FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 26

Volle maan kwam eraan en dat was voor de hele familie Lupos nooit echt een feest. Dane en Kyle maakte zich echter deze keer meer zorgen om hun vader dan normaal. Die scheiding was er nog steeds niet doorheen omdat het ministerie het waarschijnlijk op het moment gewoon niets kon schelen, niet met Bellatrix als minister. Remus had na het dementor incident in het St. Holisto geen woord meer tegen Melian gezegd en Amber was nog steeds boos dat die scheiding doorging na wat ze had zien gebeuren die dag. Remus had echter gezegd dat die ene kus niets had veranderd. De eerste nacht van de Cyclus was altijd het ergste, Remus was des doods al de hele dag en leerlingen hadden geleerd om uit de buurt te blijven van Remus die dag. De andere 3 dagen zou hij niet eens op school zijn dus dan kon je hem moeilijk ontwijken, er viel dan namelijk niets te ontwijken… Remus had zoals altijd van Severus de wolfsworteldrank gemaakt die ervoor zou zorgen dat hij minder pijn had tijdens het transformeren en rustiger bleef als hij wolf was maar hij betwijfelde of het dit keer echt effect zou hebben. Remus was niet alleen chagrijnig omdat de maan hem een rot humeur gaf, hij was ook chagrijnig omdat hij en Melian gingen scheiden doordat zij weer vreemd was gegaan en omdat zijn beste vriend nog steeds in coma lag. “Denk je dat het goed gaat met pap?” vroeg Dane die middag ineens aan Kyle die zich achter een boek had verscholen en weigerde met iemand te praten. Zelfs Selene was maar uit Kyle’s buurt gebleven en zat nu met haar eigen vriendinnen een stukje verderop. Kyle gromde wat en Dane zuchtte diep. Met hem viel dus ook niet te praten. Hij keek even door de leerlingenkamer en zag dat Amber ook met haar vriendinnen zat maar niet echt meepraatte. Hij liep op het groepje meisjes af dat spontaan begon te giechelen toen hij dichterbij kwam. Dane trok een wenkbrauw op en keek toen maar naar Amber alsof hij het gegiechel niet hoorde en niet zag hoe de meiden hem bewonderend aankeken. “Kan ik je even spreken?” vroeg hij en Amber kwam met tegenzin overeind en liep met Dane mee naar waar Kyle nog steeds achter zijn boek zat verstopt. Dane vroeg zich of hij eigenlijk wel echt aan het lezen was of gewoon het boek voor zijn gezicht hield zodat niemand kon zien hoe dodelijk hij keek. Amber plofte neer naast Kyle en trok het boek uit zijn handen “hee!” gromde hij geïrriteerd en probeerde zijn boek terug te pakken “Let even op.” Zei Amber boos die het boek terug in zijn schoot worp waardoor Kyle hem ergens kreeg waar het behoorlijk veel pijn deed en hij trok dus ook een met pijn vertrokken gezicht “Verdomme Amber” zei hij met op een geklemde kaken “Ach stel je niet zo aan.” Amber was ook heerlijk vrolijk… Was Dane dan echt de enige die niet iedereen de stuipen op het lijf joeg? Blijkbaar wel. “Ik vroeg wat.” Zei Dane toen maar toen Kyle was hersteld “Ik hoorde je en ik heb besloten er niet op te reageren.” Dane fronste “Waarom niet.” “Ik weiger te reageren omdat ik dat niet wil.” Met Kyle viel serieus geen gesprek te voeren op het moment dus richtte Dane zich maar weer tot zijn zusje “Denk je dat het goed gaat met pap?” vroeg hij nogmaals maar nu aan Amber die haar hoofd schudde “Gaat het ooit goed wanneer het volle maan is?” “Nee maar normaal heeft hij Sirius nog en is mam er voor hem als hij weg gaat en als hij terug komt… nu heeft hij geen van beiden.” Nu mengde Kyle zich in het gesprek “Hij heeft ons nog.” Zei hij nors. “Ja maar dat is toch anders. Wij kunnen niet met hem mee om hem gezelschap te houden als dier zoals Sirius dat kan en ik wil niet eens weten wat mam altijd deed als hij terug kwam.” “Als pap zichzelf had verwond zorgde mama ervoor dat zijn wonden werden verzorgd. Hij kwam altijd behoorlijk gehavend terug als hij bij de andere weerwolven had gezeten.” Zei Amber met een diepe frons “Ja maar daar hoeft hij nu niet meer heen. Zijn dekmantel is behoorlijk naar de maan gegaan toen we werden aangevallen. Neem aan dat de dooddoeners niet hebben gedacht van goh Lupos kan best nog wel wat langer voor de Orde spioneren bij de Wolven.” Zei Dane die onderuit gezakt op zijn stoel zat als een zoutzak. “Nou ik ben blij dat hij daar niet meer heen hoeft. Het was een kwestie van tijd voor Vaalhaar erachter zou komen of hem gewoon zat zou zijn en ik denk niet dat pap had kunnen winnen van zo’n 20 weerwolven en Vaalhaar.” Kyle kwam overeind “Waar ga je heen?” vroeg Dane verbaasd “Naar pap. Ik wil kijken hoe het gaat voor hij weg gaat. Hem laten weten dat wij in elk geval klaar zullen staan als hij terug komt.” Dane sprong ook overeind “Ik ga wel mee” “Nee niet. Jij gaat Anna opzoeken en het eindelijk eens goed maken met haar. Jullie zijn beiden een hoopje ellende en de band lijdt eronder.” Dane wilde zijn mond open doen maar dacht daar beter van en keek naar de grond “Weetje Kyle heeft gelijk Dane. Volgens Revius komt Anna alleen nog maar de meiden slaapzaal uit voor de repetities en lessen. Verder zit ze in de slaapzaal.” “Sinds wanneer praat jij met Revius?” vroeg Dane fronsend “Sinds hij in de band zit. Praten we niet allemaal met hem?” “Jawel..maar niet over Anna.” “Nee omdat jij het brein van een goudvis heb.” Kyle keek van zijn zusje naar zijn broertje alsof hij een tenniswedstrijd aan het volgen was en liep toen maar weg omdat hij niet langer zin had om te luisteren naar het gebekvecht van zijn familie en verdween door het portretgat de leerlingenkamer uit.

”Maar als ze de slaapzaal niet uit komt hoe moet ik haar dan spreken?” vroeg Dane die niet eens doorhad dat Kyle ervandoor was geglipt. Amber rolde met haar ogen en zette haar handen in haar zij “Goh ik zou het niet weten… vraag aan Revius of hij haar mee naar buiten kan slepen?” zei ze alsof Dane een idioot was. Wat hij ook was maar dat zei ze dan weer niet hardop. “En waar is Revius?” “Hoe moet ik dat weten? Zie ik eruit als de sluipwegwijzer?” Amber draaide zich om en beende weg terug naar haar vriendinnen die haar allemaal vragend aankeken. Dane wilde zich omdraaien naar Kyle om te vragen of hij de Sluipwegwijzer had maar kwam er toen pas achter dat Kyle er al niet meer stond en vloekte luid wat ervoor zorgde dat een paar jongere leerlingen hem geschokt aankeken “Wat?!” snauwde hij en de kleintjes namen vlug de benen. Dane snapte nog steeds niet waarom Kyle de sluipwegwijzer had gekregen en niet hij. Hij was de oudste. Remus had het een keer uitgelegd maar Dane had waarschijnlijk weer niet opgelet ofzo. Hij gromde nog wat na en beende toen de leerlingenkamer uit om te kijken of hij Kyle kon inhalen. Hij haatte het om te rennen maar hij wist gelukkig waar zijn broertje heen ging dus had hij hem in no time ingehaald “Kyle wacht even!” Kyle draaide zich om met een blik die Dane ter plekke had kunnen vermoorden “Wauw hallo zonnestraaltje!” zei Dane die een eindje van zijn broertje vandaan bleef staan. “Wat wil je Dane?” “De sluipwegwijzer. Ik wil weten waar Revius is.” Kyle trok een wenkbrauw op “Hoezo Revius?” “Omdat Anna haar slaapzaal niet uit komt en Revius de enige is die haar zover kan krijgen naar buiten te komen.” Kyle zuchtte diep, pakte de sluipwegwijzer uit zijn zak en tikte erop met zijn toverstok “Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb.” De kaart werd zichtbaar en hij opende hem. “Revius is in de grote zaal. Als je opschiet kan je hem nog te pakken krijgen voor hij weer weggaat.” “Kan ik niet gewoon de sluipwegwijzer meenemen?” vroeg Dane hoopvol “nee.” “Ah kom op!” “Nee.” Dane zuchtte “Waarom niet?” “Omdat jij hem kwijt raakt waarom denk je dat ik hem heb gekregen?” helaas, had Kyle daar een punt. Dane was niet bepaald goed in het bewaren van spullen tenzij het zijn bezem was en die was moeilijk kwijt te raken, al was hij zelfs daar een paar keer in geslaagd. “Wil je Revius nog spreken of blijf je daar staan tot je broek afzakt?” vroeg Kyle en Dane schrok op “Ik ga al ik ga al. Bij Merlijn’s –“ Dane mompelde nog iets onverstaanbaars over Merlijn en ging er toen vandoor.
Bij de grote zaal aangekomen zag hij dat Revius net naar buiten kwam, hij was alleen wat betekende dat Anna dus waarschijnlijk in haar slaapzaal was. “Revius!” riep Dane en hij zette een sprintje in om Revius in te halen die zich langzaam omdraaide toen hij Dane hoorde. “Lupos.” Begroette Revius Dane koeltjes. Revius had niet bepaald tegen hem gesproken. Ook tijdens de repetities sprak hij liever met Kyle dan hem en Dane wist dat, dat zijn eigen schuld was. Revius was de beste vriend van Anna wat betekende dat iemand die haar kwetste, meteen ruzie had met hem. “Ik wil met Anna praten..excuses aanbieden enz.” Begon Dane snel voor Revius hem een knal zou verkopen. Revius snoof even “Waarom zou ik je helpen? Ze is een zooitje sinds je ruzie met haar heb gemaakt.” Zei hij terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg “IK weet het en het spijt me en ik wil het goedmaken maar volgens Amber komt ze haar slaapzaal niet meer uit.” “Amber heeft het juist.” “Alsjeblieft Revius. Ik moet haar spreken.” Revius keek hem lang en berekenend aan en zuchtte toen. “Best. Kom mee.” Dane haalde opgelucht adem en volgde Revius naar de leerlingenkamer van Zwaderich waar hij voor de vreselijk lelijke stenen muur bleef wachten tot Revius terug zou komen met Anna.

Anna lag op haar bed naar het plafond te staren, iets wat ze de laatste paar weken regelmatig deed. Niet dat het bijzonder boeiend of bevredigend was, gewoon omdat ze nergens zin in had. Ze dacht veel na, haar vader. Amycus Kragge zorgde er niet alleen voor dat iedereen een vooroordeel over haar had, en bang was voor haar, nou niet voor haar maar voor haar vader en wat hij kon doen als ze iets tegen Anna deden, hij had ook nog een de relatie verpest van twee mensen waarvan iedereen dacht dat die nooit uit elkaar zouden gaan. Remus en Melian Lupos waren zo ongelofelijk close geweest en ze leken onafscheidelijk… haar vader komt een keer langs en de hele familie Lupos werd uit elkaar gerukt. Haar vader was de reden dat Dane boos was… maar hoe hard ze ook probeerde ze kon Amycus niet haten. Hij was haar vader en als vader was hij oke. Tuurlijk hij was een dooddoener iets wat Anna niet kon uitstaan maar ze wist ook dat hij niet zomaar tegen de heer van het duister kon zeggen dat hij er geen zin meer in had en met vervroegd pensioen ging ofzo. Dat vervroegde pensioen zou dan een vervroegde dood worden. Niet dat Anna het idee had dat haar vader eruit wilde stappen. Die vond het allemaal wel prima, en haar tante…Alecto. Die vond het helemaal prachtig dat dooddoener zijn. Ze had zelfs geprobeerd Anna te strikken voor dat baantje