FanFic.nl

Nobody's Life

6: MENEERTJE BLAUWHAAR IS OVERAL!

Axel en ik schrokken ons wild. Waar kwam dat vandaan?! Ik keek verschrikt rond en zag toen opeens een kast tegen de muur staan.

"Axel.." begon ik langzaam. "Zit er een spook in jouw kast?"

"N-nee.." antwoordde hij angstig. "Of in ieder geval.. Niet dat ik weet.."

Ik keek ook angstig en verstopte me achter hem.

"G-ga jij maar kijken, Axel..."

"Waarom ik?!"

"Omdat jij de coole dude bent en ik ben het kleine kippetje!"

Ik duwde hem naar de kast toe (weer met mijn verkeerde arm, waardoor ik weer binnensmonds begon te schelden) en Axel pakte voorzichtig de deur vast. Hij gaf me nog een angstige blik en ik knikte als teken dat hij het open kon maken. Toen trok hij de deur open en sprong meteen een meter of drie achteruit. In de kast zat..

"SAÏX?!" riep ik verschrikt uit.

De blauwharige Nobody liep de kast uit en keek me half grijnzend aan.

"Ik heb ieder woord van jullie gesprek gehoord," zei hij. "Altix, jij zult een hartig woordje moeten spreken met de superior."

Ik schrok me dood.

"AAH!! N-nee, dank u! Ik.. Het was een ongeluk! Ja! Ik had Larxene per óngeluk opgesloten in die grot!"

"Dus je geeft toe dat je het gedaan had."

"Ja! Ik bedoel-- nee! Ik--"

"Vergeet het," zei Saïx nijdig. "Ik ga het nu melden bij Xemnas, en als jij niet op tijd bent bij de vergadering straks, dan zul je er pas echt van langs krijgen."

Saïx liep Axels kamer uit, zonder een woord meer te zeggen.

Axel staarde nog steeds naar de kast en ik wreef voorzichtig over mijn arm.

"Oh goede goden.. Wat moet ik nu doen?"

Axel was nog steeds naar de kast aan het staren.

"Uh.. Axel?"

Met een trillende vinger wees Axel naar zijn open kast.

"Altix.."

"Ja?"

"Waarom zat Saïx in mijn kast?"

Ik staarde hem even aan en keek toen ook wantrouwend naar de kast. Dat was een zeer goede vraag. Ew, Saïx had werkelijk overál oren.

"Eh.. Geen idee.." zei ik langzaam.

Axel gilde even als een meisje en richtte toen zijn handen op de kast, die spontaan in brand vloog. Ik schrok even, maar keek toen vrolijk op.

"Hey! Bedankt!"

Ik liep naar de kast en hield mijn arm er bij. Langzaam smolt het ijs.

"Ah, eindelijk vrijheid," zuchtte ik. "Bedankt Axel!"

Ik keek om me heen. Axel was nergens meer te bekennen.

"Oh wauw, fijn," mopperde ik. Die was natuurlijk gevlucht. Van de kast was inmiddels niets meer over dan een hoopje as, en ik besloot de kamer maar te verlaten. Het werd maar eens tijd om naar de eetzaal te gaan.. Altijd gezellig om daar weer eens samen te komen aan het eind van dag. Meestal bestonden die bijeenkomsten alleen maar uit gezeur en ruzie.. Zoals eigenlijk altijd in ons mooie kasteeltje. Zuchtend sloot ik de deur van Axels kamer en begaf me naar de eetzaal.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.