FanFic.nl

A Beautiful Strenght: Ballet

Hoofdstuk 5: De zwarte zwaan

Ik wordt ruw aan de kant geduwd door een zwarte zwaan.
‘Odille,’ zegt de zwarte zwaan beleefd.
‘Odette,’ antwoord Odille beleefd.
‘Zo en wie ben jij?’
‘Clara,’ antwoord ik verlegen. Dus er zijn wel degelijk twee zwanen. De witte zwaan Odille en de zwarte zwaan Odette.
‘Wil je leren hoe je moet dansen als een zwaan Clara?’ Ik knik.
‘Dan moet je weten dat je niet alleen maar de witte zwaan moet kunnen dansen,’
‘Maar ook niet alleen de zwarte zwaan,’ vult Odille aan. Odette kijkt geïrriteerd op.
‘In ieder meisje schuilt een zwaan, die klaar is om naar buiten te komen. In ieder meisje zit tederheid, liefde en sierlijkheid. Dit wordt ook wel ooit haar trots genoemd. Maar wat men vergeet te zeggen, is dat ook in ieder meisje jaloezie, wilskracht en lef zit. Dit is wat de zwarte zwaan in ieder meisje vertegenwoordigd. Mijn zusje heeft je net de witte zwaan leren dansen. Ik zal je nu de zwarte zwaan leren dansen.’ Mijn zusje, herhaalt mijn gedachte. Sinds wanner zijn ze zusjes. Klopt het verhaal niet met de werkelijkheid. Waarschijnlijk niet dan. En iedereen zegt altijd dat de zwarte zwaan slecht is, maar dat valt dan eigenlijk ook wel mee. Ik neem plaats naast Odette en Odette begint met voordansen. Ik doe haar zo precies mogelijk na. De sierlijkheid van net probeer ik vast te houden. Al snel schudt Odette haar hoofd.
‘Ik wil passie. Ik wil woede. Ik wil iets voelen als ik naar je kijk. Ik wil niet het lieve meisje zien. Ik wil zien dat je er staat.’ Ik zucht een keer en begin opnieuw. Ze kijkt even toe en schudt dan haar hoofd. Ze duwt me omver. Als ik weer rechtsta duwt ze me weer omver. Als ik opnieuw rechtsta, duwt ze me een andere kant op.
‘Wordt je al boos?’ Ik schud mijn hoofd. Hoe kan ik nu boos worden? Boos worden ligt helemaal niet in mijn natuur. Wat ik nooit had verwacht, is dat ze me hard op de grond duwt. Ze stampt een paar keer met haar spits voor me op de grond. Dan draait ze een keer weg en kijkt achterom. Ik krabbel overeind. Ze reikt me de hand en ik neem die aan. Meteen wordt ik naar de andere kant geslingerd. Ze draait weer rondjes naar me toe. Ze stopt echter niet voor me, maar ik moet een stap opzij zetten. Haar handen raken me niet onzacht op mijn arm. Dan voel ik iets in me knappen. Ik zet een stap naar voren op mijn spitzen. Odette zet speels een stap naar achteren. De fluit maakt een korte toon. Ik zet nog een stap naar voren en zij zet nog een stap naar achteren. Bij mijn derde stap naar voren, zet ze een stap naar rechts. Ze staat nu achter me. Zij zet een stap naar voren en ik naar achteren. Dat is niet wat ik wil, schiet er door me heen. Ik wil niet weer naar achteren stappen. Ik wil juist dat ik naar voren blijf stappen. Dus de volgende stap zetten we allemaal naar voren. Ik sta neus aan neus met Odette. Dan draaien we allebei weg met tour pique in een halve cirkel. De muziek begint aan te zwellen. Na precies een halve cirkel komen we elkaar weer tegen. Achteruit me kleine draaitjes gaan we de halve cirkel weer terug, waarna we onze tour pique weer inzetten. We kruisen elkaar en na een halve cirkel weer. Daar eindigen we allebei, terwijl we tegelijkertijd naar elkaar kijken. Dan maken we een preparatie en komen een aantal draaien. Deze draai heb ik zo vaak gezien. Ik heb hem bewonderd op het toneel. Ik heb hem opgezocht op de computer. Ik heb uren in mijn kamer geoefend. Al die uren geprobeerd de perfecte manier van beweging te krijgen. Ik heb er dagen over gedaan om te proberen net zo agressief te zijn. Het is me toen nooit gelukt. Maar ik weet nu zeker dat ik de tijden nagestreefde perfectie heb bereikt. Ik voel mijn hoofd draai na draai maken. Ik blijf focussen op die ene boom. De muziek maakt een laatste eindtoon en we sluiten tegelijkertijd af.
‘Je snapt het eindelijk,’ zegt Odette duidelijk tevreden. Ik voel me heel even lachen.
Vanaf de achterkant zetten vier zwarte zwanen het volgende dans nummer in. Na een paar minuten vallen vier witte zwanen in. De zwanen duwen elkaar aan de kant en cirkelen om elkaar heen. Net of ze elkaar bevechten om de beste plekken. Dan snap ik het pas. De zwarte en de witte zwanen vullen elkaar aan. Ze dansen samen en maken de dans samen tot een geheel. Ze vullen elkaar aan. Ze zijn net ying en yang. Ik kijk geobsedeerd naar ze. Dan beginnen Odette en Odille samen mee te doen. Het lijkt net of er een betovering begint. De zusjes draaien langs elkaar heen, uit elkaar en dan door elkaar heen. Het zijn twee lichamen, maar ze bewegen als een. Tegelijkertijd strekken ze hun handen naar me uit en trekken me mee hun dans in. Ik voel me sierlijk, maar tegelijkertijd krachtig. In mijn dans voel ik eindelijk mijn eigen ying en yang tot rust komen. Het lijkt of het niet twee zusjes zijn en ik, maar dat we een drieling zijn. Dan stopt de muziek en beginnen de witte zwanen weer met zijn allen te dansen. Odette en Odille trekken me mee naar de zijkant.
Ik weet eigenlijk niet of ik nu weer over het water heen dansen kan beginnen. Odille had de vorige keer als antwoord: of je eroverheen kunt, ligt eraan of je het zelf geloofd. Geloofde ik nu zelf dat ik het meer over kan dansen? Ik kijk naar het meer. Aan de overkant glanzen de stenen op de oever. De oever die ik moet bereiken.
Het lijkt wel of de zwanen mijn gedachten konden lezen. In groepjes van acht beginnen ze over het meer te dansen. Ze dansen en dansen prachtig. verlicht door het maanlicht.
‘Als je naar de overkant wilt, zul je erin moeten geloven dat je het kunt,’ verwoord Odette mijn verlangen.
‘Er zit niets anders op dan het proberen. Het ergste wat er kan gebeuren, is dat je misschien zult moeten gaan zwemmen.’
‘Of eruit klimmen en om het meer heen lopen,’ grinnikt Odette als aanvulling. Ik zucht. Ze hebben gelijk. Ik zal het helemaal zelf moeten gaan doen. Ik zucht een keer diep en ga op mijn spitzen staan. Ik kan het, tot aan de overkant over het water dansen. De zwarte zwaan lukte me net ook. Dus waarom zou dit me niet lukken? Heel voorzichtig zet ik een stapje op het water. Tot mijn verbazing blijf ik staan. Dan begint de muziek en maken de zwanen plaats voor mij. Ik herken het deuntje van de stervende zwaan. Mijn armen maken de perfecte beweging van de vleugels en strekken zich helemaal. Mijn voeten maken stap voor stap. Ze blijven precies over het water heen gaan. Er vormen zich prachtige kringen over het water. Plots worden mijn kringen verstoord door twee andere kringen. Odette en Odille komen me achterna. Ze laten me niet alleen de oversteek maken.
‘Vrienden helpen elkaar,’ zegt Odille tegen me. ‘Maar we konden je pas helpen, als je in jezelf geloofde. Dat is iets wat wij niet voor jou kunnen doen.’ Ik voel mezelf ook beginnen te lachen.
‘Daarbij ben jij eindelijk de afwisseling in onze eindeloze nachten,’ glimlacht Odette naar haar.
Met zijn drieën dansen we het meer over naar de overkant. Uitgeput kom ik aan de overkant aan. Ik heb nog nooit zo lang achter elkaar gedanst met zo weinig slaap. In de verte zie ik de zon de horizon al oranje beginnen te kleuren. Odette en Odille kijken ook naar de horizon.
‘De nacht is weer voorbij,’ zegt Odille verdrietig.
‘Net nu we zoveel plezier hebben,’ Odette zegt het hoofdschuddend.
‘We zullen je niet vergeten Clara. Het was zo leuk om een keer iemand nieuws te ontmoeten. Dat gebeurd nu bijna nooit.’
‘Dat is pas enkele keren eerder gebeurd in honderden jaren,’ verbetert Odette haar. Ondertussen plukt ze een van haar veren. Odille doet hetzelfde. Behendig vlechten ze die in elkaar. Odille maakt ze vast aan mijn armbandje.
‘Vergeet ons niet Clara,’ zegt ze terwijl ze terug het meer op stapt.
‘Onthoud wat je geleerd hebt Clara. Je bent een prachtige zwaan.’ Odette volgt haar zusje het meer op. Ik kijk hoe ze achteruit het meer over lopen. Dan kijk ik naar mijn armband. De zwanenveren en het fluitje hangen eraan. Het zijn symbolen voor de mensen die ik hier heb ontmoet. Als ik weer naar het meer kijk, zie ik een zwarte en witte zwaan naast elkaar zwemmen. Ze kijken niet meer op of om.
Ik kijk naar het pad dat ik moet vervolgen. Ik loop een klein stukje en dan zie ik een stukje mos. Ik besluit daarop maar eerst uit te rusten, voordat ik verder loop. Ik heb al een vermoeiende nacht achter de rug. Ik val al snel in slaap en voor mijn ogen danst het zwanenmeer met de zusjes Odette en Odille.

Reacties: