FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Weg van hier

'Kom ga met me mee?' Zijn hand hangt uitnodigend in de lucht.
'Ik weet niet,' antwoord ik met zachte stem. Weg van hier lijkt me ideaal. Maar behalve de puinhoop van de grote oorlog moet ik ook mijn familie achterlaten. Nou ja, de mensen die me hebben verzorgd na het overlijden van mijn eigen ouders.
'Waarom twijfel je?' Ik kijk om me heen. Waarom twijfel ik? Dat is een goede vraag. De ingestorte muren rondom het marktplein staren me aan. Alleen de kerkklok die vier voor twaalf aangeeft, staat nog overeind. Het straatbeeld beangstigt me. De muren maken me droevig. Ze laten me denken aan vroeger. Aan de afschuwelijke bommen die avond op avond vielen. Ik wil niets liever dan weg van hier.
'Waar gaan we heen?' Niet dat het me iets uitmaakt, waar we heen gaan. Ik wil hier gewoon weg. Hier is geen toekomst voor me. Hier heb ik niets meer te zoeken.
'Ergens ver weg van hier. Ik denk dat Afrika wel een goed idee is. We kunnen de oversteek wagen en er is een warm klimaat. Maar ik wil je ook best meenemen naar Engeland. Jij mag van mij beslissen, maar ga alsjeblieft met me mee?' John blijft me smekend aankijken. Ik wend mijn ogen af. Door zijn ogen kan ik niet meer helder nadenken.
'Maar ik ken je pas twee weken. Hoe weet ik dat ik er goed aan doe?' Mijn hoofd laat me niet zomaar met hem meegaan. Wat als ik nu alleen in het buitenland achterblijf. Dan kan ik beter hier zitten. Hier ken ik nog mensen. We kunnen vast iets van de toekomst maken. Of zal me dat niet lukken?
'Ik zal je nooit iets doen. Daarbij kan ik de gedachte niet verdragen dat je hier achterblijft. Ga met me mee?' Zijn smekende stem laat mijn hart bijna breken. Mijn buik zegt me met hem mee te gaan. Mijn hoofd stribbelt nog tegen. Dat durft niet alles achter zich te laten en ergens een nieuwe start te maken, met de man waar ik binnen twee weken smoorverliefd op ben geworden. Het besluit valt, als ik paniek achter me hoor. De krantenjongen schreeuwt zijn longen uit zijn lijf. Hij blijft maar roepen dat de Duitsers zich klaar maken voor een gevecht. Er gaat nog een oorlog komen.
'Ik ga mee,' zeg ik, mezelf nog half overtuigend. Ik pak zijn uitgestoken hand en hij trekt me mee. De klok slaat en lijkt mijn nieuwe weg in te luiden. Weg van alles om me heen. Binnen vijf minuten heb ik mijn leven een totaal andere richting gegeven. Ik ben klaar voor een nieuwe start.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.