FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

Toothpaste.

Molly omhelsde Harry stevig en verwelkomde hem in Het Nest. Tijdens de omhelzing keek Harry over haar schouder naar zijn beste vrienden. Maar er was wat vreemds aan de hand. Hermelien keek vrolijk naar Harry, blij dat hij er was. Maar Ron keek naar Hermelien en had zijn hand uitgestoken naar haar gezicht. Molly liet Harry los en keek waar hij naar keek. Ron merkte het op en bloosde licht. Hermelien keek hem verward aan.
"Je hebt tandpasta hier." En hij gebaarde beschaamd naar zijn eigen mondhoek. Hermeliens gezicht veranderde van verward naar fronsend en veegde het weg. Harry lachte.

Ron hing de handdoek aan het handdoekenrekje in de kleine en vrolijke keuken. Knipte het licht uit en liep door de woonkamer naar het halletje. Bij de trap aaide hij de kat, Colin, even over zijn kop en liep toen de trap op naar boven. Even stak hij zijn hoofd om de hoek van de slaapkamer deur van zijn zoon Hugo. Deze lag met zijn duim in de mond heerlijk te slapen. En even werd Ron overspoeld door een heimwee naar zijn kindertijd, de tijd dat hij nog zo zorgeloos had kunnen slapen. Tegenwoordig spookte er nachtmerries door zijn slaap.
Ron zuchte diep trok de deken wat verder over zijn zoon heen en sloot toen de deur achter zich. Zijn dochter Rose lag met open ogen naar haar plafond te staren.
"Hey prinses, nog wakker?" Ron ging op de rand van haar bed zitten en ze keek naar haar vader en knikte stilletjes.
"Zenuwachtig voor morgen he?" Ron streek een lok rood haar uit haar gezicht en weer knikte ze.
"Ik zal je niet zeggen dat het niet hoeft, dan zou ik liegen. Tenslotte ga je morgen voor bijna een jaar weg van huis. Krijg je een nieuwe klas. Maar, Rose ik kan je wel zeggen dat het allemaal op zijn pootjes terecht komt."
Rose keek Ron ongelovig aan, "hoe dan papa? Wat als de klas niet leuk is? Wat als ik Zwadderich terecht kom? Wat als ik niet goed genoeg ben in de lessen? Wat als ik verdwaal in het kasteel?"
Ron glimlachte geruststellend streek over het jonge meisjes haar haren, voordat hij begon te praten.
"De klas zal wel leuk zijn, misschien niet iedereen, en het zal zeker wennen zijn. Maar gelukkig heb je een heleboel familie die zeker zullen steunen. En als ze je écht lastig vallen dan kan je Teddy altijd nog om hulp vragen, ik weet zeker dat hij dat wel wil doen. En mocht je onverhoopt bij Zwadderich terecht komen, dan heeft die afdeling er een briljante leerlinge bij. Rose, maar onthoud een ding. De reputatie van Zwadderich is niet meer wat het eens was. Zwadderich en Griffoendor kunnen het nu prima vinden. En natuurlijk is niet iedereen de beste maatjes. Maar sinds de dood van Marten Vilijn zijn de dingen enorm verandert. En maken de afdelingen niet meer zoveel verschil. En over dat je misschien wel niet goed genoeg bent? Rose dat is onzin. Je moeder is van dreuzelouders, en had géén idee van magie, en toch was ze de beste van ons jaar, elke keer weer. Ikzelf kom uit een grote tovenaars familie en liep niks en dan ook niks achter of voor op de anderen leerlingen. We begonnen allemaal op hetzelfde niveau. Je weet misschien meer spreuken te benoemen, je weet misschien meer over de tovenaarswereld. Maar je zal het allemaal snel genoeg kunnen. Je moeder hoopt dat je zoals haar zult zijn, briljant, studiebol, leergierig. Maar alles wat je zou kunnen en moeten doen is gewoon jezelf zijn. Tevreden zijn met wat je doet en krijgt. Het gaat er meer om dat je je plek en draai vindt in de tovenaarswereld dan om de goeie resultaten van studie. En verdwalen in Zweinstein is het leukste, spannendste en beste wat je kan overkomen." Ron keek naar zijn dochter met de kleine lachrimpeltjes rond zijn ogen en Rose die dezelfde blauwe ogen had keek terug. Opgelucht door haar vader.
Ron stond op drukte een kus op haar voorhoofd, streek nog eenmaal haar haren uit haar gezicht en wenste haar welterusten. Rose antwoordde al niet meer, ze sliep.
Ron liep door naar de slaapkamer van Hermelien en hemzelf. Trok zijn kleren uit en stapte in bed. Hermelien die nog zat te lezen keek op toen hij zachtjes over haar bovenbeen wreef.
"Ik hou van je," Hermelien bloosde, legde haar roman opzij en liet zich in een liefdevolle omhelzing glijden.
"Ik hou ook van jou," mompelde ze terug en kuste hem.
Hermelien keek naar haar echtgenoot en vroeg zich af wat er in zijn hoofd omging. Ron echter keek naar haar en verwonderde zich over haar lichaam, hoe haar haren over het kussen vloeiden, hoe haar ogen knipperden en naar hem keken, hoe haar mond in een serene glimlach veranderde en hoe ze zich tegen hem aan vleidde.
"Wat is er?" Hermelien fluisterde het in zijn oor en Ron glimlachte verliefd.
"Je bent zo mooi."
Een zoen, haar mond smaakte herkenbaar. Ron besefte ineens waar de smaak vandaan kwam. En streek met zijn duim over haar wang. Hermelien rilde bij de aanraking. Ze verbrak de kus en keek Ron aan met de blik die geen woorden nodig had. De herinnering aan die ene avond was genoeg voor Ron om zijn vrouw tegen zich aan te drukken. Hermelien liet het toe en gleed met haar handen over zijn blote rug.
Ron spon zacht, zijn vrije hand ging door haar haren. De tandpasta herinnering verdween in het genot van elkaars lichaam.
Hermelien rolde zich op zijn lichaam waarna Ron mee bracht in het spel van passie. Instinctief zorgde ze er beiden voor nauwelijks een geluid te maken. Kinderen van negen en elf behoorde de nachtelijke liefde van hun ouders nog niet te zien.
"Ik hou van je." Rons stem was schor, Hermelien rilde en streek zijn rode haren naar achteren, alvorens haar lippen op de zijne te drukken.

Een jongeman van nauwelijks achttien jaar vouwde de krant dicht, legde hem op de versleten tafel, trok zijn mantel aan, gooide een galjoen op de krant en verliet de versleten kroeg. Buiten keek hij even omzich heen verdwijnselde toen.
Zachtjes klopte hij op de rode voordeur, notie nemend van het briefje dat vroeg niet aan te bellen. Bijna direct ging de deur open en stond er een lange, roodharige man in de opening. Hij glimlachte hartelijk, omhelsde de jongeling stevig en liet hem binnen.
"Dit is Nynke Dora," De roodharige man, Ron Wemel, gaf de tevreden Nynke aan de jongeling die haar met tranen in de ogen aanpakte.
De roekeloze, populaire peetvader was ontroerd.
Zo ontroerd als de ouders van zijn peetdochter de nacht van augustus op september waren geweest met de herinnering aan de tandpasta.

Reacties: