FanFic.nl

A Beautiful Strenght: Ballet

Hoofdstuk 4: Een meer vol zwanen

Ik loop al uren zonder dat ik iets ben tegengekomen. Een meer oversteken. Dat is leuk, maar dan moet er wel een meer zijn om over te steken. De zon zakt steeds verder, terwijl ik stevig doorstap. Plots blijf ik staan. Zie ik dat nu goed. Mijn ogen knijpen enkele keren om scherp te stellen. Daar ginds in de verte ligt een meer. Mijn voeten begin vanzelf harder te lopen. Mijn hart begint sneller te kloppen.
Ik val op mijn knieën voor het meer neer. Ik vul de waterzak die ik van de bosnimfen heb gekregen. Gulzig begin ik te drinken. Ik heb nog geen aandacht aan de overige omgeving geschonken totdat ik schaduwen zie naderen in mijn ooghoek. Verschrikt kijk ik op. Dan pas valt me op dat op het meer ontelbaar prachtige zwanen zwemmen. Ik berg de waterzak weer op en kijk naar de zwanen.
‘Steek het meer over, maar krijg het niet te koud.’ Ik fluister de zin drie keer voor me uit. Het meer oversteken, hoe moet ik dat nu weer doen. Ik kijk nog eens goed naar het meer. Erom heen lopen gaat ook niet lukken. Het meer lijkt wel gigantisch. Ondertussen is de zon onder gezakt en is het donkerder geworden. De maan begint al omhoog te komen. Dan komen alle zwanen als een op de kant. De maan maakt een prachtige cirkel op het water. Na een korte twinkeling, veranderen de zwanen in danseressen. De danseressen hebben prachtige tutu’s aan. De tule van de rokjes staat speels opzij. Op het bovenstukje staat een hart van witte veertjes. In de punt zit een rode steen. De kleuren wit en licht roze maakt dat ze er heel sereen uitzien. Er komen prachtige muziekinstrumenten tevoorschijn uit het water en ze beginnen te spelen. De zwanen beginnen te dansen op de oever van het meer. Ze raken telkens de rand van het water net niet. Als betoverd blijf ik kijken. Het zwanenmeer. Ik sta er levend tussen. De zwanen dansen nog steeds als een. Ze hupsen van links naar rechts en draaien en springen. Het lijkt wel of ze zweven. Net of ze iets boven de grond vliegen.
Dan valt mijn oog op een anders geklede zwaan. Ze ziet er nog sierlijker uit. Haar tutu is helemaal wit. Het bovenstukje is diep uitgesneden en afgezet met zilverdraad en zilveren diamantjes. Ook op de stijfstaande rok zijn patronen te zien van zilverdraad en zilveren diamantjes. Op haar hoofd heeft ze een kroontje. Als het zwanenmeer echt is, is Odille misschien ook wel echt. De zwaan lijkt met de andere zwanen samen te dansen, maar ook weer net apart. Ze danst meer in haar eigen wereldje. Net als Koningin Fatima, stopt ook de zwaan precies voor me.
‘Wie ben jij?’ vraagt ze me beleefd.
‘Clara,’ antwoord ik verlegen.
‘Hallo Clara, ik ben Odille. Dans je mee?’ Ik, meedansen in het zwanenmeer. Een droom die uitkomt. Maar ik ben er toch helemaal niet goed genoeg voor?
‘Kom, ik help je wel,’ moedigt ze me aan. Ik pak haar hand en ze trekt me mee. Voorzichtig ga ik naast haar op mijn spitzen staan. Samen zetten we wat stapjes naar voren. Dan draait ze me rond en strek ik voorzichtig mijn been van attitude naar arabesque. Dit doen we nog een paar keer. Dan leert ze me een andere stappencombinatie. Langzaam maar zeker begin ik me een zwaan te voelen. Ik voel de gratie waarmee een zwaan zich normaal beweegt door me heen gaan. Ik voel dat ik het wel degelijk ken. Met iedere stap die ik zet, wordt ik zelfverzekerder.
Na een tijdje gaan we rusten. De andere zwanen verzamelen in groepjes van vier en pakken elkaars armen vast. Met zijn vieren gaan ze op in hun dans. Ze springen, draaien en zweven. Dit alles doen ze zonder ook maar een seconde aandacht te besteden aan de rest van de zwanengroepjes. Ze gaan compleet op in hun eigen wereldje.
‘De nachten is alles wat ze hebben. Sinds we vervloekt zijn, zijn we overdag zwanen en ’s nachts worden we weer wie we waren. We dansen de hele nacht als mensen. Maar als de zon opkomt, dan veranderen we weer allemaal in een zwaan.’
‘Wat vreselijk.’ Ik ken het sprookje en ik weet wat er gebeurd is.
‘Eigenlijk valt het wel mee. Dit is ons leven en wat we gewend zijn. En soms moet je tevreden zijn met wat je hebt. Het had altijd nog erger gekund. Wij worden met rust gelaten en kunnen in alle rust hele nachten feest vieren en dansen. Daarbij is een zwaan een gracieus dier.’
‘Ik heb zwanen altijd al mooie dieren gevonden. Ze bewegen zo prachtig en lijken zich niets van de natuur aan te trekken. Daarbij kunnen ze lopen, zwemmen én vliegen. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen. Ze hoeven met niets of niemand rekening te houden.’ Odille kijkt me lachend aan.
‘Een meisje dat van zwanen houdt. Ik zal je verder leren hoe je danst als een zwaan.’
‘Kun je als zwaan ook over het water heen?’ Odille kijkt me even raar aan.
‘Waarom?’ vraagt ze dan.
‘Omdat ik de weg naar huis wil weten en daarvoor moest ik over dit meer heen.’
‘Eromheen is niet te doen nee. Maar of je over het water kan dansen, dat ligt eraan. Wat geloof je zelf?’ De vraag is retorisch, maar in mijn hoofd beginnen alarmbelletjes te rinkelen. Kan ik over het water dansen?
Odille is al begonnen met de volgende danspassen. Ik volg ze zo goed mogelijk. Na een tijdje kan ik opgaan in het dansen met alle zwanen. Het is mijn jurk die me verraadt dat ik er eigenlijk niet tussen hoor. Odille en ik dansen samen prachtig. Het onderwerp over het water heen dansen wordt niet meer aangesneden. Er zijn wat zwanen die op de grond zijn gaan zitten om te kijken naar mij. Odille en ik dansen en dansen. Soms vallen er zwanen bij en soms kijken ze naar ons. Dan voel ik de handen van een paar zwanen en ze tillen me op. Ze laten me heen en weer bewegen. Ze laten me door de lucht heen zweven. Het gevoel is fantastisch. Ik heb het idee dat ik aan het groeien ben. De sierlijkheid zit in mijn armen, mijn benen, mijn hele lichaam verweven. Zo moet mijn oma zich gevoeld hebben op het podium. Sierlijk en vooral een prachtige zwaan.
Plots midden in mijn beweging, wisselt de muziek van tempo. Een aantal witte zwanen stuiven aan de kant. Ik kan nog maar net een glimp opvangen van wat daar gebeurd, voordat ik zelf aan de kant geduwd wordt.

Reacties: