FanFic.nl

schrijfuitdagingen

Goodbye

‘Mary-Kate, als je niet gaat praten, dan kan ik je niet helpen.’ De psycholoog knijpt met zijn vingers in het bovenste stukje van zijn neusbrug. Het is niet mijn bedoeling om die man gek te maken, maar ik ga hem echt niets vertellen. Ik heb geen hulp nodig. Daarbij gaat het hem ook helemaal niets aan. Mijn ouders willen dat hij me helpt, maar ik niet. Wat er is gebeurd, gaat alleen mij iets aan. Mij en mijn zus.
‘Ik denk dat we beter kunnen stoppen voor vandaag. Mijn secretaresse zal een nieuwe afspraak met je maken.’ Ik knik. Als mijn ouders willen betalen voor het feit dat ik hier een uur zit te zwijgen, dan is dat hun zaak. Ik weet wel een betere manier om van het geld af te komen.

In mijn kamer kijk ik eens rond. Boven mijn bed staat een lijstje met een foto van Jordan, Ashley en mij. Hoe erg ik er ook tegen vecht. De tranen beginnen te stromen. De gedachten borrelen vanuit mijn binnenste omhoog. Vechten daartegen heeft geen zin, heeft de ervaring me geleerd. Ik kan de gedachten niet stoppen. Ik kan de herinneringen met geen mogelijkheid tegenhouden. De afgelopen zomer blijft in mijn gedachten naar voren komen.

We zaten met zijn allen in de auto. De zon scheen op volle kracht. Dat was het moment dat mijn zus en ik tegen elkaar zeiden dat dit de beste vakantie ooit moest worden. Jordan kon niet anders dan lachen en het beamen. Waarom moest alles dan zo anders uitpakken?
Alles begon goed. Het huisje waar we zaten lag aan een prachtig meer. Het dorpje lag op vijf minuten loopafstand. Al met al, alles wat we nodig achtte voor een topvakantie.
Op een avond gingen we met zijn drieën naar het dorpje. Er was een straatconcert. We hadden een plek op een van de terrasjes weten te bemachtigen. De muziek was aanstekelijk, net als de sfeer. Het was zo geweldig. We bestelden heerlijke huisgemaakte ijsthee en een stuk chocoladetaart. Toen de eerste artiesten klaar waren, kwamen er weer nieuwe artiesten op. De eerste jongensgroep kwam naast ons op het terras zitten. Ashley liet meteen keurend haar blik over ze heen gaan. Ik gaf haar een waarschuwende mep.
‘Zet het maar uit je hoofd.’
‘Waarom? De zomer duurt nog zo lang. Ik mag best een beetje lol hebben.’ Niet veel later vroeg een van de jongens haar ten dans. Ze knipoogde naar me, terwijl ze het plein op liep. Jordan en ik volgden niet zo heel veel later. Ashley heeft de hele weg naar huis over die jongen gesproken. De volgende ochtend begon ze weer opnieuw. Jordan en ik plaagden haar ermee. Toch kon ik toen al zien, dat ze smoorverliefd op die jongen was geworden.
Alsof het lot haar gezind was, kwam ze die jongen van de avond daarvoor weer tegen. Voor ik het wist, was ik mijn zusje kwijt. Twee uur later vonden Jordan en ik haar op een klein pleintje. Ze was gezellig samen met die jongen, die ze ons toen maar voorstelde als Julien. Na nog twee dagen gaf ze toe verliefd te zijn. We hebben toen met vieren het prachtige dorpje Tourtour bezichtigd. De vakantie vorderde en we hadden de grootste lol van allemaal. Toch begon Ashley een beetje van me af te wijken. Jordan en ik werden niet meer altijd uitgenodigd. Ik snapte niet goed waarom. Tot ik haar op een middag haar spullen zag inpakken. Ik bleef in de deuropening staan. Dit ging ze toch niet menen? Toen ze zich naar me omdraaide had ze tranen in haar ogen. Ik kwam met open armen naar haar toe.
‘Ik blijf hier,’ fluisterde ze in mijn oor.
‘Ik blijf bij Julien. Ik laat hem niet gaan. Ik heb al een brief naar mam en pap gestuurd.’
‘Denk hier alsjeblieft goed over na Ashley. Ik kan niet zonder je.’
‘Het is niet voor eeuwig. Ik kan je op komen zoeken en jij kan mij op komen zoeken.’ Voor ik nog iets had kunnen zeggen, maakte Ashley zich los. Ze vertrok zonder nog een woord te zeggen. Jordan vond me die avond als een hoopje op de grond. Mijn zus had me verlaten voor Julien en ik had er niets aan kunnen doen.
Het eens zo mooie dorpje Tourtour was niet zo mooi meer. Dus ook Jordan en ik pakten onze spullen en vertrokken terug naar Amerika. Althans dat is het laatste wat ik herinner. Het verlaten van het huisje om naar huis te gaan. Het volgende wat ik me herinnerde zijn de witte muren van een ziekenhuis. De mensen om me heen spraken alleen maar frans. Ik snapte er niets van. Ik weet nog hoe ik de paniek voelde opkomen. Ik had geen flauw idee waar ik was en waar Jordan was. Iets wat ik niet echt aankon. Gelukkig kwam er op een bepaald moment een agent binnen. Althans ik zou nu willen, dat die agent nooit binnen was gekomen. Wat die agent me vertelde, veranderde mijn leven. Hij vertelde dat ik helemaal alleen naar huis moest gaan. Hij vertelde me dat ik de enige was die overgebleven was van de reis die we met drieën begonnen. Jordan was er niet meer. Ashley was er niet meer.
De overige tijd in het ziekenhuis is vrij wazig. De zware medicatie en de afschuwelijke gedachten had ik zo snel mogelijk uit mijn gedachten gewist. Wat ik er nog wel van weet is dat het afschuwelijk was. Ik heb alles wat ik me kon herinneren in een hoekje gestopt, zodat ik het nooit meer hoefde te zien. Zodat ik het nooit meer hoefde te herbeleven.

Nu zit ik thuis. Alleen. Er is niemand meer over. Iedereen dwingt me over die afschuwelijke vakantie te praten, maar ik wil het niet. Ik kan het niet. Mijn zus vraagt of ik volgend jaar naar Frankrijk kom. Ze schrijft me nog regelmatig, maar ik beantwoord de brieven niet. Ik kan ze niet beantwoorden. Wat moet ik zeggen. Bedankt voor de steun. Dank je voor het er niet zijn op het moment dat ik je het hardst nodig had. Afgelopen vakantie ben ik alleen komen te staan en alleen zal ik blijven.

Reacties: