FanFic.nl

Adam, voor altijd in onze gedachten

Adam, voor altijd in onze gedachten

Becky keek naar Imogen en Jack. Ze probeerde te glimlachen om hun geluk. Imogen had haar deze ochtend gebeld omdat ze groot nieuws had.

“ Wat is het nieuws?” had Becky gevraagd.

“ikhebeindelijkgekustmetJack!” gooide Imogen er toen in één adem uit. “oh” zei Becky. “ Wat leuk voor je.” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn.

“ Ik moet ervandoor” zei Imogen toen. “ Zie je op school!”

Becky zou blij moeten zijn voor haar vriendin, maar in plaats daarvan voelde ze alleen maar pijn. Een aantal maanden voor ze bevriend raakte met Imogen, raakte ze haar grote liefde Adam kwijt. Ze had zich nog nooit zo leeg gevoeld. Becky wou het niet altijd toegeven, maar na een jaar miste ze hem nog steeds. Sinds Adams dood leek het wel alsof het leven elke dag moeilijker begon te worden voor Becky. Vroeger had ze Adam gehad om over alles te praten. Nu had ze Imogen, maar het was gewoon niet hetzelfde. Ze wou dat Adam terug bij haar was.

“ Ga je mee na school iets drinken met ons?” vroeg Jack en ze keek Becky verwachtingsvol aan.
Becky schudde haar hoofd.
“ Ik kan niet, maar gaan jullie maar”
“ Ben je zeker?” vroeg Imogen en ze hield haar hoofd wat schuin.
“Heel zeker!” zei Becky en ze glimlachte erbij. De glimlach was wat geforceerd, maar Jack en Imogen merkte het niet.
“ Geniet maar van elkaar!”
Imogen lachte! “ Oké! Dat zullen we zeker doen!”
Jack nam Imogens hand en drukte een kus op haar lippen. “ Je bent zo mooi” fluisterde ze in haar oor. Imogen bloosde. “ Hou je mond!” zei ze lacherig. Hand in hand liepen ze de school uit.

Becky bleef alleen achter aan haar locker. In gedachten verzonken en denkend aan Adam merkte ze niet hoe er iemand een hand op haar schouder legde.
Geschrokken draaide ze zich om.
Ze keek recht in het gezicht van Clare. “ Hé gaat het wel?” vroeg Clare en Becky knikte.
Het koste Becky moeite om haar tranen in te houden. “ Het is… het is…” Ze liet de tranen stromen.”
“Adam” vulde Clare voor haar aan.
“ het is al een jaar geleden” snikte Becky.
Clare zuchtte. “ het lijkt nog gisteren dat ik naast Adam zat in de klas. Dat we grapjes maakten over de leerkrachten.. “
“ Ik mis hem elke dag” zuchtte Becky.“ Ik denk dat ik nooit van iemand anders zal kunnen houden.”
Clare keek met medelijden naar Becky en omhelsde haar.
“ Ik ben er zeker van dat je ooit net zoveel van iemand zult kunnen houden.”
“ En Adam dan?”
“ Adam zit hier” en ze legde haar hand op Becky’ s hart.
“ Het maakt niet uit wie je pad nog kruist, op wie je verliefd zal worden, met wie je misschien zal trouwen. Wat er ook gebeurt. Adam blijft daar.”
“ Hij gaat nooit meer weg” fluisterde Becky en voor het een sinds lange tijd verscheen er een glimlach op haar gezicht die ze écht meende. Weliswaar met tranen, maar ze voelde iets van blijdschap in haar.
“Zullen we samen naar Adam’s graf gaan?” vroeg Clare.
Becky knikte. Arm in arm liepen ze richting kerkhof. Becky legde haar hand op Adam’s grafsteen. “ Voor altijd” fluisterde ze. Clare sloeg een arm om haar schouders. Becky pakte haar hand.

Op de grafsteen stond te lezen: “ Voor altijd in onze gedachten en voor altijd in ons hart. Adam Torres, te jong van ons heengegaan.”

Een jongen stond bij het graf van zijn vader, een oude vrouw legde een bloemenkrans op het graf van haar man. De pastoor liep rondjes over het kerkhof. Iets verderop hoorde je het gelach van kleine kinderen die tikkertje speelden. En de zon begon stilletjes aan achter de wolken te verdwijnen.

Reacties: