FanFic.nl

Stand Alones {Persoonlijk}

SA Narryhugsx // Ashton Irwin

Het is een normale schooldag. Nou normaal… Het is mijn soort van normale schooldag. Ik loop met ashton door de gang richting het wiskundelokaal voor het volgende lesuur. Ik hoor je denken:’’Je gaat met DE Ashton Fletcher Irwin om!’’ Ja ik weet het. Ash en ik zijn al vrienden sinds ik ben geboren, want Ash is twee jaartjes ouder. Onze moeders zijn trouwens nog vriendinnen van de basisschool. Ashton is de hunk van de school, mega populair en niet te vergeten de drummer van 5 Seconds of Summer. De gast met krullen, de kuiltjes in zijn wangen en met altijd een bandana om zijn hoofd geknoopt, is ook super lief en misschien doet zijn glimlach me smelten, maar ik krijg veel haat over ons samen zijn. Ashton kan er natuurlijk niets aan doen, maar alsnog. Normaal negeer ik het, maar het wordt met de dag erger. Het begon met wat gefluister hier en daar als ik langs liep. ‘’Hoe kan ZIJ nou de beste vriendin van Ashton zijn? Wie wil überhaupt met haar bevriend zijn?’’ hoorde ik toen vaak, maar het gaat nu verder dan alleen gefluister. Ik krijg ook haatbrieven en berichtjes. Ik negeer het, maar toch blijft het maar in mijn hoofd hangen. Het is nu zelfs nog erger geworden, doordat bekent is dat 5Sauce meegaat op tour met One Direction. Veel meiden in mijn klas zijn Directioner net als ik. Toen alles over de tour werd geregeld, had Ashton mij meegevraagd. Het klikte meteen goed met de boys van 1D en dat doet het nog steeds. Ik had een selfie gemaakt met Harry, terwijl hij zijn armen om mij heen had geslagen en een kus op mijn wang gaf. Veel meiden flipte hem, omdat ik nu Ashton en Harry in pik. Mijn What’s App wordt er nog steeds mee volgespamt. Ashton heeft gezegd dat ik ze moet blokkeren en negeren. Ik zucht als we eindelijk het lokaal binnen lopen.

Ik gooi mijn tas op tafel en pak mijn wiskundeboeken. Gelukkig zit ik weer langs Ashton. Als ik mijn tas weer neerzet, valt er een geel briefje uit. Ik open het. Had ik dat maar niet gedaan…
Jij bent helemaal niets zonder Ashton, 5Sauce of One Direction. Ze laten je allemaal vallen en ashton zou dat het hardst doen. Jij bent het allemaal niet waard. We zullen je nog wel laten zien wat jij waard bent en waar je werkelijk thuis hoort. Blijf bij Ashton uit de buurt of we gebruiken geweld!
Ik slik en voel me duizelig worden. Waarom ik? Waarom? Alleen omdat ik met ash en de andere boys omga? Ashton merkt dat er iets aan de hand is en probeert het briefje af te pakken. Het lukt hem gelukkig niet en snel stop ik het briefje in mijn zak. Op het moment dat hij er naar wil vragen, komt de docent binnen.

De school is uit en ik loop naar mijn fiets. Ik ben bang. Zou dat briefje echt zijn? Zouden ze dat echt durven? Snappen ze onze band dan echt niet? Zijn ze dan zo jaloers op me? Duizend gedachten schieten door mijn hoofd. Het overweldigd me. Ik moet snel weg hier!

Ik fiets de hoek om en zie mijn huis al in de verte staan. Ik wil het liefst op bed gaan liggen en niets doen. Ik dagdroom nog even verder, maar twee handen halen me uit balans. De zwaartekracht neemt het al snel over en mijn wang schraapt over het asfalt. Even is het zwart voor me ogen, maar langzaam komt alles terug. Naast mij ligt weer een geel briefje, wat ik dan ook open.
Dit was een waarschuwing! Blijf bij Ash uit de buurt! Ken je plek!
Ik berg het briefje op en sta langzaam op. Gelukkig vallen de wonden mee, maar mijn heup doet wel verschrikkelijk veel pijn. De lucht boven mij wordt langzaam donkerder tot het begint te stortregenen. Dit wordt nog een lange tocht.

Als ik thuis kom, schop ik mijn natte schoenen uit en hang mijn natte jas over de verwarming. Zo te zien, ben ik alleen thuis. “Alleen…’’ het woord blijft in mijn hoofd hangen. Ik heb alleen mijn ouders en Ashton nog. Ik open het kastje langs de deur en zie een hele berg post liggen: een brief voor mijn vader, reclamefolders, twee brieven van de bank en de rest is voor mij. Uit nieuwsgierigheid open ik drie brieven. Haat! Alleen maar haat staat erin. De brieven staan er vol mee. Ik gooi de brieven weg en ren de trap op richting mijn slaapkamer.

Op mijn bureau zie ik in mijn pennenbakje een schaar glinsteren in het late-middagzonlicht. Zo te zien is het weer droog. Zou ik het durven? Een klein sneetje in mijn pols is genoeg. Alles zou voorbij zijn. ‘’een klein sneetje maar…’’ het klinkt zo verleidelijk. Ik zet een stap richting mijn bureau. ‘’Het is beter zo…’’ Nog een stap volgt. ‘’Je zou gelukkig zijn…’’ nog een stap. ‘’Nog een stap tot het geluk…’’ Mijn hand grijpt naar de schaar en ik stroop mijn mouw op, waardoor mijn pols bloot komt te liggen. Ik ga tegen de kast zitten en duik in elkaar. Ik voel het koude metaal van de schaar tegen mijn pols drukken. Een klein beetje druk is er voor nog. No big deal. Ik zet meer druk en snijd. Er welt bloed uit. Vaarwel lieve wereld en ashton vergeef me en vergeet me niet.Een traan rolt over mijn wang en toen werd alles zwart.

‘’Emma!’’ Hoor ik een stem van ver roepen. Ben ik dood? Is dit de hemel? Ik voel twee armen om me heen en langzaam open ik mijn ogen. ‘’Emma? Emma!’’ hoor ik dezelfde stem weer roepen. Ik kijk eerst naar het plafond, voordat ik mijn ogen op de prachtige bruin/groene ogen laat rusten. Ik leef nog! Ik begin te huilen. ‘’Rustig maar, Emma. Je leeft nog’’ hoor ik Ashton zeggen. ‘’Dat is nou juist het probleem’’ zeg ik snikkend. Ashton drukt me dichter tegen zich aan.
‘’Zeg dat niet! Zonder jou weet ik niet meer wat goed of slecht is. Zonder jou vergeet is het verschil tussen alles’’
‘’Je hebt de andere boys toch. Luke, Michael, Calum…’’ Ashton legt zijn vinger op mijn lippen.
‘’Jij maakt mij compleet’’ Ik glimlach even. ‘’Beloof je me om dit nooit meer te doen?’’
‘’Ik beloof het’’ Ashton glimlacht en geeft een kus op mijn kruin. Ik voel me veilig en gelukkig. Ik zou niet zonder Ashton kunnen. En de haters… ze moeten doen wat ze willen, want mij krijgen ze niet meer klein. Niet zolang Ashton mijn beste vriend is.

Reacties: