag. Lachend had hij het weggewuifd, had hij haar aangespoord om mee te komen met hem. Om de regels te breken – om hetgeen te doen wat zij zelf nooit zou hebben gedaan.
Wat was hij verschrikkelijk stom geweest.
Zwijgend liet hij zich op zijn knieën in het natte gras zakken en staarde naar de bos rode rozen in zijn hand. De wind liet de bloemen zachtjes heen en weer wiegen en Ron voelde hoe koude regendruppels één voor één in zijn nek vielen.
”Alsjeblieft, voor mij?”
Had het drie jaar geleden maar geregend.
De jongen legde de bos rozen voor haar grafsteen neer en vouwde zijn handen in elkaar op zijn schoot. De verschrikkelijke beelden van die avond dansten genadeloos over zijn netvlies en hij hoorde haar kreten om hulp nog steeds in zijn hoofd na echoën. Het waren vlijmscherpe messen die zich keer op keer door zijn hart heen boorden en het aan stukken reten.
Hij begon te huilen.
“Het spijt me. Het spijt me zo verschrikkelijk,” begon hij zachtjes. “Als ik gewoon naar je had geluisterd, je gewoon had laten studeren… Als ik je gewoon je gang had laten gaan, je had laten doen wat je het allerliefste deed en als ik niet mijn eigen zin had doorgedramd…” Hij slikte, richtte zijn blik op naar haar grafsteen en beet op zijn lip.
“…Dan had je nu nog geleefd.” De roodharige jongen begroef zijn gezicht in zijn handen en bleef zo zitten, zachtjes huilend. Zijn houding veranderde niet en uiteindelijk was het gestopt met regenen. De bedrukkende warmte die uit de grond vrijkwam leek hij niet eens te merken en na meer dan een uur stond hij zwijgend op, zijn knieën modderig van de natte grond en zijn nek stijf van de verkrampte houding. Hij draaide zich naar haar graf en staarde ernaar zonder iets te zien.
“Ik hou van je,” fluisterde hij zachtjes en voordat Ron wegliep, wierp hij nog één laatste blik op de ingegraveerde tekst.

“It’s Leviosa, not Leviosar.”

Reacties: