Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Bleed Forever » Chapter 28
Bleed Forever
Chapter 28
Chapter 28
Tegen de tijd dat Kyle, Dane en Melian in Zweinsveld arriveerde was het gevecht al in volle gang. Bewoners van Zweinsveld probeerde zichzelf in veiligheid te brengen of vochten dapper mee zoals Madame Rosmerta die liep te brullen dat ze het eens moesten wagen om haar café op te blazen anders zou ze hen opblazen. Kyle had zo’n 3 seconden om daarvan te genieten voor hij doorkreeg dat de dooddoeners de overhand kregen en hij en Dane zich beiden in het gevecht stortte hun moeder rende echter tussen de vechtende mensen door richting het krijsende krot. Kyle kon haar niet meer zien door de hoeveelheid aan mensen in de straat en de dementors die rond zweefden en probeerden huizen en winkels binnen te dringen. De waard van de Zweinskop Desiderius, de broer van Albus Perkamentus, stuurde een patronus op de dementors af die probeerde in zijn café te komen. Nu rende er een geit rond in Zweinsveld die her en der dementors terug dreef.
Dane was al snel verstrikt in een duel met een dooddoener maar Kyle was ervan overtuigd dat Dane prima voor zichzelf kon zorgen. Het moment dat Kyle zich ook in het gevecht wilde mengen hoorde hij iemand achter hem zijn naam roepen en hij keek om. Severus kwam net aangerent met getrokken toverstok “Oom Severus.” Zei Kyle toen Severus naast hem stond “Waar is Melian?” vroeg hij kort en Kyle wist dat er geen gezellig gesprekje in zat vandaag “Ik geloof dat ze richting het krijsende krot ging naar pap. Ik weet niet of ze daar ook echt heen is.” Severus knikte enkel en rende door. Nog geen minuut later stonden Luthien, Revius en Chanelle ineens bij hen “Waar is Anna?” vroeg Kyle met een frons die merkte dat de vriendin van Dane niet aanwezig was “Geen idee… denk je dat haar vader haar weer heeft weggehaald van Zweinstein voor ze aanvielen?” vroeg Luthien die haar ogen niet losliet van het gevecht “Ik weet het niet het zou heel goed moge-“ Revius zijn woorden werden abrupt afgekapt door een spreuk die langs hen heen zoefde en achter hen een muur opblies “Ik vind het heel gezellig hier hoor met jullie maar ik ga op zoek naar de dooddoener die mij vorige keer in de ziekenzaal heeft gekregen. Ik wil hem persoonlijk bedanken met mijn toverstok in zijn reet!” zei Chanelle die haar toverstok trok en weg rende. Revius had een grijns op zijn gezicht en schudde zijn hoofd waardoor Luthien en Kyle hem beiden met opgetrokken wenkbrauwen aankeken “Wat?” vroeg hij toen hij merkte dat zijn twee vrienden hem stom stonden aan te gapen. “Waarom die grijns Alast?” vroeg Luthien met een poeslieve stem die maar al te duidelijk liet blijken dat ze precies wist waarom Revius zo stom stond te grijnzen “Ik grijns niet” en de grijns verdween inderdaad en maakte plaats voor een flauwe glimlach “Oh kom op je vind Chanelle leuk!” Kyle rolde met zijn ogen “Om Chanelle’s woorden te herhalen, het is heel gezellig maar uh-“ hij wees met zijn duim over zijn schouder naar de dooddoeners die nog steeds spreuken in het rond aan het strooien waren en stonden te duelleren “Oh ja natuurlijk! Ik hoop dat de rest van de orde snel hier is ik denk niet dat alleen wij, pap, mijn ma en jou ma het niet kunnen redden hier.” Zei Luthien voor ze samen met Revius achter Chanelle aanrende. Kyle wilde wederom zich ook in het gevecht mengen toen hij weer werd tegengehouden. Mocht hij niet mee doen ofzo? Dacht hij geërgerd bij zichzelf. Dit keer was het Christina “Severus?” vroeg ze hijgend “Achter mijn moeder aan gegaan. Richting krijsende krot.” Was het enige wat Kyle zei voor hij nu wel echt het gevecht in dook.
Het was een grote bende, half Zweinsveld lag in puin, er lagen overal gewonde mensen op de grond, huizen waren opgeblazen (waaronder de Drie bezemstelen van Madame Rosmerta die buiten zichzelf was geweest van woede) en iedereen was moe maar niemand stopte met vechten. Het leek alsof ze al uren bezig waren en dat was ook het geval, het begon donker te worden. De docenten van Zweinstein, en de leden van de Orde waren al vrij snel gearriveerd nadat Christina het bericht had gestuurd maar de dooddoeners waren nog steeds in de meerderheid. Door het aantal patronussen dat rond rende waren de dementors tijdelijk terug gedreven maar niemand wist hoelang de patronussen zouden standhouden. Kyle keek op naar de lucht die donker begon te worden en hij wist dat het niet lang meer zou duren voor ze het gehuil van zijn vader zouden kunnen horen vanuit het Krijsende krot. Luthien stond naast hem, ze had haar toverstok in haar andere hand omdat haar toverstok arm gebroken was en ze die amper kon bewegen zonder extreem veel pijn te hebben. Dane, aan Kyle’s andere kant leunde tegen de muur aan en kon amper rechtop staan. Kyle zelf was moe maar weigerde weg te rennen of op te geven. Hij had zijn moeder al die tijd niet meer gezien, Severus en Christina waren beiden in een duel verwikkeld, Severus stond te vechten met Bellatrix die nooit de moeite nam om haar masker op te doen en Christina had het zwaar met Dolochov, die ervoor had gezorgd dat Sirius in het St. Holisto terecht was gekomen. Het was duidelijk dat Chris dat ook wist gezien ze Dolochov met zoveel haat aankeek dat het Kyle verbaasde dat hij niet gewoon ter plekke dood was neergevallen. Luthien kreunde even en Kyle draaide zich kort naar haar toe “Gaat het?”
”M’n arm.” Gromde Luthien met opeen geklemde kaken. Kyle pakte voorzichtig haar arm beet “Ik kan het niet helen maar kan wel zorgen dat je er misschien wat minder pijn van heb.” Zei hij terwijl hij vanuit zijn ooghoeken de boel in de gaten hield om te controleren of ze niet ineens werden aangevallen. Revius en Chanelle stonden een stukje voor hun te vechten samen met de docenten terwijl zij even op adem kwamen “Alles is beter dan dit.” Mompelde Luthien die lijkwit was en eruit zag alsof ze elk moment neer kon gaan, Kyle knikte en richtte zijn toverstok op Luthien’s arm “Finite” mompelde hij en haar arm zat in een spalk (zoals Remus had gedaan in deel 3 bij Ron’s been) “Dankje dat is inderdaad beter.” Mompelde Luthien dankbaar tegen haar neefje die knikte en omkeek en direct op scherp stond. Er waren een paar dooddoeners door de orde leden en docenten heen gebroken en het was weer een chaos waardoor je amper kon zien wie nou precies met wie vocht. Het enige wat Kyle ineens zag was een spreuk die op hen af kwam suizen, nou ja, hen, de spreuk vloog recht op Luthien af die haar toverstok wilde opheffen om haarzelf te beschermen maar Kyle kon zien dat, dat al te laat was. Nog voor hij zelf een schild tussen haar en de spreuk kon uitspreken stond er al een waar de spreuk tegenaan kaatste en tegen een muur aanknalde. Zowel Kyle als Luthien en Dane keken alle drie om, om te zien wie de schildspreuk had gebruikt en hun monden vielen open van verbazing “Sirius!” riep Luthien dolbij maar ook verbijsterd. Sirius had een serieuze blik, toverstok opgeheven en kwam naar hen toe gelopen terwijl hij het gevecht in de gaten hield “Sirius hoe-“ Sirius hield zijn hand op om Dane het zwijgen op te leggen “Geen tijd voor nu. Luister.” Zei hij en ze vielen alle drie stil en luisterde maar het enige wat Kyle hoorde was het geschreeuw van de vechtende mensen, en ontploffingen als er weer eens iets werd opgeblazen. Pas toen Sirius naar de lucht wees zag Kyle de maan en nu luisterde hij beter. Hij schrok op toen hij het gehuil hoorde maar het was dichterbij dan hij had verwacht “Ik hoor niets anders dan het gebrul.” Zei Dane met een vragende blik op Sirius “Ik ook niet.” Stemde Luthien in “Pap..” Kyle keek naar het Krijsende krot in de verte en Sirius knikte “Remus.” “Sirius, hoe –“ “Geen tijd voor Luthien luister naar me, als we dit allemaal overleven zal ik vertellen hoe ik wakker werd en ervandoor ben gegaan toen ik opving dat er een gevecht in Zweinsveld gaande was maar nu hebben we denk ik wat belangrijkere dingen aan ons hoofd. Waar is iedereen?” Luthien kon het nog steeds niet geheel bevatten en raakte zijn arm aan, waarschijnlijk om te controleren of hij echt was. “Christina en Severus zijn daar verderop aan het duelleren, ik heb mam al een tijdje niet gezien die rende richting het Krijsende krot toen we hier aankwamen een paar uur geleden.” Sirius keek naar Kyle die antwoord had gegeven en knikte “Let goed op jezelf.” Zei hij voor hij snel een kus op Luthien’s voorhoofd drukte, in een hond veranderde en wegrende. “Wauw.” Was het enige wat Dane wist uit te brengen. Luthien, nog steeds te verbaasd om woorden te vormen staarde naar de plek waar Sirius zojuist uit het zicht was verdwenen. Kyle schudde haar even door elkaar en ze schrok op uit haar trance “Sirius is wakker, hij is oke en hij vecht nu laten we hen gaan helpen voor hij straks weer in het St. Holisto terecht komt of iemand anders van ons.” Luthien knikte, pakte haar toverstok wat beter beet en ze mengde zich wederom in het gevecht.
Het duurde echter niet lang voor er weer iets ontplofte alleen niet in de buurt van hen. Dane en Kyle keken beiden verschrikt naar het Krijsende krot dat in lichterlaaie stond “PAP!” riep Dane met grote ogen “Nee Dane!” Kyle greep Dane bij de achterkant van zijn gewaad zodat hij niet verder kon rennen “Ben je gek! Pap weet niet wat hij doet nu wil je dood ofzo!” “Hij is daar binnen Kyle je bent toch niet serieus van plan niets te doen?!” “Nee natuurlijk niet idioot maar je kan er niet zomaar op af rennen!” Dane stopte met tegenstribbelen “Laten we snel mam gaan zoe-“ maar Melian zoeken was niet nodig. Die kwam al keihard aangerent “Wegwezen! Remus is uit het krijsende krot gebroken en komt deze kant op!” riep Melian maar Kyle en Dane waren geen van beiden van plan om te rennen, zeer zeker niet nu er allemaal dooddoeners ook doorhadden dat het krijsende krot in de hens stond. Kyle keek toe hoe de weerwolf dichterbij kwam en een dooddoener opzij maaide en hij moest even een grijns onderdrukken, zijn vader mocht dan niet precies weten wat hij deed maar hij koos wel de juiste persoon uit om opzij te gooien zonder dat het hem moeite leek te kosten. Er sprong een groot zwart beest op Remus af en Kyle besefte dat, dat Sirius was die probeerde zijn vader weg te trekken van het gevecht “Moeten we Sirius niet helpen pap hier weg te krijgen?” vroeg Dane benauwd die ook toekeek “En dan? Tussen de kaken van Sirius of pap terecht komen? nee dank u zeer ik sta hier prima.” Maar niet voor lang, het duurde namelijk niet lang voor Remus, Sirius van zich af had weten te werpen en Sirius een stuk werd weggeslingerd. Remus concentreerde zich toen, op de overige aanwezigen die ineens allemaal hetzelfde idee hadden. Rennen.
Remus schoot door de straat heen en Kyle merkte dat hij steeds meer hun richting in kwam “Uh, ik hou van pap maar ik denk dat we hier weg moeten wezen.” Zei Dane die het ook al had gezien. “Mijn idee.” Kyle trok Dane mee uit de baan van Remus zijn aanvallen en ze wisten zijn klauwen te ontwijken. “Dat…was net op tijd.” Dane was bleek maar leek opgelucht “We zijn nog niet zover.” Remus was duidelijk vastbesloten zoveel mogelijk mensen neer te halen en Kyle hield zichzelf sterk voor dat hij niet wist wat hij deed. Maar de dooddoeners hadden blijkbaar niet veel zin om neergeslagen te worden door een weerwolf en dus begonnen ze vervloekingen op hem af te schieten. Kyle en Dane op hun beurt, spraken een schildspreuk uit die de meeste vervloekingen tijdelijk wist tegen te houden. Sirius kwam weer aangerend nu als mens en liep een beetje moeilijk “Sirius, gaat het?” “Prima.” Gromde Sirius die duidelijk een beetje boos was en Remus zijn kant op keek “Ik kan hem niet tegen houden en hij heeft duidelijk de wolfswortel drank niet ingenomen.” Ah. Sirius was boos op Sneep omdat hij de drank niet was komen brengen…of Remus had het gewoon niet ingenomen. Dat was een zorg voor later in ieder geval. Kyle ving uit zijn ooghoeken op dat Remus op Melian af was gegaan. Melian probeerde bij Remus binnen te dringen, zijn naam schreeuwen, roepen dat ze van hem hield maar hij leek het niet eens te horen. Kyle’s maag maakte drie dubbele salto’s. Melian zou Remus niet vervloeken, wolf of niet. “PAP NEE!” zonder erbij na te denken rende Kyle richting zijn ouders toe en voor Remus kon uithalen naar Melian, gooide Kyle zijn hele gewicht tegen zijn vader aan en samen tuimelde ze op de grond. Kyle rolde om en keek op naar Remus die alweer overeind kwam en zich nu op hem richtte “Kyle!” Dane en Melian werden beiden tegen gehouden, Severus en Christina hielden Melian vast, terwijl Sirius en Revius Dane met alle macht tegen probeerde te houden en Sirius had hem half in een wurg greep. Chanelle en Luthien, beiden lijkbleek, stonden toe te kijken hoe Kyle en Remus tegenover elkaar stonden “Pap, ik ben het Kyle. Je zoon.” Begon Kyle rustig terwijl hij zijn handen omhoog hield. Zijn toverstok lag op de grond een paar meter bij hem vandaan dus daar had hij weinig aan. Remus keek hem recht aan met zijn wolven ogen en Kyle keek terug, ergens in die ogen zag hij ook de vriendelijke bruine ogen van zijn vader, zijn eigen ogen, en het leek alsof Remus dat ook bij Kyle zag. Hij stopte met op Kyle aflopen en zakte op de grond neer. Kyle haalde diep adem en keek verbaasd toe hoe Remus rustig en beheerst naar hem keek alsof hij hem herkende. “KYLE!” Kyle’s blik werd van Remus los gescheurd door Sirius die naar hem schreeuwde, Amycus stond achter Remus met zijn toverstok op de weerwolf gericht, een krankzinnige grijns op zijn gezicht en Kyle sprong wederom zonder na te denken op zijn toverstok af, richtte die op Amycus en zonder dat hij een spreuk zei, of ook maar aan een spreuk dacht, schoot er wel een uit zijn toverstok die Amycus vol in het gezicht raakte, die zou niet meer zo knap zijn als hij zou herstellen, Amycus vloog achteruit en bleef roerloos op de grond liggen. Remus was overeind gesprongen en had zich omgedraaid maar toen hij zag dat de dreiging die zich had gevormd alweer weg was, liep hij naar Kyle toe en ging bij hem zitten. Kyle voelde zijn ogen branden en keek zijn vader verbijsterd aan. Hij zag zijn eigen reflectie in de ogen van Remus en schrok zich zo ongeveer een ongeluk, zijn ogen waren geel! Zoals die van zijn vader waren als hij net was getransformeerd… Hij sloot zijn ogen en opende ze na een tijdje weer om te controleren of hij het zich wellicht had verbeeld maar dat was niet het geval. “Kyle?” Kyle verstijfde. Nu pas merkte hij dat het gevecht minder was geworden, er klonken nog vage knallen maar verder schenen de dooddoeners verdwenen te zijn. Amycus lag er nog steeds een beetje triest bij, net als enkele andere dooddoeners maar ook bewoners van Zweinsveld en enkele orde leden waren ook gewond. “Kyle, leidt je vader naar het verboden bos.” Zei Melian voorzichtig. “Waarom? Hij doet niets meer.” Zei Kyle met een frons maar weigerde zich om te draaien “Daar kan hij gewoon zijn gang gaan.” “Je weet dat pap dat haat mam.” “Kyle Remus Lupos doe wat er word gezegd!” Kyle draaide zich met een ruk om toen zijn volledige naam werd gezegd en Melian hapte naar adem toen ze zijn ogen zag. Dane’s mond viel open, Chanelle en Luthien slaakte een kreetje, Sirius viel bijna om van verbazing, Revius had grote verbijsterde ogen opgezet, Christina keek naar Severus voor uitleg maar Severus keek enkel licht geïnteresseerd toe. “Wat?” gromde Kyle geërgerd. “Je .. je ogen.” Dane wilde naar hem toe lopen maar op dat moment gromde Remus zacht en bleef Dane maar staan waar die stond. “Je hebt wolven ogen.” Mompelde Luthien verbijsterd ook zij keek naar haar vader “Waarom kijken jullie naar mij? Ik ben geen expert op het gebied van weerwolven!” zei Severus droog. “Nee dat is pap.” “Ja en daar hebben we nu niet veel aan is het wel? Die zit namelijk nog net geen poot te geven aan Kyle.” Wederom gromde Remus alsof hij had begrepen wat Luthien had gezegd. “Ik denk dat je opmerking niet word gewaardeerd Luth.” Mompelde Kyle met een grijns.
Het was allemaal vervolgens behoorlijk verwarrend. Het duurde even voor Kyle’s ogen weer normaal werden en alles in Zweinsveld weer rustig was. De dementors waren verdreven en de dooddoeners waren gevlucht. Heel Zweinsveld lag echter in puin en het kruisende krot was tot aan de grond toe afgebrand. De gewonden werden opgelapt en naar de ziekenzaal gebracht, orde leden die nog konden staan hadden de dooddoeners die ze hadden uitgeschakeld ook weg gebracht en die zouden worden opgeborgen in een gevangenis hier ver vandaan waar de dementors niet de bewakers van waren. In de tussentijd had iedereen een beetje kunnen wennen aan Remus die nog op zijn dooie gemak naast Kyle zat die ook op de grond was gaan zitten. “Ik snap niet wat er is gebeurd.” Zei Sirius verbaasd “Nee hier nog meer maar wat ik ook niet snap naar het feit dat Remus als een rustige hond naast Kyle zit, is dat JIJ hier bent.” Zei Christina die zich ineens scheen te beseffen daar haar broer bij hen stond en dat het goed met hem scheen te gaan. Ze omhelsde hem en hij grijnsde. “Nou, ik werd wakker vanmorgen vroeg ergens, de helers hebben me eerst helemaal van top tot teen onderzocht en kwamen tot de conclusie dat het een wonder was. Ik denk persoonlijk dat het gewoon een tijdelijke vloek was geweest of iets het maakt me weinig uit ook zolang ik maar heel blijf. Maar toen ik dus hoorde dat de dooddoeners hadden aangevallen in Zweinsveld ben ik zo vrij geweest mezelf uit het St. Holisto te ontslaan en ben hierheen gekomen.” Legde Sirius snel uit. “Ik wil anders nog wel graag weten of je echt niets meer mankeert.” Zei Christina streng “Ik ben oke, volgens de helers is er niets aan de hand en werkt alles naar behoren.” Sirius haalde zijn schouders een beetje ongeïnteresseerd op en keek toen naar Luthien “Ik kwam op precies het goede moment aan. Anders was Luthien hier een kopje kleiner geweest.” Sirius glimlachte flauw maar Luthien keek hem boos aan “Doe me dat nooit meer aan Zwarts!” riep ze boos en Sirius zijn glimlach veranderde in verbijstering “Ik heb wel net je leven gered !” “Ik heb het over de vorige aanval jij ongelofelijk koppige roekeloze idioot dat je bent!” en dat was het punt waarop Luthien op hem af stormde zonder zich ook maar iets aan te trekken van haar gebroken arm of haar familie leden die om hen heen stonden,zich in zijn armen wierp en haar lippen op die van hem drukte. Sirius was in eerste instantie te verbijsterd om te reageren maar deed dat even later wel en zo stonden de twee verstrengeld in een kus en keek iedereen een beetje ongemakkelijk om zich heen. Remus had zijn ogen gerold en Kyle had gelachen om hoe dat eruit had gezien. Hij keek dan ook bewust naar zijn vader in plaats van naar Sirius en Luthien die nu ook nog eens van die kleffe geluiden gingen maken. Zijn blik gleed echter al snel naar Severus die het leek te begeven en net zo strak de andere kant op keek als Christina maar Chris keek lang niet zo woedend. Melian kwam vertwijfeld op Kyle en Remus afgelopen maar Remus deed net of hij het niet zag net zoals hij meestal deed als hij mens was. “Remus?” oh ze sprak hem direct aan… Remus draaide zijn hoofd naar Melian “Ik heb je nog nooit zo gezien.” Ja goed bezig mam. Dacht Kyle die zelf ook met zijn ogen rolde. Dane kwam er ook bij “Hey pap.”
Dit was werkelijk waar de vreemdste dag ooit. Concludeerde Kyle even later toen Remus het verboden bos in was gerend en hun terug liepen naar Zweinstein. Sirius en Luthien liepen een stuk achter hen zodat niemand naar hen hoefde te kijken of naar ze hoefde te luisteren terwijl ze elkaar de liefde verklaarde. “Ik snap het nog steeds niet.” Zei Melian ineens toen ze binnen waren. “Kyle, je ogen waren die van een wolf. Hoelang kan je dat al?” Kyle trok een wenkbrauw op “Mam, denk je niet dat als ik had geweten dat, dat kon ik het niet allang tegen jullie gezegd zou hebben?” vroeg hij een beetje beledigd dat ze dacht dat hij dat geheim zou houden. Misschien voor haar omdat hij wist dat ze zou flippen maar hij had het als hij het had geweten sowieso tegen zijn vader gezegd. Melian hield wijs haar mond daarover dicht maar keek nu wel weer naar Severus “heb je niet ook een idee hoe dit kan?” vroeg ze aan hem en Severus haalde diep adem “Zijn vader is een weerwolf, hij heeft als enige van jullie 3 kinderen tot nu toe, wat weerwolf genen over genomen.” Zei hij droogjes “Dat is het enige wat ik me kan bedenken. Het is ook de enige verklaring die ik ervoor heb maar voor bevestiging kan je beter naar Minerva gaan.” Professor Anderling, die ook nog steeds vuil, bezweet en met schrammen op haar armen en gezicht, in haar kantoor zat, keek op toen Kyle, Melian en Severus binnen kwamen. De rest was zich gaan douchen, en omkleden en Luthien was met Sirius naar de ziekenzaal gegaan zodat madame Plijster haar gebroken arm kon helen. “Severus, Melian & Kyle. Wat kan ik voor jullie doen?” vroeg professor Anderling altijd zakelijk. Ze klonk echter erg moe en Kyle wilde dit liever zo snel mogelijk afgehandeld hebben zodat ze allemaal misschien een paar uur konden gaan slapen. Severus legde kort uit wat er was gebeurd met Kyle en Remus terwijl de rest nog aan het vechten was en Anderling bekeek Kyle de hele tijd met een frons in haar voorhoofd. Hij werd er nerveus van. “Heb je dit al eens eerder gehad?” vroeg ze toen Severus klaar was met praten “Nee. Kunnen we dit trouwens niet beter bespreken als Pap erbij is? En als we allemaal wat hebben geslapen en weer schoon zijn? Het maakt mij niet uit hoor maar ik voel me vies, ik ben vies, en ik ben kapot. We hebben allemaal uren staan duelleren.” Gromde Kyle behoorlijk geïrriteerd dat dit niet had kunnen wachten tot zijn vader terug was of tot ze hadden geslapen en gegeten. Anderling knikte kort “1 vraag echter nog Kyle dan mag je gaan.” Kyle knikte ook “Heb je iets vreemds gevoeld terwijl je naar je vader keek?” Kyle fronste en dacht terug aan het moment dat Kyle zijn vader had omgegooid en daarna recht aan had gekeken. Zijn ogen hadden gebrand maar hij had gedacht dat het van vermoeidheid kwam.. “Nou, m’n ogen brandde. En ik had het idee dat pap en ik een soort link legde, het was een vaag gevoel dat door m’n hele lichaam heen ging.” Zei hij een beetje vertwijfeld. “Wat betekend dat professor?” vroeg hij nog steeds niet blij dat zijn vader hier niet bij was. “Het betekend dat je een sterke band met je vader heb. Magisch gelinkt door je wolf genen die zelfs als je vader zelf een wolf is, werkt waardoor hij je herkent.” Melian liet ineens een geluidje van begrip horen “Oh! Dat verklaard waarom Kyle zo belachelijk veel op Remus lijkt. Amber en Dane hebben ook wel wat van hem natuurlijk maar Kyle is net zijn evenbeeld.” Zei Melian met een licht trotse ondertoon alsof ze blij was dat haar zoon zoveel op Remus leek. Kyle kon niet zeggen dat hij het heel erg vond maar misschien was dat ook wel die link… “Die link heeft niets te maken met hoe jij en je vader met elkaar omgaan. Dat hebben jullie zelf gedaan. Als jullie een minder goede band hadden gehad dan had hij je als wolf alsnog niet herkend waarschijnlijk. Zulke magische banden worden pas in werking gesteld wanneer het echt nodig is. Het moet geactiveerd worden en dat is zojuist gebeurd. Meer dan dat weet ik er helaas ook niet over. Misschien weet je vader dat echter wel.” Kyle knikte weer en liet alles door zijn hoofd heen razen “Laten we dit gesprek voortzetten wanneer Remus er ook bij kan zijn.” Zei Anderling ten slotte en nu kon Kyle dan eindelijk gaan douchen en slapen. Hij had het idee dat hij elk moment van vermoeidheid om kon vallen en was dus ook dankbaar toen hij afscheid had genomen van zijn moeder die hem nog bezorgd nakeek en zijn oom die Melian probeerde gerust te stellen, om vervolgens naar de leerlingenkamer te gaan waar hij niet eens omkeek naar de overige studenten die hem bestookte met vragen over wat er was gebeurd in Zweinsveld en direct door liep naar de badkamer waar hij onder de douche sprong. Hij had Selene gezien maar die was niet naar hem toe gerend waar hij haar dankbaar voor was. Hij zou haar later wel opzoeken.
Het was duidelijk dat Luthien en Dane ook niets hadden gezegd over wat er was gebeurd want toen Kyle klaar was met douchen en weer beneden kwam werd hij wederom bestookt met vragen. Kyle weigerde echter om antwoord te geven en wilde net boven iedereen uit brullen dat ze hem met rust moesten laten toen Selene haar mond open deed “Houd jullie koppen eens dicht! Zien jullie niet dat Kyle moe is en met rust gelaten wil worden? In tegenstelling tot jullie heeft Kyle een hele dag staan vechten.” “Wij wisten niet eens wat er aan de hand was!” werd er geroepen. Kyle rolde met zijn ogen “Dat is het nadeel als je de zoon bent van Orde leden. Buiten dat werden jullie geloof ik ook terug gestuurd naar de leerlingenkamer om vervolgens daar te blijven is het niet?” vroeg Kyle en er werd instemmend gemompeld “Het word jullie vast wel verteld wanneer daar tijd voor is maar nu wil iedereen die in Zweinsveld was graag even bijkomen, douchen, eten en een paar uur slapen.” En na dat gezegd te hebben werd hij met rust gelaten om vervolgens met Selene naar de keukens te gaan om wat eten te scoren. Kyle twijfelde of hij het tegen Selene moest vertellen wat er was gebeurd maar hij wist dat haar ouders waren vermoord door weerwolven. Ze had geen problemen met Remus omdat ze wist dat hij totaal anders was dan de wolven die haar ouders hadden vermoord maar nog..misschien zou ze wel bang worden als hij vertelde dat hij deels weerwolf was? Of was hij dat wel? Hij wist niet eens precies wat er aan de hand was. Hij besloot daarom te wachten tot hij duidelijkheid had en tot hij met zijn vader had gepraat. Als hij het goed had begrepen zou Remus zich het voorval in Zweinsveld herinneren als hij terug kwam morgen. Kyle hoopte maar van wel anders kon hij het hele verhaal ook nog eens tegen zijn vader vertellen en daar had hij weinig zin in. Het zou veel beter zijn als Remus het gewoon nog wist, en nog beter als Remus ook alle antwoorden had.
Kyle's wolf eyes gif
Kyle's wolf eyes pic
Reacties:
Nou nou nou had wel een groter chappie verwacht
Nee hoor grapje heb blauw gelegen om remus die erbij zit of die pootje geeft xd
Magische banden kan het inderdaad wel ingewikkeld maken.
Dit was weer een geweldig stukje waar je zo te lezen inderdaad goed je best op hebt gedaan.
x