maar Anna had vriendelijk het aanbod afgewezen en was ervandoor gegaan. Pas na 2 dagen was ze weer naar huis gegaan toen ze zeker wist dat haar tante pleite was. Haar vader was boos geweest dat ze zo tekeer was gegaan tegen zijn zus maar Anna had hem alleen maar aangekeken, gewacht tot hij was uitgeraasd, gevraagd of hij klaar was en was toen weggelopen. Tot groot ongenoegen van Amycus natuurlijk die direct weer begon en eiste dat ze haar excuses zou aanbieden aan Alecto maar ook dat had Anna niet gedaan. Dane daarentegen…ze wou dat ze hem haar excuses kon aanbieden voor haar vader maar daar had Dane natuurlijk geen ruk aan. Anna schrok op toen er ineens op de deur werd geklopt en een van de meiden van haar jaar binnen kwam “Revius vraagt of je even naar beneden kan komen.” Zei ze droogjes. Anna fronste “Hoezo?” “geen idee hij zei dat het dringend was. Iets over een idiote Griffoendor.” Anna zat direct rechtovereind “Dankje zeg maar dat ik eraan kom.” Zei ze voor ze de badkamer inschoot. Ze keek in de spiegel en schrok van wat ze zag. Ze zag eruit als een necroot oh hemel. Zo kon ze Dane niet onder ogen komen. Ze haalde een borstel door haar warrige haar en deed een klein beetje make-up op zodat de wallen onder haar ogen wat minder duidelijk werden en liep toen snel naar beneden waar Revius stond te wachten met zijn armen over elkaar geslagen. Hij keek haar even aan en zuchtte toen diep “Het had me meer genoegen gegeven om te zien hoe Lupos’ zijn schuldgevoel omhoog kwam als hij zou zien hoe je eruit zag voor je ineens besloot je haar te doen en make-up op je gezicht te smeren.” Verzuchtte Revius dramatisch en Anna schudde haar hoofd “Dat zeg je alleen maar omdat je zelf boos op hem bent. Je weet best dat hij een idioot is en het een tijdje duurt voor hij beseft dat hij best stom is geweest. Maar aan de andere kant had hij gelijk… het is mijn vader’s schuld dat zijn ouders nu uit elkaar gaan.” “Het is je pa’s schuld ja. Niet die van jou An.” Anna haalde haar schouders op “Ik ben het gewend dat iedereen alles wat mijn vader doet meteen bij mij in de schoenen schuift. Is hij buiten?” Revius knikte “Ik ga met je mee.” Zei hij vastbesloten en Anna schudde haar hoofd “Mooi niet Rev. Hij is waarschijnlijk al nerveus genoeg zonder dat jij er ook nog eens bij gaat staan en hem de hele tijd dodelijke blikken toewerpt.” Revius schudde zijn hoofd “Echt als hij je nog een keer kwetst Anna. Dan laat ik geen bot in zijn lichaam heel.” Anna grijnsde flauw “Dan mag je met hem doen wat je wil.” Revius knikte en keek toe hoe ze de leerlingenkamer uit liep om met Dane te gaan praten.

Dane liep te ijsberen op de gang voor de ingang van de leerlingenkamer van Zwaderich. Hij was nerveus.. Revius had laten doorschemeren dat hij het liefste z’n nek wilde breken en het duurde nu al best lang voor Anna naar buiten kwam. Hij had bijna de hoop opgegeven toen de muur weer open ging en Anna naar buiten kwam. Hij bevroor op zijn plaats en bekeek haar van top tot teen. Ze zag er niet slecht uit..maar Dane betwijfelde of Anna er ooit slecht uit kon zien. “Anna.” Zei hij toen zachtjes en voorzichtig niet wetende of ze hem zou vervloeken of niet. Anna glimlachte flauwtjes “Dane.” Zei ze terug. Het bleef even stil terwijl Dane op zoek was naar de juiste woorden “Uhm ik..het spijt me dat ik zo tegen je ben uitgevallen..” mompelde hij terwijl hij beschaamd naar de grond staarde. Anna klakte even met haar tong maar zei niets en wachtte af tot Dane verder zou gaan met praten. “Ik heb me als een idioot gedragen de afgelopen 2 weken. Ik wilde jou niet kwetsen..” Dane keek voorzichtig op om Anna’s reactie te pijlen en kon opgelucht adem halen toen hij zag dat Anna een flauwe glimlach op haar gezicht had. “Dankje. Ik aanvaard je excuses.” Zei ze kalmpjes en ze liep naar hem toe zodat ze wat dichterbij stond. Dane glimlachte vaag “Ik zal het goed maken met je!” zei hij ineens. Hij had een ingeving gekregen en dat gebeurde niet vaak dus kon hij er beter naar handelen “Zou je, dit weekend samen met mij mee naar Zweinsveld willen? Als een uh…date?” hij werd rood en keek weer naar de grond omdat hij haar gezicht niet wilde zien als ze hem zou uitlachen. Maar het gelach kwam niet en dus keek Dane weer voorzichtig op. Anna keek bedenkelijk alsof ze heel hard moest nadenken over welk antwoord ze zou geven en dat was puur om Dane zich even rot te laten voelen en in spanning te laten zitten. Na een minuut of 2 grijnsde Anna “Tuurlijk wil ik met je mee. Maar dan wel echt samen.” Waarschuwde ze hem en Dane knikte heftig “Uiteraard!” alsof hij iemand zou meenemen als hij met Anna op date zou gaan nee danku! Hij grijnsde vrolijk “Zullen we wat gaan eten? Ik sterf van de honger.” Zei Anna ineens die zijn pols vastpakte en richting de grote zaal liep zonder te wachten op antwoord van Dane zelf.

”Het gaat prima Kyle.” Remus had geen geduld vandaag zelfs niet met zijn zoon. Hij keek Kyle geïrriteerd aan terwijl hij het gore drankje van Severus naar achter gooide en een vies gezicht trok. Kyle trok ook een gezicht, het rook al onnatuurlijk hij wilde niet eens weten hoe het smaakte, aan het gezicht van zijn vader te zien was het in elk geval geen boterbier. Uhg. “Weet je het zeker?” vroeg Kyle nadat hij zijn blik van de nog na stomende beker had gerukt en naar zijn vader keek. “Heel zeker.” Ja tuurlijk Pap het gaat prima met je. Je ziet niet bleek, je hebt geen wallen onder je ogen, je bent niet afgevallen, je slaapt vast onwijs goed zonder mam naast je, en je bent vast in een super goed humeur nu je gaat scheiden… dacht Kyle nijdig maar hij zei het niet hardop wetende dat zijn vader dan helemaal pissig zou worden.. hij hoefde het niet eens hardop te zeggen want Remus leek wel eens in staat te zijn om zijn geheugen te lezen, zo ook nu. “Ondanks alles wat er aan de hand is Kyle, gaat het prima.” Kyle rolde met zijn ogen ten teken dat hij er geen bal van geloofde en wilde zijn vader weer van repliek dienen toen er op de deur van het kantoor werd geklopt. Kyle liep ernaar toe, deed de deur open en trok verbaasd zijn wenkbrauwen op “Mam? Wat doe je hier?” vroeg Kyle zo zacht dat Remus het niet hoorde, hij was toch in zijn eigen gedachten verzonken nu als Kyle zo over zijn schouder naar hem keek. Hij keerde zijn aandacht weer naar zijn moeder die voor hem stond “Ik moet met je vader praten.” Zei ze enkel “Uh dat lijkt me niet echt een bepaald intelligente zet ma.” Melian rolde met haar ogen en duwde Kyle opzij en stapte naar binnen. Kyle die haar verbijsterd had aangestaard bleef behoedzaam toekijken hoe Melian naar het bureau van Remus liep en wachtte tot Remus erkende dat ze er was. Remus echter bleef nog heel even in zijn eigen wereld en keek toen op naar Melian met een vragende maar geïrriteerde blik. “Melian.” Zei hij kalmpjes en hij wenkte dat Kyle weg kon. Ofwel ‘rot op Kyle ik moet even alleen met je moeder praten.’ Daar kwam het in elk geval op neer en dus verliet Kyle snel het kantoor maar hij bleef net buiten de deur staan zodat als zijn ouders tegen elkaar begonnen te schreeuwen hij het zou horen en hij tussenbeiden kon springen. Dit was de eerste keer dat ze samen in een ruimte waren sinds het St. Holisto incident en Kyle wist niet hoe dat precies zou gaan.

Remus keek op naar Melian, hij was in een te slechte bui om nog eens in discussie met haar te gaan en hij hoopte dus maar dat ze hem niet weer kwam smeken zijn gedachten te veranderen over de scheiding want daar had hij op het moment het geduld niet voor en al helemaal geen zin in gezien hij over een uurtje of wat naar het krijsende krot moest gaan anders zou de school een bende worden. Niet dat hij in de leerlingenkamers kon komen als wolf maar als er leerlingen of leraren s’nachts door de school heen zwierven hadden ze toch een probleem. Melian stond er een beetje ongemakkelijk bij en er viel ook een behoorlijk ongemakkelijke stilte tot Remus maar besloot zijn mond open te doen “Wat doe je hier Melian?” hij was te moe en te prikkelbaar dus hij hoopte maar dat Melian het kort zou houden. Melian keek hem bezorgd aan “Ik wilde alleen maar controleren of alles goed met je was voor je straks weg gaat..” mompelde ze. Remus trok een wenkbrauw op “Het is niet de eerste keer dat ik weg moet.” Zei hij licht geïrriteerd “Weet ik. Maar het is wel de eerste keer in jaren dat je alleen gaat zonder Sirius. En de eerste keer in jaren dat je straks terug komt zonder dat ik op je sta te wachten.” Mompelde ze en Remus had daar nog niet eens over nagedacht. Het was waar dat Melian altijd bij de uitgang van de beukwilg op hem had staan wachten als hij terug kwam van zijn transformaties en hem dan hielp het kasteel weer in te komen om vervolgens de verwondingen die hij had als hij ze al had, te verzorgen. Sirius was er meestal ook bij en die lag nu in coma. Nu zag Remus er nog erger tegenop om weg te moeten maar hij had weinig keus. Remus zuchtte even diep “maar het is niet de eerste keer. Dat het lang geleden is betekend niet dat ik ben vergeten hoe het is om alleen te gaan.” Zei hij niet bijster enthousiast. Melian glimlachte triest “Nee ik neem aan dat je zulke dingen niet vergeet maar toch… ik wilde gewoon weten hoe het met je ging.” Zei ze schouder ophalend en Remus bekeek haar nu even goed. Misschien ook niet echt een slimme zet want hij kwam er nu achter dat ze nog steeds even knap was als altijd en dat hij al te lang niet aan zijn behoeftes had kunnen voldoen maar hij schoof die gedachtes opzij en keek wat beter. Melian zag er waarschijnlijk net zo beroerd uit als hij. Ze was lijkbleek en zag was ook afgevallen net als hij alsof ze weken niet had gegeten. Verder stond ze niet rechtop en trots zoals ze altijd deed maar hingen haar schouders omlaag en had ze niet meer die trotse uitstraling. “Gaat het wel een beetje met jou?” vroeg Remus en hij wist dat hij spijt zou krijgen van die vraag maar hij moest het vragen. Melian haalde onverschillig haar schouders op “Ik overleef het wel.” Zei ze. Hij wilde dat hij zich geen zorgen om haar maakte maar dat deed hij dus wel. Perfect. Deze dag werd alleen maar beter en beter. Dacht hij sarcastisch. Remus fronste ‘Eerlijk Melian.” Zei hij toen maar en wederom wist hij dat hij spijt zou krijgen van die vraag. Melian beet op haar onderlip en keek van hem weg “Ik denk niet dat het enig verschil maakt of dat het je op het moment iets uitmaakt dus wat heeft het voor zin om te vertellen?” vroeg ze. Touché. Het enige verschil was dat het hem wel wat uitmaakte. “Mel..” zei hij langzaam maar voor hij zijn zin kon afmaken, leek het wel alsof de weinige kleur in Melian’s gezicht nog verder weg trok, ze drukte haar hand voor haar mond en sprintte naar hun oude slaapkamer die nu alleen van Remus was, Remus keek haar verbijsterd na en hoorde toen de deur van de badkamer open gaan. Hij stond op en liep achter haar aan om haar vervolgens in de badkamer aan te treffen waar ze over de wc heen hing. Haar haar ging langs haar gezicht en Melian kneep krampachtig in de wc bril. Remus liep naar haar toe, ging bij haar zitten en haalde der haar uit de weg om vervolgens zijn hand op haar rug te leggen.
Het duurde even voor Melian weer overeind kwam, ze keek hem aan “Dankje.” Mompelde ze zachtjes. Remus knikte enkel en fronste “Wat is er aan de hand Melian?” vroeg hij nu wat dringender. Melian haalde haar schouders op “Ik weet het niet. Het begon gisteren ineens… ik hou niets binnen… denk dat ik een griepje te pakken heb ofzo.” Ze stond trillend op en Remus volgde. “Misschien moet je even langs Madame Plijster?” zei hij met een bezorgde blik. Oh uhg waarom maakte hij zich zorgen? Oude gewoonte? Ja. Ja dat moest het zijn. Melian knikte “Als het morgen niet minder is zal ik naar haar toe gaan.” Mompelde ze. Remus twijfelde of ze dat daadwerkelijk zou doen maar hij nam er nu maar genoegen mee, buiten dat was het zijn taak niet meer om voor haar te zorgen maar was het haar eigen taak. Alsnog kon hij er niets aan doen dan zich zorgen maken en willen dat ze op zijn minst gezond was. Melian keek weer naar hem op en hij keek terug, hij voelde een soort aantrekkingskracht en wist zichzelf weg te slepen voor het erger werd. Hij draaide zich abrupt om en liep terug naar zijn kantoor gevolgd door Melian “Als je het niet erg vind…zal ik op je wachten over 3 dagen bij de beukwilg…” mompelde Melian die hem niet meer aan durfde te kijken. Remus dacht daar even over na “Kijk maar wat je doet.” Zei hij uiteindelijk niet zeker wetend of dat van zijn kant en ja of een nee was… Melian knikte “Succes Remus. Tot over een paar dagen.” En weg was ze. Kyle schrok toen zijn moeder ineens het kantoor uit kwam maar ze zag hem niet eens ze liep gewoon langs hem met tranen in haar ogen. Kyle fronste en liep naar binnen waar zijn vader fronsend voor zich uit keek “Wat is er gebeurd?” vroeg hij en Remus rolde met zijn ogen. Nieuwsgierig? Kyle? Nee joh. Had hij zeker niet van zijn moeder. Remus legde uit wat er was gebeurd en Kyle’s mond viel open “Mam is ziek?” vroeg hij meteen gestresst. “Rustig Kyle. Misschien is het de griep misschien is het stress.” – Misschien is het iets anders maar daar wilde Remus liever niet aan denken niet nu. Hij stond op “Ik moet gaan. Let op je broer en zusje.” Zei hij streng en Kyle knikte “Doe ik toch altijd?” “Ja wanneer je daar zin in heb. Nu vraag ik het.” Kyle zuchtte en liep achter zijn vader aan het kantoor uit “Best best ik zal op ze letten. Maar ik ben geen babysitter dus als ze iets doen niet mij aankijken.” Gromde hij voor Kyle wegliep en Remus met een flauwe grijns achterliet. Die grijns verdween snel toen hij zich bedacht waar hij heen moest en hij liep met het gevoel alsof er 10 ton lood aan zijn benen hing richting de beukwilg, onderweg dacht hij aan Melian en hij vroeg zich nog steeds onwillekeurig af wat er zou gebeuren als hij die hele scheiding liet zitten en Melian nog een kans gaf… nee. Nee 2 keer was genoeg. Was 2 keer teveel eigenlijk. Maar als zijn vermoedens klopte … Hij wist niet wat hij zou doen of hoe hij zou reageren en het was nu niet de tijd om daaraan te denken. Het begon te schemeren en dus moest hij nog opschieten ook… hij liet de beukwilg stilstaan door een simpele zweefspreuk uit te spreken over een tak die hij tegen de knoest van de boom aan liet komen, en hij klom door het gat heen naar binnen waarna hij de lange gang afliep naar het Krijsende krot voor de eerste volle maan zonder Sirius als gezelschap sinds jaren.

Reacties: