FanFic.nl

He's the one|| Zayn Malik [Afgerond]

Epiloog

Met grote bruine ogen kijkt de tachtig jarige man in de spiegel. Zijn gerimpelde handen maken de zwarte strik rond zijn keel vast, terwijl de zilveren band rond zijn ringvinger glinstert in het zonlicht. Met trillende vingers trekt hij het zwarte jasje aan en strijkt hij de witte stof van de blouse glad. Vervolgens trekt hij zijn broek recht, waardoor de plooien netjes naar de grond vallen. Hij kijkt weer op en ontmoet zijn eigen ogen in de spiegel. De ogen die vroeger straalden, maar nu dof en leeg zijn. Met een enkele vinger volgt hij de rimpels in zijn gezicht, totdat hij hem met een zucht laat vallen en zijn grijze haren kamt.

‘Pap?’ De vraag wordt vergezeld door geklop op de deur van zijn slaapkamer.
‘Ja?’ Zelfs in dat enkele woordje kunnen beiden mensen zijn stem horen breken en de dochter loopt naar hem toe. Ze slaat haar armen om haar vader heen en zucht.
‘Oh pap.’ Hij snuft en gaat door het haar van zijn veertig jarige dochter.
‘Andrea.’ Ze neemt een stap achteruit en trekt de strik recht, terwijl tranen in haar ogen branden.
‘Het is zo oneerlijk,’ mompelt ze zacht. De man knikt en gaat weer door het loshangende bruine haar van zijn dochter.
‘We moeten gaan, anders komen we te laat.’ Zijn dochter knikt en de twee verlaten het appartement, ondergedompeld in stilte.

‘Het spijt me, man.’ Het Ierse accent klinkt niet meer zo vrolijk als vroeger, niet nu zijn stem krakerig is geworden. De man klopt zijn oude vriend op de schouder en veegt een traan weg.
‘We wisten dat het eraan zat te komen.’ De Ier schud zijn hoofd en zucht, terwijl zijn vrouw Ismay een arm om zijn middel slaat.
‘Jaylinn had dit niet verdient.’ De man knikt en draait zich dan om als een andere man zijn naam roept.
‘Zayn!’ De grijze krullen bewegen op en neer als de oude, maar fitte Harry naar hem toe rent. Zijn oudere man, Louis, loopt puffend achter hem aan. Een kleine glimlach maakt zijn weg naar Zayn’s mond.
‘Harry.’ Harry trekt Zayn in een stevige omhelzing.
‘We zijn zo snel mogelijk vanuit LA hierheen gekomen. Je moet hier niet alleen doorheen gaan.’ Dankbaar knikt de man naar zijn jeugdvriend en geeft ook Louis een knuffel.
‘Dank jullie wel. Voor jullie steun.’ Hij kijkt even naar boven.
‘Dank je wel, Liam. Ik weet zeker dat je op ons neer kijkt.’ De vier mannen en Ismay zijn even stil, ter nagedachtenis aan hun te vroeg gestorven vriend. Slechts dertig was hij toen een dronken automobilist hem aanreed.

‘Laten we naar binnen gaan.’ Zijn dochter Andrea haakt haar arm door die van haar vader. Haar man Ashton en dochters Nadia en Lilian lopen stilletjes achter hun aan. Zodra ze voet zetten in het zaaltje stokt zijn adem in zijn keel. De houten, diepbruine kist staat op een kleine verhoging, omgeven door haar favoriete bloemen. De kist is dicht, haar lichaam verpest door de kanker. Op de gesloten kist staan een foto in een lijstje. Een foto van een lachende Jaylinn, de dag dat Zayn haar ten huwelijk vroeg. Zijn ogen branden en hij brengt een tissue omhoog, dept de tranen weg en loopt samen met zijn dochter naar de voorste rij. Daar zet hij zich neer, zijn dochter, schoonzoon en kleindochters naast hem. Een rij achter hem zitten Harry, Louis, Niall en Ismay samen met hun kinderen en klein kinderen. Ook Ed Sheeran, een oude vriend van het paar, zit naast ze. Zayn houdt zijn blik strak op de foto gericht, terwijl de rest van het zaaltje langzaam vult.

Zodra het hele zaaltje is gevuld, begint de dienst. Een paar van Jaylinn’s favoriete nummers worden gespeeld en de priester houdt een klein verhaaltje. Dan is het Zayn’s beurt en staat hij op. Met trillende benen loopt hij naar het podium en neemt de treden. Hoewel hij een groot deel van zijn leven op podiums heeft doorgebracht, is hij nu gevuld met verdriet en zenuwen. Hij haalt een stapeltje papieren uit zijn binnenzak en legt ze op de lessenaar. Hij schraapt zachtjes zijn keel en richt zijn blik kort op de kist.
‘I-hallo allemaal.’ Hij schraapt zijn keel weer en wrijft in zijn ogen.
‘Dank jullie wel voor het komen. Ik ehm ik ben Zayn en sinds kort ben ik weer eenzaam.’ Hij kijkt snel naar zijn dochter en ziet dat ze in haar ogen wrijft.
‘Jaylinn, Jaylinn was fantastisch. Ze verdiende dit absoluut niet en ehm.’ Hij snikt en wrijft wanhopig in zijn ogen.
‘I-ik denk niet dat ik ooit zal kunnen zeggen hoeveel ze voor me betekende. Ze sleepte me door alles heen en ehm.’ Dikke tranen maken ondertussen zijn weg over zijn gerimpelde wangen en de tekst op het papier wordt onleesbaar door de vocht laag in zijn ogen.

‘Ze was gewoon een fantastische meid en vanaf het moment dat ik haar zag wist ik dat ik mijn leven met haar wilde doorbrengen. We hadden een klik, een klik die niemand anders had. Behalve mijn afschuwelijke, schattige, kleffe vrienden Harry en Louis.’ Er wordt zacht gelachen en Zayn glimlach.
‘Jaylinn zou het met me eens zijn geweest. Ze stond blij in het leven en hoewel ze geen familie meer over had omdat ze voor mij had gekozen, glimlachte ze altijd. Zelfs toen haar studies te veel voor haar werden, bleef ze glimlachen en zette ze door. Daardoor werd ze de beste arts die ik ooit gekend heb.’ Hij wrijft weer in zijn ogen en zucht trillerig.
‘Hoe ironisch dat een zij, een arts die kankerpatiënten behandelde, door diezelfde ziekte is gestorven.’ Een snik rukt zichzelf uit zijn lichaam en hij klemt zijn handen in vuisten.

‘Ik zal nooit vergeten hoe klein ze leek in dat bed, hoe ze met verdwaasde ogen naar me opkeek en me niet herkende. Ik zal nooit vergeten hoe het me hart brak en hoe ik huilend naast haar bed zat.’ De aanwezigen wrijven in hun ogen, terwijl zijn dochter haar gezicht verbergt in de borst van haar man. Zijn kleinkinderen, zestien en achttien, verbergen hun gezicht achter hun handen.
‘Ik zal nooit vergeten hoe ze de dag voordat ze doodging ze een helder moment had. Ze zei dat ze van me hield en de volgende dag was ze verdwenen.’ Hij zet de twee stappen naar de kist en zakt op zijn knieën. Hij doet geen moeite meer om zijn tranen te stoppen en legt zijn hand op de kist. Zijn ring glinstert in het licht van het zaaltje.
‘Dag, Jaylinn. Ik zal je nooit vergeten.’ Dan buigt hij zijn hoofd en laat zijn verdriet de vrije loop.

Reacties: