FanFic.nl

Highway to Hell

Two.

Ik lig op mijn bed en staar naar het leeslampje boven mijn hoofd. Telkens wanneer de bus door een put rijdt, knippert het even. Tom is een halfuur geleden opgestaan en naar de keuken gestrompeld, en ik geloof dat hij nu onder de douche staat. Tijd voor mij om alles even te overdenken.
Een klopgeest in de bus. Vraag één, ben ik gek of is ze echt? Ik ben er 99 procent van overtuigd dat ze geen illusie is, puur omdat ze daar net iets te eng voor is. Zelfs mijn geest verzint zo geen dingen.
Vraag twee, aan wie kan ik het vertellen? Simpel, aan niemand. Ik ben volgens haar de enige die haar kan zien, horen of voelen. Tom zou me in het beste geval vierkantig uitlachen, in het slechtste geval er een dokter bijhalen.
En vraag drie, hoe raak ik van haar af? Daarop blijf ik het antwoord nog even schuldig, ik weet niks van geesten! Met een zucht wrijf ik door mijn ogen. Waarom ik nou weer? Is het nog niet genoeg dat ik dag in dag uit mijn botten afdraai als tieneridool? Moet ik er echt nog eens een bovennatuurlijke stalker bovenop krijgen? Misschien gaat ze weg als ik haar een handtekening geef...
Mijn lamp knippert weer en ik geef een geërgerde klap tegen de wand van de bus. Uit het binnenste klinkt een zachte ‘Auw!’ op.
Ik heb flink wat zwakheden, maar één van mijn grootste problemen is afstanden inschatten. Met als gevolg dat ik van het schrikken net iets te ver achteruit spring, en met een kreet head-first van mijn bed af donder.
‘Zeg wel, auw,’ kreun ik als ik mezelf van de vloer opraap en weer op het bed krabbel.
‘Nadezh!’ brul ik en bonk nog een keer op de muur. ‘Nadezh, ik wéét dat je daar bent! Laat mijn lamp met rust!’ Meteen maakt de lamp een zoemend geluid dat langzaam harder wordt, en ik tuur ingespannen in het peertje. Het glas lijkt te borrelen, bolt op, en er glijdt een hoofd uit. Bijna grotesk wringt ze haar hele lijf door het lampje naar buiten, en valt er met een plof uit. Niet omlaag, maar omhoog. Ze ligt op haar rug op het plafond en hijgt even uit.
‘Jij bent een zeur, weet je dat?’ zegt ze met een ernstig gezicht en kruipt rond over het plafond van mijn slaapcompartiment, meer spin dan ooit.
‘Zie ik eruit alsof het me kan schelen wat iemand over me denkt?’ grom ik en doe mijn best om het griezelige kind te negeren.
‘Laat eens kijken. Frontman van een band, spendeert minimaal drie uur per dag in de badkamer, zet z’n haar een halve meter omhoog, draagt meer make-up dan de gemiddelde jailbait, doet er een halfuur over om de juiste outfit bij elkaar te zoeken, praat tijdens interviews zoveel mogelijk om elke persoonlijke vraag heen door het steeds over ‘wij als band’ te hebben...’ Ze grijnst gemeen en laat haar bovenlijf omlaag zwaaien, haar voeten en knieën zitten nog steeds tegen het plafond geplakt. Nu lijkt ze op een vlieg. Ze draait haar schouders en hals in een onmogelijke knoop tot haar gezicht weer recht en op gelijke hoogte is met het mijne, bijna neus tegen neus.
‘Ja, eerlijk gezegd denk ik dat je redelijk zelfbewust en onzeker bent, en net als elke jongen van jouw leeftijd ben je 24 op 24 bezig met wat iedereen in je omgeving over je denkt. Dat is ook de voornaamste reden waarom je nog steeds je tweelingbroer niet hebt ingelicht over mij, je bent bang om zijn reactie. En stiekem vraag je je zelfs af wat ik over je denk.’
‘Je, ik… Wat… Mijn…’ sputter ik verontwaardigd. ‘Laat me gewoon met rust!’ Ze giert van het lachen en haar benen verliezen hun grip op het plafond. Met een verbazend zachte plof komt ze bovenop me neer en blijft even liggen, schokkend en giechelend.
‘Bill, Bill... Je hebt geen idee hoe schattig je nu bent.’ Met een koude vingertop prikt ze tegen het puntje van mijn neus, gaat dan in kleermakerszit op mijn borst zitten.
‘Maar om antwoord te geven op die vraag. Ik vind je aardig. Schattig, op een onhandige, zelfbewuste manier. Een tikje arrogant misschien, maar dat is wel leuk. Schrikachtig, maar dat hebben veel mensen in mijn bijzijn...’
‘Ja, je vraagt je af waarom,’ mompel ik en probeer haar van me af te schuiven. Ze geeft me plots een kneepje met haar nagels en ik gil, het doet echt pijn!’
‘Dat was niet aardig,’ gromt ze en laat haar tanden zien.
‘Oh, en wat versta jij dan onder aardig? Mensen verminken?’ Ik kijk naar mijn arm, waar een beetje bloed opwelt uit het kleine wondje.
‘Stel je niet zo aan, het is een schram.’
‘Let jij dan op waar je die klauwen van je zet!’ Ze grinnikt en port in mijn ribben, deze keer gelukkig zonder nagels.
‘Wat ben jij kleinzerig, zeg! Maar dat geeft niet, het maakt je zo... hoe zeg je het? Kwetsbaar.’
‘We zullen eens zien hoe kwetsbaar je me vindt als ik mijn handen om dat kippennekje leg,’ grom ik.
‘En dan wat? Weet jij echt helemaal niks over klopgeesten? Je kan me niks maken, slimmerd.’ En ze brengt haar mond naar mijn oor. ‘I’m untouchable.’
Ik kreun en laat mijn hoofd achterover in de kussens vallen. Ze schatert en klapt in haar handen van plezier.
‘Ik zit aan jou vast, hé?’
‘Ik vrees van wel,’ zegt ze vrolijk. ‘Helemaal, onwrikbaar vast, tot in alle eeuwigheid. Of tot je me gaat vervelen, maar die kans is klein. Ik vind jou helemaal geweldig, met je kwade snoetje.’ Ze tikt me even op mijn wang en ik voel de neiging om even flink in haar vingers te bijten, zien of ze echt zo ‘untouchable’ is…
‘Hé Bill, kijk niet zo verongelijkt! Dit wordt leuk!’
‘Leuk? Er woont een demon onder mijn bed!’ roep ik uit. Even staart ze me bijna liefdevol aan, aait over mijn hoofd.
‘Dat is zo, Bill. Ik ben een demon. Maar maak je geen zorgen, ik ben de kwaadste nog niet. En als je me eenmaal leert kennen, gaan wij samen de grootste lol hebben!’
Ik betwijfel het...

Reacties: