FanFic.nl

Miss Secret[Zayn Malik] COMPLETED

Ch. 16

Eihlynn POV
‘Ik kom gelijk ter zake.’ Zegt Simon, terwijl hij zijn handen in elkaar vouwt. ‘Eihlynn, mijn oplossing is dat je gewoon toegeeft dat je over je naam hebt gelogen. Ze zullen even boos zijn, maar de echte fans zullen altijd terugkeren.’ Simon steekt zijn hand op in de zin om me stil te houden, aangezien ik mijn mond open doe om te protesteren. ‘Je mag spreken als jij ook een oplossing hebt bedacht.’
Ik weet niets. Hoe koppig en bang ik dan ook mag zijn, hoe graag ik een andere oplossing wil bedenken, er komt niets omhoog.
De rest staart me aan. Ik sla mijn armen over elkaar heen. ‘Kijk me niet zo aan!’ mompel ik, terwijl ik naar mijn donkerblauwe skinny met versleten knieën kijk.
Zayn spreekt op.
‘Ik geloof dat Eihlynn – wij geen andere oplossing hebben bedacht. Ik denk dus dat we maar met jouw plan verder moeten gaan, Simon.’
Ik reageer er niet op. Ik weet dat ze gelijk hebben. Maar ik wil niet dat ze gelijk hebben.
‘Uitstekend. Ik zal een kluitje journalisten regelen.’
Simon begint te rommelen met de telefoon op zijn bureau. Het geluid dat het typen van een nummer voortbrengt, die sterke overeenkomsten hebben met het geluid van mijn wekker, dreunen in mijn oren.
De hoofdpijn komt weer omhoog. Het geluid galmt door mijn schedel en beukt tegen het bot. Achter mijn voorhoofd begint het te kloppen. Ik probeer het te negeren maar mijn ogen branden.
Simon praat. En praat. Het is me te luid. De minuten kruipen langzaam voorbij, terwijl het bonken in mijn hersenpan in een razend tempo gaat. De zilverkleurige klok, één van de spullen die Simon’s bureau sieren, tikt te luid. Iedereen lijkt vlak bij mijn oren hard adem te halen.
‘- Eens zien… morgenmiddag? Is dat een goed idee, Eihlynn?’
Ik heb het gevoel dat hij schreeuwt.
Simon kijkt me aan met zijn wijze bruine ogen. Ik blijf onafgebroken naar mijn knieën staren, terwijl de pijn in mijn hoofd noch afneemt, noch verhoogt.
Plotseling voel ik een hand zich om de mijne sluiten. Mijn blik schiet er naartoe en ik zie dat Zayn mijn hand in de zijne heeft gelegd. Hij knijpt zachtjes.
Ik haal diep en trillerig adem, richt mijn hoofd op en kijk Simon recht in zijn ogen.
‘Dat zal wel goed zijn, ja.’
Simon knikt met een halve glimlach, zegt wat in de telefoon, waarna hij die neerlegt, en vouwt zijn handen weer in elkaar.
‘Juist. Probeer wat te slapen, ik zie dat je hoofdpijn hebt. Ik zie jullie morgen.’

‘Je ziet er beter uit, Miss Secret,’ zegt Quinty plagerig, terwijl ze aan mijn haar werkt.
‘Dat kan ook komen door de oneindige laag make-up die je op mijn gezicht heb gesmeerd.’ Antwoord ik droogjes. Hannah lacht en ritst een roze kledingzak dicht, om er daarna met haar ellebogen op te leunen. Ze rust haar kin in haar handen.
‘Alles om die wallen te verbergen.’ Glimlacht ze, waardoor Quinty grijnst.
De deur slaat open en Lou komt binnen walsen. ‘Goedemorgen allemaal!’ glimlacht ze, terwijl ze een hand door haar haren heen haalt.
‘Haai,’ zeggen we alle drie. Lou knikt en klapt in haar handen.
‘Okay, you ready, Eihlynn? De persconferentie zal zo gaan beginnen.’
Persconferentie. Schiet het door mijn hoofd. Er zullen dus camera’s zijn. Veel camera’s. Ook veel journalisten. Heel veel journalisten.
Mijn hart begint te kloppen en ik pers mijn roodgestifte lippen op elkaar, terwijl ik mijn handen tegen elkaar aan druk in een nerveuze beweging.
‘Eihlynn?’ vraagt Lou, en haar ogen staan ietwat bezorgd. ‘Het is maar een gesprekje lieve schat. Als je je woord hebt gedaan gaan we gelijk weg.’
Ik knik en slik de brok in mijn keel weg. Dan sta ik op. Hannah heeft me in een outfit gehesen dat nogal zwart is. Zwarte skinny, met loszittende witte top, zwart colbertje, en zwarte pumps met een witte hak. Ketting met een zwarte hanger in de vorm van een hartje, ring met diamant, et voilà, ik zie er heel normaal uit. Ze had er ook nog een tas bij uitgezocht, maar ik zei nee, aangezien me het een beetje raar leek dat ik een tas meezeulde. Straks denken ze nog dat ik er een machinegeweer in heb verborgen.
Paul loopt zonder kloppen de kleedkamer binnen en ik schrik me dood als Lou gilt.
‘OH, sorry!’ hoor ik hem piepen.
‘Hoezo, Oh, sorry!?’ buldert Lou. ‘Iemand had her verdorie naakt kunnen zijn!’
‘Ik loop ook altijd de kleedkamer van de jongens binnen zonder te kloppen dus vergeef me!’ roept Paul dramatisch en Quinty begint te lachen.
Lou zucht, veegt haar haren uit haar gezicht, en draait zich naar mij. De glimlach op haar gezicht verraadt dat ze geamuseerd is. ‘Eihlynn, Paul zal je naar de conferentiezaal brengen. Maak je geen zorgen, niemand zal je aanvallen.’
Ik knik, loop naar Paul toe, en zwaai naar Lou, Quinty en Hannah.
‘Good luck Miss Secret!’ roept Quinty en ik hoor Hannah nog lachen voordat de deur dichtvalt. Paul kijkt me voorzichtig glimlachend aan.
‘Zullen we dan maar?’
Ik haal diep adem, forceer een glimlach op mijn gezicht, en knik. Paul knikt ook en hij begint me door de lange gangen met grijze, betonnen muren te leiden. De hele weg trillen mijn handen en ik haal soms diep en paniekerig adem. Ik weet dat Paul het merkt maar hij zegt er niets van. Mijn ogen volgen het saaie patroon van de linoleum vloer. Ik haal één van mijn bevende handen door mijn donkere, roodbruine haar. Quinty is er met een stijltang doorheen gegaan en heeft ervoor gezorgd dat het glanst.
Ik ben doodsbenauwd.
‘Oké, meissie,’ zegt Paul, terwijl hij me streng aankijkt. ‘Zodra jij je woordje hebt gedaan, halen we je d’r weg. We vertrekken gelijk naar het hotel, waar we de reacties van de fans afwachten. Als dat achter de rug is, gaan we verder.’
Ik knik en haal diep adem. Paul knijpt me even in mijn schouder, bedoelt als een geruststellend gebaar, en geeft me een voorzichtig duwtje in mijn rug. Een teken dat ik het podium op moet.
Onmiddellijk ben ik begroet door flitsen die me licht verblinden. De paparazzi klikt agressief met zijn camera. De geluiden galmen door de krappe conferentiezaal.
Ik ga zitten op de stoel die voor mij bestemd is. Gelijk beginnen er mensen te roepen.
‘Lynn! Lynn! Hierheen kijken!’
‘Juffrouw Delores! Is het waar?’
‘Lynn! Lynn! Hier!’
Ik vouw mijn bevende handen in elkaar, open mijn mond en begin met een trillende stem te spreken.

ALRIGHTY THEN.
Once again heeft dit lang geduurt(wanneer niet). Het was ook redelijk moeilijk om te schrijven, daarbij had ik weinig tijd aangezien mijn leraren waarschijnlijk denken dat wij geen sociaal leven hebben na schooltijd.
(niet dat ik dat heb, maar je begrijpt mn punt)
Ik hoop dat je het leuk vindt, en ik hoop dat het volgende hoofdstuk langer zal zijn.
xx Nynke

Reacties: