FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [12]

Bruno helpt me uit de wagen en ik sla verschrikt mijn handen over mijn oren. Aan het hoge hekken dat achter de limousine weer dicht is gegleden, staan een stuk of 50 jongens en meisjes te zingen en te gillen.
‘Is... is dat voor mij?’ vraag ik zwakjes. Bruno knikt en ik haast me met een gloeiend hoofd naar binnen. Ik voel me zo onhandig, ik ken mijn eigen leven niet meer!
In de enorme hal kijk ik behoedzaam om me heen. Alles is zo groot en duur... Woon ik hier echt? Aan de muur tegenover me hangen een massa kaders en ik ga langzaam dichterbij. Mijn mond zakt steeds een stukje verder open. Gouden en platina albums schitteren me toe. Er tussendoor hangen certificaten, meer dan ik kan tellen. En links ervan staat een enorme glazen kast, stampvol awards. Even duizel ik, maar Bruno staat meteen achter me en vangt me op.
‘Zijn die van mij?’
‘Allemaal,’ glimlacht hij en kijkt dan behoedzaam om zich heen. Ik weet niet wie of wat hij zoekt, we zijn alleen. Mijn vader was erbij toen ik vanochtend uit het ziekenhuis ontslagen werd, maar hij had nog een afspraak met Helwig dus heeft hij me in de handen van Bruno gelaten. Die wenkt me nu naar de brede trap.
‘Misschien kunnen we van de gelegenheid gebruik maken om een kijkje te nemen in je vaders kantoor. Daar hangen nog wat spulletjes die je misschien herkent...’ Hij kijkt me ondanks zijn lach ernstig aan, in zijn ogen dezelfde bezorgdheid als in die van de jongen met de doodshoofdring. Die ring zit trouwens aan mijn rechtermiddelvinger, even standvastig als de verlovingsring aan mijn linkerhand.
Bruno wijst een deur aan en ik aarzel even.
‘Mag dit wel van de dokter?’ fluister ik, doelend op wat de jongen zonder naam me verteld heeft. Bruno haalt hulpeloos zijn schouders op.
‘Ik weet het niet. Maar ik zal het mezelf nooit vergeten als ik niet mijn uiterste best doe om jou te helpen.’ Hij legt een zware hand op mijn schouder en kijkt me diep in de ogen. ‘Ik voel me verantwoordelijk voor jou, Calli. Na al die jaren ben je ook een beetje mijn dochter. En dit kan me mijn baan kosten, maar voor mij zal jouw geluk altijd prioriteit zijn. En dat geluk begint met je herinneringen terug krijgen.’ Ik slik, steek een trillende hand uit en druk de klink omlaag.
De adem wordt uit mijn lijf geslagen. Doorheen de hele kamer zie ik mijn gezicht.
‘Ze hangen chronologisch. Begin maar in die hoek,’ wijst Bruno naar de muur tegenover het bureau waar ik een rij ingelijste foto’s en posters zie.
2002 staat er op het plaatje onder de eerste foto. Ik zie mezelf met lang blond haar en een brede smile, in mijn handen een Kid’s Choice award.
2003, mijn haar in duizend vlechtjes en een beugel in mijn bek, in mijn handen een knalroze gitaar, achter me het decor van een tv-show dat vaag een belletje doet rinkelen.
Nog eens 2003, op de cover van de Bravo, mijn haar een stuk korter geknipt en een ernstige blik in mijn ogen.
2004, felrode haren en een piercing in mijn neus, de beugel is verdwenen. Ik sta naast een donkerharige presentatrice op een podium en hou een award boven mijn hoofd, maar mijn lach bereikt mijn ogen niet.
2005, witblonde haren met een groene bles en zwartomlijnde ogen. Een foto in volle actie met een witte gitaar, op posterformaat. “Skitt, the Emergency-tour, live in Berlin!”� schreeuwt de poster ons toe. En ik kleine letters eronder “Verlengd wegens uitzonderlijk succes.”�
2006, felroze haren, arrogante blik, platina album onder de arm. Op de achtergrond zie ik mijn vader en Bruno toekijken.
2007, lang pikzwart haar, de neuspiercing is weg. Een paarse gitaar naar de cameralens gericht. “Skitt, The Rearview Mirror Tour, New York City.”�
Nog eens 2007, een award in elke hand, een derde aan mijn voeten en honderden handen die vanuit het publiek naar me reiken.
2008, donkerpaars haar en een grijze gitaar. De foto is vanop mijn rug gemaakt en voor mij strekt zich een festivalweide uit met een publiek dat ik amper kan bevatten. “Rock Werchter België”� zegt het plaatje.
En de laatste, eind 2008, zwart haar met roze plukken en een paarse bles, de promotieposter van het album Lazy Sundays.
De tranen lopen over mijn gezicht, dat merk ik nu pas. De andere muur is bedekt met de cover van elk album ooit uitgegeven door Dysfunction Records. Ik loop de rijen af en zie mezelf nogmaals van 12 naar 18 en een half verspringen. Skitt, Revolution Broadcast, Bad Habit, Emergency, Rearview Mirror, Hero Wanted en Lazy Sundays. Elk van de titels en de covers laten de alarmbelletjes in mijn hoofd afgaan, ze raken iets diep in mijn buik tot het pijn doet. Maar ik herinner me nog steeds niets.
‘Wat doen jullie hier?’ Mijn vader staat in de deuropening en bekijkt Bruno alsof hij van plan is de potige bodyguard door het raam te werken.
‘Ga naar je kamer, Calli,’ mompelt Bruno en geeft me een zetje richting de deur. ‘Aan het einde van de gang, je kan niet missen.’ Ik wil Bruno niet alleen laten met mijn furieuze vader, het is mijn schuld als hij nu in de problemen raakt. Maar hij knikt me nogmaals toe en ik druip af, langs mijn vader heen. In het voorbijgaan kijkt hij me in de ogen, een spoor van angst in zijn blik. Waar is hij bang voor? Mocht ik die foto’s niet zien? Waarom niet?
Ik loop de gang door en vind de deur die Bruno bedoelde. Mijn slaapkamer.
Zodra ik naar binnen stap, zinken de zolen van mijn Allstars weg in het witte tapijt. Ik schop de schoenen weg, trek mijn sokken uit en voel het kriebelen onder mijn voetzolen. Dat gevoel herken ik.
Jewels komt luid miauwend op me afrennen en draait zich met een hoge rug tussen mijn enkels. Ik til hem op en meteen begint hij gelukzalig te spinnen.
Met de kat op mijn arm loop ik de hele kamer na, trek de kasten open, ruik aan mijn kleren, voel aan de meubels. Ik zie een stereo met een stapel cd’s én een surround system met een iPod plug-in. Ik speel even met de felblauwe iPod die nog in de plug zit en gil van het schrikken als hij plots begint te spelen. De laatste tonen van een nummer daveren door de kamer en meteen staat het haar op mijn armen recht. Met een ruk trek ik de iPod los en kijk naar het schermpje. Waste - Seether staat er. Een rilling kruipt langs mijn rug en ik leg het speeltje snel neer.
Een dure laptop. Een hoop lege blikjes van cola en Redbull in de vuilnisbak. Planken vol boeken. Een bureau vol schriften en schrijfblokken. Het hoge raam staat open en ik zie dat de magnolia bijna tot aan mijn balkon reikt. De dikke witte bloesems staan bijna in bloei, ik ruik het zoete parfum.
‘Calli!’ Ik schrik me wild en laat Jewels bijna uit mijn armen vallen. Voorzichtig loop ik dichter naar de stem toe. Het kwam van buiten, van net onder mijn raam. Ik gluur naar beneden, maar daar is niemand te zien.
‘Calli, hier!’ En dan zie ik het, een gezicht tussen de bloesems. Een bekend gezicht. De jongen zonder naam.
‘Wat doe jij hier?’ piep ik verbaasd en speur de tuin af, op zoek naar de lijfwachten.
‘Bruno heeft me een handje geholpen om het domein op te komen. En jij had me verteld over de magnolia onder je raam, dus ik nam aan dat je deze bedoelde.’
‘Ik heb je hierover verteld?’ Ik schud langzaam mijn hoofd. ‘Wie ben jij?’
‘Mag ik even binnenkomen? Dat praat makkelijker.’ Ik knik aarzelend en zet Jewels neer om de jongen naar binnen te helpen. Zijn Nike’s houden gelukkig een goede grip op de tak als hij dichterbij komt. Zijn losse donkere jeans en zwarte trui lopen een paar vegen op, maar verder komt hij ongedeerd op het balkon aan. Jewels besnuffelt hem uitgebreid en geeft hem vervolgens een kopje tegen zijn been als hij zijn geur herkent. Daar kijk ik van op.
De jongen laat zich op mijn bed vallen en kijk me vragend aan.
‘Ik zie dat hij toch zijn slag thuis heeft gehaald,’ knikt hij naar de verlovingsring die opvallend schittert aan mijn linkerhand. Blozend leg ik mijn rechterhand er overheen en meteen valt zijn blik op de andere ring, zijn doodshoofdring. Een glimlach verschijnt om zijn mond.
‘Calli... Mag ik je vragen om een gigantisch risico te nemen?’
‘Als het over mijn geheugen gaat, graag. Ik wil mijn eigen leven weer kennen, daar heb ik alles voor over. Ongeacht de gevolgen.’
Hij klopt op het stuk matras naast hem en ik ga zitten. Mijn handen in de zijne.
‘Je bent de dapperste meid die ik ken, Calli Reimann. Weet je het absoluut zeker? Als het fout gaat en ik duw je te ver, is de schade permanent. Dan wordt jouw harde schijf gewist, om het zo te zeggen.’
‘Stop met zeuren en zeg het gewoon.’ Hij lacht nog breder.
‘Met of zonder geheugen, jij zal altijd dezelfde blijven.’ Dan kijkt hij me ernstig aan. ‘Maar het gaat niet over woorden. Het gaat over daden.’
‘Wat dan?’
‘Dit,’ en hij drukt zijn lippen zacht tegen de mijne.
Een harde witte flits. Pijn in mijn achterhoofd. Op schoot bij mama, ze zingt prachtig. Vier kaarsjes op een taart en de pop die ik zo graag wilde. Mijn zangleraar die zegt dat ik het talent van mijn moeder heb geërfd. Mijn eerste gitaar. Met mama en papa naar Griekenland. De scheiding. Het ontstaan van Skitt. Bruno. Jaar na jaar, de druk, de stress, de koude afstandelijkheid van de celebrity-wereld. Detlev, Delay. Roy Helwig. Ik haat hen. Mijn vader, de manager. Werken, optreden, het dubbele gevoel van liefde voor mijn muziek en afkeer voor het sterrenleven. Albums, awards, gillende fans. Een tv-show. Uitgehuwelijkt. De versmelting van Mercury en Dysfunction Records. Haat voor mijn vader, voor Helwig, voor Detlev. Hij zit aan me, hier, in mijn slaapkamer. Zegt de vreselijkste dingen. Ik hoor Waste. Ik ren weg. Een kus. Een donkere Audi. Een harde klap. En er tussendoor steeds weer zijn gezicht, en zijn naam.
‘Bill?’ piep ik en hij slaat zijn armen om me heen.
‘Je bent terug, Calli. Ik ben hier. Ik hou van je.’ Ik kijk naar hem op, naar zijn gezicht, zijn trouwe ogen. En dan daagt het afschuwelijke besef. Ik laat hem los en kijk naar mijn handen, naar de twee ringen. En met een schreeuw val ik op mijn knieën en gil alsof iemand mijn hart uit mijn borst heeft gesneden.

Reacties: